Σκοπιανός ”Μακεδονισμός” και βουλγαρικός αλυτρωτισμός, οι υποδόριοι εχθροί του Ελληνισμού

             


Βούλα Ηλιάδου

”Ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος”, λένε. Κι αυτή η καθ’ έξιν επιστροφή του μπορεί να γίνει, έστω κι αν έχει περάσει ένας αιώνας από το ”έγκλημα”. Αυτό απέδειξε άλλωστε, σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής, η ιστορία των σχέσεων της Ελλάδας με τους αλυτρωτιστές και αναθεωρητές γείτονές της (Σκοπιανούς, Αλβανούς και Τούρκους), οι οποίοι ονειρεύονταν ανέκαθεν να οικειοποιηθούν τμήματα της επικράτειάς της
Στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο (τον επονομαζόμενο ”βουλγαρικό” λόγω βουλγαρικής υπονόμευσης το 1913 της συμμαχίας του Α’ Βαλκανικού μεταξύ Ελλάδας-Βουλγαρίας-Σερβίας και Μαυροβουνίου), αποδείχθηκε ότι η Βουλγαρία ήταν το ίδιο επικίνδυνη για την Ελλάδα με τα Σκόπια, αφού αμφότεροι οι βόρειοι γείτονες είχαν αποδείξει έμπρακτα τις βλέψεις τους για την Μακεδονία και έψαχναν να βρουν αφορές διεκδίκησης ακόμα κι από οθωμανικά Αρχεία.

Όσον αφορά τα Σκόπια, αποδεικνύουν και σήμερα ακόμα (πέντε χρόνια μετά τη ”Συμφωνία των Πρεσπών”) τον ”Μακεδονισμό” τους με όχημα την αλυτρωτικού πνεύματος Παιδεία, κατά παράβαση της λιμνιαίας ”Συμφωνίας” του ’18. Όχημα που διαμορφώθηκε στα μέσα του 19ου αι. και διαιωνίζει στα σχολικά βιβλία την εθνικιστική θεωρία των Σκοπιανών περί ανάγκης απελευθέρωσης ”υπόδουλων” ομοεθνών στην ελληνική Μακεδονία.

Διαιωνίζει τα ανιστόρητα και επιθετικά μυθεύματα που υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες και ότι στον Μακεδονικό Αγώνα 1904-1908 πολέμησαν τους Έλληνες οι ”Μακεδόνες” και όχι οι Βούλγαροι κομιτατζήδες.

Ότι οι ”Αιγαιάτες Μακεδόνες” και όχι οι Έλληνες πολέμησαν για να απελευθερώσουν την ”Εγκέϊτσκα Μακεντόνια” το 1941-1944 κατά την Κατοχή και το 1946-1949 κατά τον Εμφύλιο. Και ότι, όταν ηττήθηκαν οι ”Μακεδόνες”, κατέφυγαν στην ελεύθερη ”Μητέρα Μακεδονία” (βλ. Σκόπια) που τους έδωσε πολεμική σύνταξη για την συμμετοχή τους στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα κατά των Ελλήνων κατακτητών!!!

Μυθεύματα που υποστηρίζουν ακόμα ότι η ”Βαρντάρσκα Μακεντόνια” απελευθερώθηκε από τον ζυγό των Σέρβων χάρη στους αγώνες των ”Μακεδόνων” και ότι το 1991 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη ”Δημοκρατία της Μακεδονίας” το μοναδικό (δήθεν) ελεύθερο τμήμα της Ενιαίας Μακεδονίας, πράγμα που υποχρεώνει τους Σκοπιανούς να δρομολογήσουν την απελευθέρωση των ”υπόδουλων” Μακεδόνων (βλ. μελέτη για τον ”Μακεδονισμό” της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης).

Σημειωτέον ότι στις ανιστόρητες ανοησίες των Σκοπιανών για τους ”υπόδουλους” Μακεδόνες των γειτονικών κρατών περιλαμβάνεται και η τριχοτόμηση της Μακεδονίας σε: Βαρντάρσκα (βλ. Σκόπια), του Πιρίν (βλ. οροσειρά του Ανατολικού Ορβήλου στη Βουλγαρία) και Αιγαιατική (βλ. ελληνική Μακεδονία, η οποία — κατά τους Σκοπιανούς — αποτελεί το 52% της Ενιαίας).

Σημειωτέον, επίσης, ότι οι Σκοπιανοί αριθμούν σε 250.000 τους ”Αιγαιάτες Μακεδόνες” (τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, δηλαδή, που εγκαταστάθηκαν εκεί διωγμένοι από την Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο), ”τους οποίους δεν αναγνωρίζει η Ελλάδα.

Δεν αναγνωρίζει επίσημα, αλλά υποχρεούται (κατά τους Σκοπιανούς) να τους αναγνωρίσει ως ”Εθνική Μακεδονική Μειονότητα”. Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει φυσικά, γιατί αποτελούν καθ’ ομολογίαν τους Έλληνες. Έλληνες τους οποίους οφείλει, έστω κι αργά, να αναγνωρίσει η χώρα μας ως ”Εθνική Ελληνική Μειονότητα της Βόρειας Μακεδονίας”.

Όσον αφορά τώρα τη Βουλγαρία, έχει τα ίδια αναθεωρητικά όνειρα με τα Σκόπια, τα οποία όμως εκτρέφει υπόγεια πίσω απ’ το διπλωματικό χαμόγελο της διακρατικής φιλίας Ελλάδας-Βουλγαρίας με όχημα αλήθειας τον βουλγαρικό εθνικισμό-αλυτρωτισμό, πολιορκητικό κριό της τσαρικής Ρωσίας στα Βαλκάνια (1850-1924).

Ενδεικτικό παράδειγμα βουλγαρικού αλυτρωτισμού ήταν αυτό που εκδηλώθηκε στις αρχές Αυγούστου του τρέχοντος έτους στην Καβάλα (πολύφερνη νύφη για τους Βούλγαρους κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο [1913] μετά τη Θεσσαλονίκη), όταν 35χρονος Βούλγαρος υπέστειλε την ελληνική σημαία και ανύψωσε στη θέση της βουλγαρική στον ιστό του λιμενοβραχίονα ”Απόστολος Παύλος” Καβάλας κραυγάζοντας ”Εδώ είναι Βουλγαρία”.

Τώρα θα μου πείτε πως η έξοδος στη ”Λευκή Θάλασσα” (βλ. Θρακικό Πέλαγος”) ήταν πάντα το όνειρο των Βουλγάρων. Ένα όνειρο που μετρά χίλια διακόσια σαράντα τρία χρόνια από τότε που προσπάθησαν να καταλάβουν την Χρυσούπολη της Καβάλας (επί Ασπαρούχ, ιδρυτή της πρώτης ”Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας” τον 7ο αι. μΧ, ο οποίος άνοιξε το δρόμο για τη διάδοχο ”αυτοκρατορία” του Σαμουήλ [10ος αι.] μετά τη δυναστεία του ”Χαν” Κρούμου, του Βόρη Α’ και του τσάρου Συμεών [8ος-9ος αι. μ Χ]).

Τη διάδοχο ”Βουλγαρική Αυτοκρατορία” του αιμοσταγούς Βούλγαρου τσάρου την οποία διέλυσε το 1014 (χάριν της σωτηρίας της Ελλάδας με επίκεντρο την Μακεδονία) ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Βασίλειος Β’ Βουλγαροκτόνος με τον στρατηγό του Νικηφόρο Ξιφία στην Μάχη στο Κλειδί, περιοχή μεταξύ των οροσειρών Μπέλες-Κερκίνης και του Δυτικού Όρβηλου, κοντά στο χωριό ”Κλειδί” των Σερρών.

Σημειωτέον ότι όλη η περιοχή αυτή ανήκε στο βυζαντινό ”Θέμα Στρυμόνα” από εποχής Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου [10ος αι], με σκοπό τον έλεγχο των ”Σκλαβηνιών”, των διάσπαρτων δηλαδή νησίδων σλαβικού πληθυσμού ένα γύρο.

Τα ιστορικά αυτά δεδομένα δικαιολογούν σε μεγάλο βαθμό τη διαιώνιση του αλυτρωτισμού των Βουλγάρων εθνικιστών των οποίων τη δυναμική υποτιμούμε λόγω των φιλικών μας σχέσεων με τη Βουλγαρία (η οποία, σημειωτέον, μας κατηγορεί σήμερα για παρεμβάσεις στην αλβανική απογραφή των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας), αν και οι εθνικιστές της εξακολουθούν να διαπνέονται από το ίδιο πάθος που έκανε τους προγόνους τους να διεκδικούν εμμονικά τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα (βλ. α’ βουλγαρική κατοχή της πόλης: 1916-’18 & β’ 1941-’44).

Φαίνεται άλλωστε αυτό, στις μέρες μας, από τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό Βουλγάρων οι οποίοι εγκαθίστανται στην Ανατολική Μακεδονία και δη την Καβάλα, γεγονός που δημιουργεί εύλογο σκεπτικισμό στους υποψιασμένους (πλην της ελληνικής Πολιτείας, δυστυχώς).

Της ελληνικής Πολιτείας και των κρατικών Αρχών που μονίμως καθεύδουν υπό μανδραγόρα, αντί να αφυπνιστούν απ’ την βουλγαροποίηση της περιοχής και να ενισχύσουν τις εθνικές αντιστάσεις των ακριτών μας σε Ανατολική Μακεδονία και Θράκη ελέγχοντας αυστηρά τις πύλες εισόδου στα βόρεια – βορειοανατολικά σύνορά μας.

Φευ! Πώς περιμένουμε να γίνει, αυτό — θα μου πείτε — τη στιγμή που ανοίγουμε κερκόπορτες διείσδυσης του αλυτρωτισμού στην Παιδεία; Τον Σεπτέμβριο του ’19, για παράδειγμα, δώσαμε έγκριση στο παράνομο βουλγαρικό σχολείο Καβάλας ”Άγιος Ιωάννης της Ρίλας” (το οποίο ίδρυσαν οι Βούλγαροι το ’17 με πολιορκητικό κριό την Ορθοδοξία και προφανή στόχο τη διάχυση αλυτρωτικού πνεύματος της εθνοτικής καταγωγής τους στην βασανισμένη δις από αυτούς Ανατολική Μακεδονία) με επικάλυμμα ”έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο με την τοπική κοινωνία”, όπως έλεγαν τότε οι ανακοινώσεις τους.

”Διάλογο” προπαγάνδας (στην ουσία) απογόνων των Βουλγάρων κατακτητών με Έλληνες απογόνους μαρτύρων. ”Διάλογο” προπαγάνδας απογόνων των κομιτατζήδων οι οποίοι μόνο στο Δοξάτο της Δράμας το ’41 (τριπλή Κατοχή Μακεδονίας: Γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) είχαν μετατρέψει τους δρόμους σε κρουνούς αίματος από τις σφαγές των αμάχων το καλοκαίρι του 1912, μετά την επέλαση μιας ίλης ιππικού της 10ης Μεραρχίας του βουλγαρικού στρατού (την οποία συνέδραμαν ομάδες κομιτατζήδων και ένα τάγμα βουλγαρικού πεζικού) με επικεφαλής τους ταγματάρχες Μπίρνεφ και Σιμεόνοφ.

Από τότε μέχρι σήμερα η αμφισβήτηση του εδαφικού status quo των Βαλκανίων (όπως διαμορφώθηκε μετά το Συνέδριο του Βερολίνου 1885, που άφηνε Μακεδονία και Θράκη στην κατοχή των Οθωμανών) συνεχίζεται. Ως εκ τούτου, οι Βούλγαροι εθνικιστές — όπως και οι Σκοπιανοί αλυτρωτιστές (θιασώτες του Μακεδονισμού) — απαιτούν εθνική επαγρύπνηση εκ μέρους μας, γιατί δεν έπαψαν να είναι οι υποδόριοι εχθροί του Ελληνισμού στα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας.

pentapostagma.gr

Ο.Τ