Θέλω νά τό μοιραστῶ μέ ὅσους ἀγαπῶ…

               

Γερόντισσα Σωφρονία

Συχνά ἀφιερώνουμε ὧρες ἀπό τή μικρή ἴσως ζωή μας, πού δέν τό ξέρουμε δυστυχῶς ὅτι μπορεῖ νά εἶναι λίγη καί αἰφνιδιαστικῶς νά μᾶς φύγει ἀπό τά χέρια, σέ ἄσκοπες σκέψεις, σέ λόγια κρίσεως καί κατακρίσεως πού δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα ἤ πού κανένα αἰώνιο ὄφελος δέν μᾶς φέρνουν.

Ἀρεσκόμαστε νά καταδικάζουμε, νά ἀφορίζουμε τούς ἄλλους, νά μιλοῦμε γιά δεσποτάδες, γιά κρίσεις, γιά θέματα καί δρώμενα στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο καί νά κατατάσσουμε μέσα στοῦ μυαλοῦ τόν ἀνθρώπινο λαβύρινθο τούς ἀνθρώπους σέ κουτάκια, σέ ἐπίπεδα, σέ σκάλες νοητές ἀξίας.

Ὅμως νιώσαμε ποτέ εἰρήνη – πέστε μου εἰλικρινά – μετά ἀπό ἕνα τέτοιο σπατάλημα τοῦ μυαλοῦ μας;; Πού εἶναι τό πιό μεγαλειῶδες δῶρο τοῦ Θεοῦ;;

Σίγουρα ποτέ.
Νιώσαμε ἄσχημα.
Νιώσαμε κενό.

Ποτέ γεμάτοι καί εἰρηνικοί. Κάθε εὐλογία περνάει μέσα ἀπό ἕνα μεγάλο σταυρό. Ὅταν ἡ ψυχή μας σκληραίνει, γεμίζει σκοτάδι, ἀρνητικούς λογισμούς, τότε σίγουρα δέν ἔχουμε ἐπίσκεψη Θεοῦ.

Αὐτό καί μόνο νά μᾶς κρατάει πρέπει σέ κατάσταση συναγερμοῦ.
Τό αἰφνίδιο ραντεβοῦ μέ τό θάνατο – πού ἀναβλήθηκε – τίς ξέρει γιατί μοῦ ἔδωσε τή δυνατότητα νά ἀνοίξει ἕνα φωτεινό ἀκόμα παράθυρο στήν ψυχή μου. Νά δῶ τή ζωή μέ ἄλλα μάτια, ὡς μοναδικό δῶρο τοῦ Θεοῦ.

Θέλω νά τό μοιραστῶ μέ ὅσους ἀγαπῶ…

Ἡ ζωή μας εἶναι μιά ἀκτίνα φωτός, μιά ἀνάσα, ἕνα μεγάλο ΑΜΗΝ τοῦ Θεοῦ, μιά κατάφαση ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ πού ὅμως κανείς μας δέν τό συνειδητοποιεῖ τελικά. Τή θεωροῦμε δεδομένη καί τήν εὐτελίζουμε μέ χίλια δύο μικρά καί ἀσήμαντα ξεχνώντας τόν ἀληθινό προορισμό μας…

Ἀντικρίζοντας τό θάνατο τό μόνο πού ἔρχεται στό νοῦ εἶναι “συγχώρα με Θεέ μου” εἶμαι ἕτοιμη νά Σέ ἀντικρίσω;;

Πηγή: Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Ακράτας

Εικόνα: «Το τέλος της σήραγγας», έργο της Meeran Uhm από το DeviantArt

το «σπιτάκι της Μέλιας»