5.9.17

Για τη συνείδηση [Αββάς Δωρόθεος]


Ἡ συνείδηση εναι  φυσικός νόμος... 
...τά πηγάδια πού νοιγε  ακώβ καί τά παράχωναν ο Φιλισταοι!

[σημείωση ιστολογίου Ελληνικής Νεώς: Όταν συστηματικά δεν ακούμε τη συνείδησή μας, σιγά-σιγά συμπεριφερόμαστε σαν να μην την διαθέτουμε! Ρίχνουμε χώμα στο πηγάδι, το νερό θολώνει και πλέον δεν μπορούμε να δούμε καθαρά... Εξαιρετική η ανάλυση του Αββά Δωροθέου. Σας προτείνουμε να αποκτήσετε το σημαντικό αυτό πνευματικό βοήθημα και να το μελετάτε προσπαθώντας ταυτόχρονα να το εφαρμόσετε!]

Αποτέλεσμα εικόνας για Αββάς Δωρόθεος

40.—. Ὅταν Θεός δημιούργησε τόν νθρωπο, βαλε μέσα του να θεο σπέρμα, σάν να εδος λογισμο πιό θερμο καί φωτεινο, νά χει τή θέση τς σπίθας, γιά νά φωτίζει τό νο καί νά το δείχνει νά ξεχωρίζει τό καλό πό τό κακό (ωαν. Χρυσ. P.G.49, 131-133 και 55, 482, γ΄). Ατό νομάζεται συνείδηση, καί εναι φυσικός νόμος (ωαν. Χρυσ. P.G.49, 131-133). Ατός εναι τά πηγάδια πού νοιγε ακώβ, πως κριβς επαν ο Πατέρες, καί τά παράχωναν ο Φιλισταοι (Γεν. 26, 15). Μ’ ατό τό νόμο, δηλαδή μέ τή συνείδηση, συμμορφώθηκαν ο Πατέρες καί λοι ο γιοι πού ζησαν πρίν πό τό γραπτό νόμο καί εαρέστησαν στόν Θεό. πειδή μως ατή παραχώθηκε καί καταπατήθηκε πό τούς νθρώπους μέ τήν προοδευτική ξάπλωση τς μαρτίας, χρειαστήκαμε τό γραπτό νόμο, χρειαστήκαμε τούς γίους Προφτες, χρειαστήκαμε τήν νανθρώπιση το διου το Δεσπότη μας ησο Χριστο, γιά νά τήν ξαναφέρει στό φς καί νά τήν ναστήσει, γιά νά ξαναδώσει ζωή, μέ τήν τήρηση τν γίων ντολν το Θεο, σ’ κείνη τήν σπίθα πού ταν παραχωμένη. Τώρα λοιπόν, εναι στό χέρι μας νά τήν παραχώσουμε πάλι νά τήν φήσουμε νά λάμπει καί νά μς φωτίζει, ν συμμορφωνόμαστε μέ τίς ποδείξεις της.Γιατί ταν συνείδησή μας μς παγορεύει νά κάνουμε ατό καί διαφορομε, καί πάλι μς λέει νά κάνουμε κενο καί δέν τό κάνουμε, λλά σταθερά καί διάκοπα τήν καταπατομε, τσι τή θάβουμε καί δέν μπορε πιά νά φωνάξει δυνατά μέσα μας, πό τό βάρος πού τή σκεπάζει.πως κριβς τό λυχνάρι πού δίνει θαμπό φς, τσι καί ατή ρχίζει νά μς δείχνει λο πιό θολά, λο πιό σκοτεινά τά πράγματα, πως συμβαίνει καί μέ τό θολωμένο πό τά πολλά χώματα νερό, πού δέν μπορε νά δε κανείς μέσα τό πρόσωπό του. τσι σιγά – σιγά καταντμε νά μήν ασθανόμαστε κενα πού μς παγορεύει συνείδησή μας καί νά φτάνουμε στό σημεο νά νομίζουμε τι δέν τήν χουμε καθόλου. μως δέν πάρχει κανένας πού νά μήν τήν χει. Γιατί ατό εναι κάτι θεϊκό, πως δη επαμε, καί δέν χάνεται ποτέ, λλά πάντα μς θυμίζει κενο πού φείλουμε νά κάνουμε. μες μως δέν τήν ασθανόμαστε γιατί, πως επα, τήν καταφρονομε καί τήν καταπατομε. 

41.—. Γι’ ατό Πρόφήτης θρηνε τόν φραίμ καί λέει: «Καταδυνάστευσε φραίμ τόν ντίπαλό του καί κατέπνιξε τή φωνή του» (σ. 5, 11). ντίπαλο νομάζει τή συνείδηση. Γι’ ατό καί στό Εαγγέλιο λέει: 

«Νά χεις καλές σχέσεις μέ τόν ντίπαλό σου, σο περπαττε κόμη μαζί στό δρόμο, μήπως κάποτε σέ παραδώσει στόν κριτή, καί κριτής στούς πηρέτες καί σέ βάλουν στή φυλακή. ληθινά, σο λέω, δέν θά βγες πό κε μέχρις του ξεπληρώσεις καί τήν τελευταία δεκάρα το χρέους σου» [βλ. ερμηνεία Μ. Αθανασίου, P.G.28, 717D] 
[αρχαίο κείμενο: Ἴσθι ενον τ ντιδίκ σου ταχ ως του ε ν τ δ μετ᾿ ατο, μήποτέ σε παραδ ντίδικος τ κριτ κα κριτής σε παραδ τ πηρέτη, κα ες φυλακν βληθήσ· μν λέγω σοι, ο μ ξέλθς κεθεν ως ο ποδς τν σχατον κοδράντην. (Ματθ. 5, 25-26)]

Γιατί μως νομάζει τή συνείδηση ντίπαλο; ντίπαλος λέγεται, πειδή ναντιώνεται πάντοτε στό θέλημά μας τό κακό, καί μς λέγχει γι’ ατά πού πρέπει νά κάνουμε καί δέν τά κάνουμε καί μς κατηγορε γι’ ατά πού κάνουμε ν δέν πρέπει νά τά κάνουμε. Γι’ ατό τήν νομάζει ντίπαλο καί μς παραγγέλει λέγοντας: «Νά χεις καλές σχέσεις μέ τόν ντίπαλό σου, σο περπαττε κόμα μαζί στό δρόμο. δρόμος εναι, πως λέει Μ. Βασίλειος, ατός κόσμος

42.—.  ς φροντίσουμε λοιπόν, δελφοί μου, νά φυλμε τή συνείδησή μας, σο κόμα βρισκόμαστε σ’ ατόν τόν κόσμο, χωρίς νά τήν προκαλομε νά μς λέγξει γιά κάποιο πράγμα, χωρίς νά τήν καταπατομε σέ τίποτα πολύτως οτε καί στό λάχιστο. Γιατί ξέρετε καλά τι πό τά μικρά ατά καί σήμαντα, πως λένε, φτάνουμε νά καταφρονομε καί τά μεγάλα. Γιατί ταν ρχίσει κανείς νά λέει: «Τί σημασία χει, ν π ατό τό λόγο. Τί σημασία χει ν φάω λιγάκι; Τί σημασία χει ν δώσω προσοχή σ’ ατό τό πράγμα»; πό τό «τί σημασία χει ατό καί τί σημασία χει κενο», ποκτάει κανείς κακή καί διεστραμμένη διάθεση [βλ. Μάρκου Ερημίτου, P.G. 65, 977D, θ΄] καί ρχίζει νά καταφρονε καί τά μεγάλα καί βαρύτερα, καί νά καταπατε τήν δια τή συνείδησή του. 

Γι’ ατό, προσέξτε, δελφοί μου, νά μήν μελήσουμε τά μικρά, προσέξτε νά μήν καταφρονήσουμε ατά σάν σήμαντα. Δέν εναι μικρά, γιατί π’ ατά τρέφεται ψυχή, π’ ατά δημιουργεται κακή συνήθεια. ς γρυπνήσουμε, ς φροντίσουμε τά λαφρά, σο εναι κόμη λαφρά, γιά μή γίνουν βαριά. Καί πρόοδός μας στήν ρετή καί μαρτία, ξεκιννε πό τά μικρά καί καταλήγουν σέ μεγάλα, ετε καλά ετε κακά [βλ. Μάρκου Ερημίτου, P.G. 65, 925C]. Γι’ ατό μς προτρέπει Κύριος νά φυλμε τή συνείδησή μας, σάν νά θέλει νά κάνει κάποιον διαίτερα προσεκτικό καί το λέει: «Πρόσεξε τί κάνεις, ταλαίπωρε, ξύπνα, δημιούργησε καλές σχέσεις μέ τόν ντίπαλό σου, σο κόμη βρίσκεσαι στό δρόμο μαζί του». Καί προσθέτει τό φόβο καί τόν κίνδυνο πού χει πόθεση λέγοντας: «Μήπως κάποτε σέ παραδώσει στόν κριτή καί κριτής στούς πηρέτες καί σέ βάλουν στή φυλακή». Καί τί λλο; «ληθινά, σο λέω, δέν θά βγες πό κε, μέχρις του ξεπληρώσεις καί τήν τελευταία δεκάρα το χρέους σου». Γιατί συνείδηση μς λέγχει, πως επα, γιά τό καλό καί γιά τό κακό, καί μς ποδεικνύει τί νά κάνουμε καί τί χι. Καί ατή πάλι θά μς κατηγορήσει καί στή μέλλουσα ζωή. Γι’ ατό λέει: Μήπως κάποτε σέ παραδώσει στόν κριτή» κ.τ.λ.

43.—.  προσπάθειά μας, γιά νά φυλάξουμε τή συνείδησή μας γρυπνη καί νά συμμοργωνόμαστε μέ τίς ποδείξεις της, παίρνει πολλές καί ποικίλες μοργές. Γιατί πρέπει νά νεργε κανείς «κατά συνείδηση» καί πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον καί πρός τά πράγματα. Πρός μέν τό Θεό, γιά νά μήν καταφρονε τίς ντολές Του, καί ταν δέν τόν βλέπει νθρωπος καί ταν κανείς δέν παιτε τίποτε π’ ατόν. Ατός νεργε «κατά συνείδηση» πέναντι το Θεο μυστικά. Νά, τί θέλω νά π. μέλησε τήν προσευχή, νέβηκε στήν καρδιά του «μπαθής λογισμός» καί δέν πρόσεξε καί δέν πίεσε τόν αυτό του, λλά συγκατατέθηκε. Εδε τόν πλησίον του νά λέει νά κάνει κάτι καί κατά τή φαντασία του τόν ποψιάστηκε καί τόν κατέκρινε. Καί μέ λίγα λόγια, σέ σα γίνονται σωτερικά, μυστικά, πού κανένας δέν ξέρει, παρά μόνο Θεός καί συνείδησή μας, σ’ ατά πρέπει νά συμμορφωνόμαστε μέ τή φωνή τς συνειδήσεως. Ατό σημαίνει τό νά τηρομε τή συνείδησή μας πρός τό Θεό.

44.—.  τήρηση τς συνειδήσεως πρός τόν πλησίον εναι νά μήν κάνει κανείς τίποτε πολύτως πού καταλαβαίνει τι θλίβει πληγώνει τόν πλησίον, ετε μέ ργο, ετε μέ λόγο, ετε μέ κάποια κίνηση ετε μ’ να βλέμμα, γιατί μπορε κανείς καί μέ μιά κίνηση, πως πολλές φορές λέω, νά πληγώσει τόν πλησίον, μπορε καί μ’ να βλέμμα. Καί μέ λίγα λόγια, νθρωπος μολύνει τή συνείδησή του μέ σα καταλαβαίνει τι κάνει πίτηδες γιά νά προκαλέσει λογισμό στόν πλησίον, πειδή ξέρει τι τό κάνει πίτηδες γιά νά τόν βλάψει νά τόν στεναχωρήσει. Τό νά φυλάξει λοιπόν τή συνείδηση καί νά μήν κάνει κάτι τέτοιο, εναι ατό πού λέμε, «νά νεργε κατά συνείδηση» πρός τον πλησίον.

45.—.  Νά νεργε κανείς «κατά συνείδηση» πρός τά λικά πράγματα σημαίνει νά μήν κάνει κατάχρηση κανενός πράγματος, νά μήν φήνει κάτι νά καταστραφε νά πεταχθε. λλά, καί ν κόμα δε κάτι πεταμένο, νά μήν τό γνοήσει, στω καί ν εναι σήμαντο, λλά νά τό μαζέψει καί νά τό βάλει στή θέση του. Νά μή χρησιμοποιε πρόσεκτα τά ροχα του. Γιατί, ς ποθέσουμε τι μπορε νά φορέσει κανείς τό ροχο του λλη μιά δυό βδομάδες καί πηγαίνει καί τό βάζει καί τό πλένει, πρίν τς ρας του, καί τό φθείρει. Καί ντί νά τό χρησιμοποιήσει λλους πέντε μνες καί περισσότερο, μέ τό πλνε-πλνε το παλιώνει καί τό χρηστεύει. Καί ατό γίνεται «παρά συνείδηση».

Τό διο συμβαίνει καί μέ τό στρμα. Πολλές φορές μπορε κανείς νά βολευτε μ’ να παπλωματάκι καί ζητάει παχύ στρμα. λλοτε πάλι χει τρίχινο καί θέλει νά τό λλάξει καί νά πάρει λλο καινούργιο καί μορφο πό ματαιοδοξία πό κηδία. Μπορε ν’ ρκεστε σ’ να παλιόρουχο καί ζητάει μάλλινο καί δημιουργε ζητήματα, ν δέν το τό δώσουν.

ν δέ καί ρχίσει νά προσέχει τόν δελφό του καί νά λέει: «Γιατί ατός χει ατό καί γώ δέν χω»; , ατός εναι μακάριος! Τότε πρόκοψε!  [σημ.: λεπτή ειρωνεία, που δίνει έμφαση στην τραγικότητα του θέματος].
λλοτε πάλι πλώνει κανείς τό ροχο του τό σκέπασμά του στόν λιο καί μελε νά τό μαζέψει καί τό φήνει καί καίγεται. Καί ατό εναι «παρά συνείδηση».

Παρόμοια καί μέ τά φαγητά. Μπορε κανείς νά βολευτε μέ μικρό λάχανο μέ λίγα σπρια λίγες λιές, καί δεν τό σηκώνει, λλά ζητάει λλο φαγητό πιό γευστικό καί πιό πολυτελές. λα ατά εναι «παρά συνείδηση».

46.—.  Ο Πατέρες μως λένε τι δεν πρέπει μοναχός ν’ φήσει ποτέ τή συνείδησή του νά τόν κατατυραννε γιά ποιοδήποτε θέμα [είπε ο Αββάς Αγάθων, βλ. P.G.65, 109B. β΄]. Πρέπει λοιπόν, δελφοί μου, ν’ γρυπνομε πάντοτε καί νά φυλαγόμαστε π’ λα ατά, γιά νά μήν πέσουμε σέ κίνδυνο. Καί διος Κύριος μς τό προεπε, πως τό ξανάπαμε. Θεός νά δώσει νά τά κομε καί νά τά τηρομε λα ατά, γιά νά μήν μς κατακρίνουν ο λόγοι τν Πατέρων μας. μήν.

πό τό βιβλίο, « ββς Δωρόθεος, ργα σκητικά» 
κδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ».Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα
ΠΗΓΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΡΕΑ

αναδημοσίευση από: http://tokandylaki.blogspot.gr

χρωματισμός - υπερτονισμός κειμένου: https://ellasnafs.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.

Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.