Κάποτε ήρθαν σε μένα δύο γυναίκες που έφερναν μαζί τους μια τρίτη, η οποία έσερνε το πόδι της. Ίσα που μπορούσε να περπατήσει. Είπε ότι πέρασε από ένα σωρό γιατρούς, αλλά δεν κατάφεραν να της πουν τι είχε.
Εγώ της είπα ότι ήταν αδύναμη νευρολογικά. Της είπα επίσης ότι η δική μου η κατάσταση ήταν χειρότερη από τη δική της!
Εκείνη μου είπε ότι ο άντρας της την είχε παρατήσει. «Μα ασφαλώς!», της είπα.
«Ποιος θα φροντίσει τα παιδιά, ποιος θα ετοιμάσει τα γεύματά του, τη στιγμή που εσύ έχεις τέτοια κατάθλιψη; Δεν έχεις φυσική αρρώστια! Έχεις απλά μεγάλη κατάθλιψη... Τραγούδα! Τραγούδα και ο άντρας σου θα επιστρέψει σε σένα!».
Της είπα ότι θα πήγαινα στην εκκλησία να διαβάσω κάποιες ευχές, και πως ήθελα από αυτή να γυρίσει μόνη της στο σπίτι της. Εκείνη με κοίταξε για λίγο και κατόπιν έτρεξε σχεδόν στο αμάξι. Οι άλλες δύο έμειναν έκπληκτες.
«Η φίλη σας είναι καλά», τους είπα, «δεν χρειάζεται πλέον τη βοήθειά σας!».
ΠΗΓΗ: ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, σελ. 73
Βίος και Διδαχές του Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις "ΕΝ ΠΛΩ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.