Το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής

Είναι γεγονός. Συνέβη τόν Μάιο του 1941 στήν οδό Πανεπιστημίου, μπροστά σε εκατοντάδες μάτια θλιμμένων Αθηναίων καί τό άγριο βλέμμα δεκάδων οπλισμένων Γερμανών. Τό έκανε γνωστόν, πρίν άπό λίγα χρόνια, χριστιανικό έντυπο.

Ένα καμιόνι γεμάτο άπό εξαντλημένους, πεινασμένους Νεο ζηλανδούς αιχμαλώτους στρατιώτες, έχει σταματήσει στήν άκρη τού δρόμου.

Έκεί κοντά ένα ελληνόπουλο, ηλικίας 17-19 χρόνων, μέ φθαρμένα ρούχα, κρατάει ένα μεγάλο ξύλινο δίσκο, τόν «νταβλά», όπως τό λέγανε, γεμάτο κουλούρια πρός πώληση.

Δέν είχε ένσκήψει άκόμη τό μεγάλο μαρτύριο της γνωστής πείνας της Κατοχής. Στέκεται ακίνητο. Κοιτάζει μέ συμπάθεια τούς αιχμαλώτους, μέ προβληματισμό τούς Γερμανούς. Παίρνει τήν μεγάλη άπόφαση.

Χωρίς νά δειλιάσει προχωρεί καί αδειάζει όλη τήν πραμάτεια του στό αυτοκίνητο μέ τούς αιχμαλώτους.

Οί Γερμανοί άγριεύουν, άλλά σαστίζουν, δέν έπεμβαίνουν καί ό μικρός ήρωας της αρετής άπομακρύνεται ήρεμα καί διακριτικά.

Τότε τόν πλησιάζει ένας καλοντυμένος μεσήλικας κύριος, βγάζει τό πορτοφόλι του καί ρωτάει πόσο στοιχίζουν τά κουλούρια. Ό νεαρός άπαντά:

«Μά εγώ κύριε δέν τά πούλησα, τά φίλεψα».

Τά «φίλεψα», μία όμορφη λέξη πού συνήθιζαν παλαιότερα, άντί τής λέξεως έδώρησα.

Ένώ ό μικρός κουλουροπώλης χανόταν σέ μία πάροδο, ό χρονογράφος μάς διέσωσε ένα άκόμη στοιχείο τής ταυτότητάς του, τό μικρό του όνομα «Σωτήρης», όταν ένας άλλος νεαρός του φώναξε, «γειά σου, Σωτήρη παλληκάρι».

Ήρωϊκές πράξεις τής εποχής εκείνης, πού ξεπηδούσαν άπό ευγενικές ψυχές, χαριτωμένες άπό τόν Θεό.

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Μηνιαία Έκδοση του Ιερού ενοριακού Ναού Αγίου Νικολάου του Νέου Θηβών
Έτος ια’- Νοέμβριος 2012 – Αρ, τεύχους 105 

το «σπιτάκι της Μέλιας»