Λευτέρης Πετρούνιας: «Ξέρω ότι κάποια στιγμή ίσως όλοι μου γυρίσουν την πλάτη»

Του λείπουν οι κρίκοι. Σχεδόν πέντε μήνες έχουν περάσει από τη σοβαρή χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε για την αντιμετώπιση χρόνιας τενοντοπάθειας στον αριστερό του ώμο, και ο Λευτέρης Πετρούνιας μετράει τις μέρες –μη σας πω και τις ώρες– μέχρι να μπορέσει να προπονηθεί ξανά. Προς το παρόν έχει αρχίσει ενδυνάμωση, τον Ιούνιο θα ξεκινήσει τις προπονήσεις και τον Οκτώβριο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θα διεκδικήσει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, και στις διακρίσεις – αυτό λαχταράει. «Προς το παρόν ξεκουράζομαι και αισθάνομαι σαν πεινασμένο σκυλί που έχει μπροστά του φαγητό, το μυρίζει, αλλά το έχουν δεμένο», μου λέει γελώντας. «Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί μόλις λυθεί το λουρί μου...»
Πώς ήταν οι τελευταίοι μήνες, μετά την επέμβαση;

Πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Και από πρακτικής πλευράς, γιατί επί ένα δίμηνο δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω ούτε σε απλά καθημερινά πράγματα, όπως να ντυθώ, και ψυχολογικά. Η σκέψη ότι πρέπει να επιστρέψω στο ίδιο επίπεδο είναι αγχωτική. Αλλά, από την άλλη, δεν θέλω να είμαι αχάριστος. Υπάρχουν παραδείγματα αθλητών που δεν προλαβαίνουν να κάνουν περισσότερους από δύο τρεις αγώνες και μπαίνουν στο χειρουργείο. Είχα την τύχη από το 2009 να μην έχω χάσει διοργάνωση. Τρεις γενιές Ρώσων αθλητών κρίκων έχουν περάσει –από τον Μπαλαντίν φτάσαμε στον Ναγκόρνι–, οι περισσότεροι έχουν αποσυρθεί κι εγώ είμαι ακόμα εδώ.
Είστε αισιόδοξος, λοιπόν, για την επιστροφή σας;
Ναι, και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που με κάνουν να αισιοδοξώ. Σκέφτομαι ότι την επέμβαση την έκανε ο κορυφαίος χειρουργός ώμων στον κόσμο, ο Γάλλος Λοράν Λαφόζ. Ότι με προπονεί ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο, ο Δημήτρης Ράφτης. Ότι έχω γύρω μου ανθρώπους που με στηρίζουν και με προσέχουν. Οπότε, γαμώτο, τι μπορεί να πάει στραβά;
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γλασκώβης αγωνιστήκατε με φρικτούς πόνους. Πώς κάνατε αυτή την υπέρβαση;
Πολύ πριν από τη Γλασκώβη είχε ξεκινήσει αυτή η υπέρβαση. Ο ώμος μου έπρεπε να είχε χειρουργηθεί από τις αρχές του 2018, αλλά με διάφορα τεχνάσματα προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο. Επί μήνες, ουσιαστικά δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση, δεν διόρθωνα ατέλειες ώστε να γίνω καλύτερος, πορευόμουν με οδηγό τον πόνο. Κατέβαινα από τους κρίκους και ο προπονητής μου με ρωτούσε: «Από το 1 έως το 10 πόσο πόνεσες αυτή τη φορά;». Αν έλεγα από 7 και πάνω, σταματούσαμε. Έφτασα στη Γλασκώβη με μισοκομμένο ώμο και πονώντας αφόρητα. «Θα πονέσω, αλλά θα τα καταφέρω», έλεγα στον εαυτό μου πριν από τον τελικό. Κι έτσι έγινε.

Και με μισοκομμένο ώμο συνεχίσατε για το Παγκόσμιο της Ντόχα;

Δεν ήταν δεδομένο ότι θα αγωνιζόμουν. Στα μέσα Οκτωβρίου είχα ανακοινώσει τη μη συμμετοχή μου. Και ίσως επειδή έτσι έφυγε από πάνω μου το άγχος, το επόμενο βράδυ πήγα για προπόνηση μόνος μου, χωρίς να το ξέρει ο προπονητής μου. Ήταν ανέλπιστα καλή εκείνη η προπόνηση. Όταν έδειξα στον κύριο Ράφτη το βίντεο, δεν το πίστευε. «Πάμε Παγκόσμιο!» είπαμε με μια φωνή. Φτάνοντας στην Ντόχα, άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος. «Ο παγκόσμιος πρωταθλητής ήρθε χωρίς να έχει προπονηθεί. Πώς θα καταφέρει να υπερασπιστεί τον τίτλο του;» έγραφαν τα ξένα μέσα. Καταλαβαίνετε πόσο πιεσμένος αισθανόμουν. Όταν όμως βγήκα να αγωνιστώ –και μολονότι κάθε μου κίνηση ήταν «μαχαίρι»– κι έριξα μια ματιά προς τις κερκίδες, σάστισα. Χιλιάδες Έλληνες! Γαλανόλευκες σημαίες, ζητωκραυγές, εμψυχωτικά συνθήματα. Έπρεπε να τα καταφέρω, κι ας πονούσα. Φτάνοντας στην κατακόρυφο, σκέφτηκα τους δικούς μου ανθρώπους και όλους τους Έλληνες – πόση χαρά θα τους έδινα με ένα χρυσό μετάλλιο. Εκείνη τη στιγμή, ακόμα και φορτηγό να περνούσε από πάνω μου, δεν θα κουνιόμουν.
365 μέρες υπερπροσπάθειας και αγωνίας για ένα λεπτό, όσο δηλαδή διαρκεί το πρόγραμμά σας. Αξίζει τον κόπο;
Θα άξιζε τον κόπο ακόμα κι αν διαρκούσε 15 δευτερόλεπτα. Γιατί όταν έρχεται μια επιτυχία, είναι επιβεβαίωση του ότι καλώς κοπίασα τόσο πολύ και κάθε κακή ανάμνηση σβήνεται ως διά μαγείας. Ένιωσα τόσο πλήρης και χαρούμενος στην Ντόχα, που θα μπορούσα να έχω σταματήσει την καριέρα μου εκεί. Όχι μόνο για την επίτευξη ενός στόχου που έμοιαζε ανέφικτος και για τη στήριξη του κόσμου, αλλά και για την ικανοποίηση ότι διαψεύστηκαν όσοι με αμφισβητούν και με πολεμούν. Τι να σας πω; Ότι μία εβδομάδα μετά το χειρουργείο με πέρασαν από έλεγχο ντόπινγκ και μου ζήτησαν και αίμα; Αλλά δεν πειράζει. Όσο πιο πολύ με κυνηγούν, όσο πιο πολύ με αμφισβητούν, τόσο πιο δυνατό με κάνουν.

Οι Έλληνες προσκυνούν τους αθλητές έπειτα από μια επιτυχία. Σε μια ενδεχόμενη αποτυχία, ποια θεωρείτε ότι θα είναι η αντίδραση του κόσμου;

Δεν μου έχει συμβεί ακόμα να βιώσω την αποτυχία, αλλά είμαι προετοιμασμένος. Η οικογένειά μου με έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που και σκεπτόμενος είμαι, και προσγειωμένος – ποτέ δεν πέταξα στα σύννεφα. Ξέρω ότι μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που όλοι –και δεν μιλώ, φυσικά, για τους δικούς μου ανθρώπους– θα μου γυρίσουν την πλάτη. Σαν γέρικο άλογο που το πετάνε. Το έχω δει να συμβαίνει σε πολλούς αθλητές. Αυτή είναι η μοίρα του πρωταθλητή, και πρέπει να είσαι έτοιμος να την αποδεχθείς, για να μη σε διαλύσει.
Από αυτό που λέτε καταλαβαίνω ότι πατάτε γερά στα πόδια σας. Ποιο είναι το ασφαλές έδαφός σας; Η οικογένειά σας;
Πριν μάθω να διαβάζω, βλέπαμε με τον αδελφό μου ξένες ταινίες, κοινωνικές, ακόμα και πολιτικές. Η μαμά μάς διάβαζε τους υπότιτλους. Κι όταν η ταινία τελείωνε, μας ρωτούσε: «Τι καταλάβατε από όσα είδατε;». O πατέρας μου ήταν πρόεδρος στο συνδικαλιστικό όργανο των εκτελωνιστών και κάναμε άπειρες πολιτικές συζητήσεις. Έτσι μεγάλωσα. Περιβάλλομαι από καλούς φίλους: είμαστε από πέντε ετών μαζί, κοντεύουμε τα τριάντα και η σχέση μας παραμένει δυνατή. Έχω την τύχη να βρίσκεται στο πλευρό μου η Βασιλική Μιλλούση. Από το 2014, είναι βράχος δίπλα μου. Και δεν ήταν πάντα εύκολα τα πράγματα για μας. Θυμάμαι να ψάχνουμε, η Βασούλα κι εγώ, όλο το σπίτι, μήπως βρούμε λίγα ευρώ για να παραγγείλουμε σουβλάκια. Με τέτοια οικογένεια, με τέτοια σύντροφο, με τέτοιους φίλους και με τους πολύτιμους συνεργάτες μου από την Progame, πόσο πιο ασφαλές έδαφος θα μπορούσα να βρω; Όλοι μου δίνουν δύναμη, αλλά ταυτόχρονα με προσγειώνουν. Δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ να καβαλήσω το καλάμι. Θα μου έρθει αμέσως η σφαλιάρα. (Γέλια)

Έχω ακούσει ανθρώπους να σχολιάζουν πως, αν ζούσατε σε άλλη χώρα, θα ήσασταν εκατομμυριούχος. Κι εσείς προπονείστε σε γυμναστήρια χωρίς θέρμανση. Τι είναι για εσάς η πατρίδα; Νιώθετε αδικημένος;
Φυσικά και αισθάνομαι αδικημένος σε σχέση με αθλητές από άλλες χώρες, φυσικά και οι συνθήκες θα έπρεπε να είναι καλύτερες. Αλλά υπάρχουν νοσοκομεία και σχολεία χωρίς θέρμανση· η δική μου ταλαιπωρία είναι το λιγότερο. Παρ’ όλα αυτά, όταν αγωνίζομαι, το κάνω για όλα όσα αντιπροσωπεύει το εθνόσημο που έχω στο στήθος μου και για τους συμπολίτες μας. Η κρίση τούς έχει στερήσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια – ακόμα και ανθρώπους. Το λέω γιατί πιστεύω ότι, αν δεν υπήρχε η κρίση, ο πατέρας μου ίσως να ήταν ακόμα εν ζωή. Αν, λοιπόν, οι Έλληνες που έχουν τόσα υποφέρει, έπειτα από μια δική μου επιτυχία, παίρνουν λίγη χαρά και μια αφορμή να χαμογελάσουν, εγώ πάντα θα προσπαθώ γι’ αυτό. Ξέρετε, από την πολιτεία ποτέ δεν υπήρχε ανταπόδοση σε απόλυτο βαθμό. Όμως, με λίγη στήριξη από τον ιδιωτικό τομέα ένας αθλητής μπορεί να κάνει θαύματα. Δεν άλλαξε η ζωή μου από τότε που απέκτησα τους χορηγούς μου – τη Stoiximan, τη Mercedes, την Tag Heuer, την Power Health, τα Alterlife. Άλλαξε όμως η ψυχολογία μου. Ένιωσα ότι κάποιοι με πιστεύουν και στο εξής θα είναι εδώ για μένα.

Τι είναι αυτό που περισσότερο έχετε στερηθεί για χάρη του πρωταθλητισμού;

Δεν θα πω το φαγητό, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλόφαγο παιδί. (Γέλια) Την ανεμελιά στερήθηκα, κυρίως στα παιδικά μου χρόνια. Τα παιχνίδια στον δρόμο, τα πάρτι. Η ζωή μου λειτουργούσε πάντα βάσει προγράμματος. Ακόμα στερούμαι αυτή την ανεμελιά. Από τότε που έχασα τον πατέρα μου, δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι ο Λευτεράκης, να είμαι ο γιος. Έχω γίνει η κολόνα του σπιτιού, για να στηρίξω τους δικούς μου ανθρώπους.

Θα επιθυμούσατε να δείτε τα παιδιά σας να κάνουν θυσίες για τον πρωταθλητισμό;

Θα ήθελα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και όχι απαραιτήτως με τον πρωταθλητισμό. Εκτός κι αν το θέλουν τα ίδια. Όταν αποφάσισα να σταματήσω τη γυμναστική, στα μισά της εφηβείας μου, και το είπα στη μητέρα μου, δεν προσπάθησε να με αποτρέψει. Σεβάστηκε την απόφασή μου, όπως έκανε όταν, στα δεκαοκτώ μου, επέστρεψα. Αν, λοιπόν, ο γιος μου προτιμήσει το ποδόσφαιρο και η κόρη μου το μπαλέτο, κανένα πρόβλημα. Αλλά θα προσπαθήσω να μπουν και στο γυμναστήριο.


Σκέφτεστε ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε επιστρέψει τότε στη γυμναστική;

Θα ήμουν ένας εξαιρετικός personal trainer. Ή, με το πτυχίο της ΑΣΟΕΕ και με το τσαγανό μου, θα είχα «χωθεί» σε κάποια εταιρεία και θα έκανα καριέρα.

Τι θα λέγατε σε ένα παιδί που ονειρεύεται μια καριέρα όπως η δική σας;

Να ξεκινήσει ενόργανη γυμναστική, γιατί έτσι θα προετοιμάσει σωστά το σώμα του για όποιο άθλημα επιλέξει στην πορεία. Αλλά και γιατί θα γυμνάσει παράλληλα το μυαλό του – κι αυτό ένας μυς είναι. Και να κυνηγήσει το όνειρό του, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσει. Οι κλειστές πόρτες είναι για να τις ανοίγουμε, τα εμπόδια για να τα περνάμε.

Στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσετε;
Ναι, πάντα ψηφίζω.

Υπάρχει πιθανότητα να σας δούμε κάποτε να πολιτεύεστε;
Όσο είμαι ενεργός αθλητής –μέχρι το 2025, δηλαδή, όπως ευελπιστώ– σίγουρα όχι. Τα κοινά ανέκαθεν με ενδιέφεραν και δεν αναφέρομαι απαραιτήτως στην πολιτική, αλλά σε μια θέση από την οποία θα μπορούσα να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο. Είμαι ρομαντικός και καμιά φορά, όταν συζητώ με τους δικούς μου ανθρώπους, δεν αρνούμαι ότι θα μπορούσα υπό προϋποθέσεις να μπω στην πολιτική. Το πολύ πολύ, όπως τους λέω, αν δεν εξελιχθούν τα πράγματα όπως τα έχω στο μυαλό μου και σύμφωνα με τις αξίες μου, από το να «λερωθώ» ως άνθρωπος θα προτιμήσω να φύγω. ■

ΠΗΓΗ www.kathimerini.gr