Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΟΔΟΣ

 

Ο χριστιανός δεν είναι μόνο άνοδος, είναι και κάθοδος. Άνοδος είναι κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο και να ανεβαίνεις να ανεβαίνεις, να προσεύχεσαι, να βρίσκεσαι ψηλά ψηλά. Να πηγαίνεις σε ένα μοναστήρι, να ανοίγης τους Ψαλμούς, να προσεύχεσαι, να πολεμάς συνεχώς, να σηκώνεσαι τη νύκτα, να κάνεις αγρυπνία, να αγιάζεις, να ζής στο Θαβώρ. Ωραίο είναι το Θαβώρ, ωραία είναι η άνοδος. Όμως χρειάζεται και η κάθοδος. Ο χριστιανός είναι άνοδος και κάθοδος. Υπάρχει η άνοδος, επειδή υπάρχει η κάθοδος. Ποια είναι η κάθοδος; Να κατέρχεσαι να κατέρχεσαι να κατέρχεσαι, όπως ο Χριστός κατήλθε μέχρι τον Άδη. Χρειάζεται και η κάθοδος. Ποια είναι η κάθοδος; Η κατάβασι στον πόνο. Να πάμε εκεί που υπάρχει πόνος να πάμε στα νοσοκομεία, στα σπίτια των φτωχών, στις φυλακές, στα σπίτια των χηρών, των ορφανών, των αμαρτωλών. Να επισκεφτούμε τον κοινωνικό άδη. Βέβαια ο άνθρωπος ανατριχιάζει μπροστά στη θέα του ανθρώπινου πόνου, δεν πρέπει όμως να το λησμονούμε αυτό. Ένας άγιος λέει: Εάν υποθέσουμε οτι βρίσκεσαι στην άνοδο και προσεύχεσαι, ζής στο Θαβώρ, και ακούσης μια κραυγή να σε καλεί σε βοήθεια, να αφήσεις το Θαβώρ, να διακόψεις την προσευχή, και να τρέξεις να συναντήσεις τον πονεμένο άνθρωπο. Να μην πεις . Τώρα εγώ προσεύχομαι, δεν μπορώ. Οχι. Θα αφήσεις την προσευχή και θα τρέξεις. Δυο πόλους να έχουμε. Ο ένας είναι η άνοδος, και αλλοίμονο εάν δεν έχουμε άνοδο. Εάν δεν έχουμε άνοδο, θα αποτύχουμε στην κάθοδο. Εάν έχουμε άνοδο, εάν ζούμε στο Θαβώρ δια της προσευχής, τότε και εμείς θα μπορούμε να κάνουμε καθόδους, ασφαλείς καθόδους, μέσα στον κόσμο αυτό, στον κοινωνικό άδη.

Απο το βιβλίο ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ