Στη βιασύνη της καθημερινότητας, στην τριβή με τους άλλους, που προσπερνούμε, στη μοναξιά της πολύβουης πολιτείας, ανήσυχη η ψυχή τρέχει στην κοινωνία της ερήμου, για να μαζέψει ψήγματα πνευματικής σοφίας και να πιάσουν οι κεραίες μηνύματα ειρήνης και οικοδομής από τους όσιους αγωνιστές της:« Παρέβαλόν τινες τῶν γερόντων πρός τόν Ἀββάν Ποιμένα και εἶπον αὐτῷ· θέλεις, ἐάν ἴδωμεν τούς ἀδελφούς νυστάζοντας εἰς τήν σύναξιν, νύξωμεν αὐτούς, ἴνα γρηγορῶσιν εἰς τήν ἀγρυπνίαν; Ὁ δε λέγει αὐτοῖς· ἐγώ τέως, ἐάν ἴδω τον ἀδελφόν νυστάζοντα, τιθῶ τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἐπί τά γόνατά μου καί ἀναπαύω αὐτόν»!
Στην πρόθεση–πρόταση των ασκητών να κεντάνε και να σπρώχνουν το μοναχό, που νυστάζει στις ακολουθίες, για να συμμετέχει ξύπνιος στο ιερό λατρευτικό καθήκον, παίρνουν από τον άγιο γέροντα απρόσμενη απάντηση:
«…ως τώρα, όταν βλέπω κάποιον αδελφό να νυστάζει, βάζω το κεφάλι του επάνω στα γόνατά μου, για να ξεκουραστεί!»
Ομορφιά διακριτικής αγάπης!
Ποιος ξέρει ποια διάθεση είδε στο βάθος της καρδιάς τους ο πολύπειρος αββάς!
Πάντως ο άγρυπνος αγωνιστής της ερήμου, που με ολονύκτιες προσευχές κι ακολουθίες λάτρευε πιστά το Θεό, διέκρινε και δίδασκε πως η γνήσια αδελφική αγάπη γίνεται συγκαταβατική και κάποτε προέχει, χωρίς παράλειψη του κύριου σκοπού.
«…ο ἴ αν ὥ ραν σκεπάσωμεν τό το ῦ ἀ δελφο ῦ ἡ μ ῶ ν πτα ῖ σμα καί Θεός σκεπάσει τό ἡ μέτερον…»
« Ἡ αγάπη πάντα στέγει… πάντα ἐ λπίζει… ο ὐ δέποτε ἐ κπίπτει!…» (Απ. Παύλος).
Πόσο εύγλωττα μιλούν οι άγρυπνοι ερημίτες με τη σιγανή κατάθεση της μαρτυρίας τους, για την έλλειψη αυτού, που ταράζει τις ανθρώπινες σχέσεις!
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.