Συνεφώνησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συνεορτασμον με φιλομοφυλοφίλους;

                   


Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Λαμπρόπουλος, θεολόγος

Τὴν παρελθοῦσαν ἑβδομάδα ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔγινε δεκτὸς (κατὰ χρονολογικὴν σειρὰν) ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην Κιλκισίου, τὸν Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης, τὸν Μητροπολίτην Φαναρίου καὶ τὸν Γενικὸν Ἀρχιερατικόν τῆς Ἱ. Μ. Μεσογαίας. Καίτοι ἔχει διαιρέσει τὴν Ὀρθοδοξίαν μὲ τὸ Οὐκρανικὸν καὶ προωθεῖ τὸν συνεορτασμὸν τοῦ Πάσχα μὲ τὸν παπισμὸν τῶν σκανδάλων, ἄλλοτε παιδοφθορίας καὶ ἄλλοτε φιλομοφυλοφιλίας, ὄχι μόνον οἱ Σεβασμιώτατοι Βαρθολομαῖος, Φιλόθεος καὶ Ἀγαθάγγελος, ἐπανηγύρισαν τὴν ἔλευσίν του, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος συνηντήθη μαζί του εἰς Κιλκὶς καὶ εἰς τὸ Οἰκοτροφεῖον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας.

Παραθέτομεν τὴν πληροφορίαν ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐσημείωσε πρὸς τὸν Πατριάρχην μὲ ὕφος ἀπορίας ὅτι Ἀρχιερεῖς ἐνημερώθησαν διὰ τὸν συνεορτασμὸν τοῦ 2025, μὲ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον νὰ ὑπαγορεύη πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἱερώνυμον ὅτι «ἀναμένει ἀδελφικὴν στήριξιν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος», τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μὴ ἀποκρινομένου λεκτικῶς, ἀλλὰ συγκατανεύοντος. Προειδοποιοῦμεν τὸν Μακαριώτατον, ὅτι, ἂν ἔπειτα ἀπὸ τὸν εὐτελισμὸν τῆς βαπτίσεως εἰς Γλυφάδαν καὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος μὲ τὴν υἱοθεσίαν ὁμοφυλοφίλων, συμφωνήση εἰς τὸν συνεορτασμὸν μὲ τὸν σκανδαλοποιὸν παπισμόν, τότε νὰ ἀποσυρθῆ εἰς τὴν Ζάλτσαν τὸ ταχύτερον!

πρ. Χαλκηδόνος: «ὑπάρχουν ὁμοφυλόφιλοι ἐπίσκοποι…»

Τὸ Φανάρι πλέον δὲν προωθεῖ ἁπλῶς τὸν οἰκουμενισμόν, δηλ. τὴν αἵρεσιν, ἀλλὰ ὑποχρεωτικῶς καὶ ὅσα συνοδεύουν κάθε αἵρεσιν, δηλ. τὴν ἠθικὴν καὶ πνευματικὴν ἔκπτωσιν! Εἰς πρόσφατον ἄρθρον του μὲ τίτλον «Ἡγήτορες ἄνευ ὁρίων», ὁ πρ. Χαλκηδόνος ἀφοῦ πρῶτον ἀναφέρεται εἰς παπικὸν Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος «ηὐλόγει ὁμοφυλόφυλα ζεύγη»(!), σημειώνει:

«Τὰ ἀνωτέρω καὶ ἄλλα ἐμβάλλουν σκέψεις τινὰς καὶ διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν: θὰ παραμένει δηλ. αὔτη διαρκῶς ἀμετάβλητος ἐν πᾶσιν, ὅταν ἡ Ρ/Καθολικὴ φαίνεται νὰ κάνει ὁρισμένας ὑποχωρήσεις, ἔστω καὶ ἐξ ἀνάγκης, ὡς τὴν χειροθεσίαν τῶν διακονισσῶν, τὴν εὐλογίαν τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὴν ἐσωτερικὴν καὶ ἐξωτερικὴν ἀμφίεσιν τοῦ κλήρου, ὅταν οἱ ναοὶ τῆς Δύσεως κρημνίζονται, πωλοῦνται, ἐνοικιάζονται, μετατρεπόμενοι εἰς χώρους ἀνιέρους καὶ ἰταμούς, ὅταν οἱ νέοι δὲν προσέρχονται ἀρκούντως εἰς τὴν ἱερωσύνην, καὶ ὑπάρχει ἔλλειψις κληρικῶν, ὅταν καθυβρίζονται ἀνώτατοι λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αἱ “σεξουαλικαὶ μειονότητες” ἀνθίζουν (Homo, Bi, Transexual κ.ἄ.) καίτοι δὲν διελευκάνθη πλήρως ἡ αἰτία τούτων ἐπιστημονικῶς, ὅταν ἡ κατάστασις αὔτη θεωρεῖται φυσικὴ καὶ σύμφορος πρὸς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὑπάρχουν ὁμοφυλόφιλοι ἐπίσκοποι καὶ κληρικοὶ ἐπισήμως διακηρύττοντες τοῦτο. Ὅταν, ὅταν, ὅταν, ἡμῶν ὑπνωττόντων τὸν ὕπνον τοῦ δικαίου!» (fosfanariou.gr, 24.09.2024).

Τὸ ἄρθρον αὐτὸ δημοσιεύεται ὡς ἀνοικτὸς προβληματισμὸς (ἢ προόρασις; ἢ μήπως γνωρίζει ἐκ τῶν ἔσω…;) ὀλίγας ἡμέρας μετά τὴν ἀνάρτησιν τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Ἰ. Χρυσαυγῆ «In Defence of Titles Or, In Defiance of Entitlements», ὅπου μεταξὺ ἄλλων, διατυπώνει ἐμμέσως τὴν κριτικὴν του διὰ τὴν μὴ ὕπαρξιν γυναικείας «ἱερωσύνης» εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν:

«Γιὰ μία ἐκκλησία ποὺ ὑπερηφανεύεται ὅτι ἀπαλλάσσεται ἀπὸ ὁποιαδήποτε συζήτηση γύρω ἀπὸ τὰ γυναικεῖα τάγματα καὶ ἀρνεῖται ὁποιοδήποτε ἐκκλησιαστικὸ ἀξίωμα στὸ μισό τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς, θὰ φανταζόταν ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ δοθεῖ μεγαλύτερη προσοχὴ καὶ ἀκρίβεια στοὺς τί­τλους καὶ τὰ ἀξιώματα, ὥστε τὸ περιεχόμενό τους νὰ ἀντικατοπτρίζει τὴν ἀρχική τους πρόθεση. Ἐὰν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε πλήρως τὴν κλήση τῆς βασιλικῆς ἱερωσύνης, τότε μποροῦμε νὰ ἐκτιμήσουμε καλύτερα τὴ διάκριση τῆς χειροτονημένης ἱερωσύνης. Καὶ αὐτὴ ἡ διαδικασία πρέπει νὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ κάτω μέρος, ποὺ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο εἰσερχόμαστε στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ— δηλαδή μέσω τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ χρίσματος.» (fosfanariou.gr, 20.09.2024).

π. Ἰ. Χρυσαυγῆς: «…ὑπάρχουν γκέι ἐπίσκοποι στὴν ἐκκλησία;»

Ὁ διατελέσας ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως εἰς τὸ Κολυμβάριον δὲν θολώνει τυχαῖα τὴν διαυγῆ Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν περὶ ἱερωσύνης, ἐπιχειρῶν νὰ ἀνάγη αὐτὴν καθ’ ὁλοκληρίαν εἰς τὸ μυστήριον τοῦ βαπτίσματος. Θεωρεῖ ὅτι ἐκεῖ ἀκριβῶς δύναται νὰ ἀνεύρη θεολογικὸν ἔδαφος, διὰ νὰ ὑπερβῆ κάθε εἴδους «διάκρισιν»… διὰ τοῦτο εἶχε πρὸ μηνῶν γράψει:

«ἡ Ἐκκλησία πιέστηκε νὰ λάβει βεβιασμένη θέση στὸ ζήτημα τῆς βάπτισης παιδιῶν ὁμοφυλόφιλων ζευγαριῶν –μάλιστα μὲ τὴ μαχητικὴ καὶ πάλι ὑποστήριξη τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας!– καὶ σήμερα ἐπανεξετάζει τὸν νηπιοβαπτισμὸ (τουλάχιστον, φυσικά, γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους, ἀλλὰ πῶς ἄραγε θὰ τὸ γνωρίζει αὐτό;)» («Καθημερινή», 17.2.2024).

Ἡ τοποθέτησίς του αὕτη εἶναι ἐπιτομὴ κατ’ οὐσίαν τῶν ἀπόψεών του περὶ ὁμοφυλοφιλίας, τὰς ὁποίας εἶχε διατυπώσει ὑπερασπιζόμενος τὴν βάπτισιν εἰς Γλυφάδαν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρον μὴ φειδόμενος τῶν ἀθώων παιδιῶν:

«Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἀγνόησε μία παρόμοια βάπτιση στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ἀλλὰ τὸν στενοχώρησε ἡ πρόσφατη βάπτιση σὲ γειτονικὴ μητρόπολη. Πολὺ κοντὰ γιὰ νὰ εἶναι βολικό; Μόλις ρωτήθηκε ἂν ὑπάρχουν ὁμοφυλόφιλοι Ὀρθόδοξοι, φέρεται νὰ ἀπάντησε ὅτι, ἐὰν ὑπάρχουν «σοδομίτες» στὴν Ἐκκλησία, «πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε τέτοιους ἄρρωστους ἀπὸ τοὺς ἄλλους». Πῶς θὰ ἀπαντοῦσε ὁ Μητροπολίτης, ἂν τὸν ρωτοῦσαν ἂν ὑπάρχουν γκέι ἐπίσκοποι στὴν ἐκκλησία;… Φοβόμαστε νὰ παραδεχθοῦμε τὴ δική μας δυσφορία ἢ ἀμηχανία ὅταν συζητᾶμε γιὰ σεξουαλικὲς ἀρχὲς ἢ πρακτικές; Μήπως ἦλθε ἡ ὥρα γιὰ μία εἰλικρινῆ συζήτηση γιὰ τὸ σὲξ καὶ τὸ φῦλο στὴν Ἐκκλησία;…

Γνωρίζω δύο κυρίαρχα κείμενα ποὺ τολμοῦν νὰ ἐξετάσουν τὴν ὁμοφυλοφιλία μὲ βιώσιμο, σεβάσμιο καὶ ποιμαντικὸ τρόπο. Ἡ πρώτη εἶναι μία «Ἐπιστολὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας πρὸς τοὺς Νέους σχετικὰ μὲ τὴν Ἀγάπη, τὴ Σεξουαλικότητα καὶ τὸν Γάμο», ποὺ ὑπογράφηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Γερμανίας Αὐ­γου­στῖνο τὸ 2017 ὡς πρόεδρο ἐκ μέρους τῆς Διάσκεψης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στὴ Γερμανία. Τὸ δεύτερο εἶναι ἕνα ἔγγραφο μὲ τίτλο «Ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς: Πρὸς ἕνα κοινωνικὸ ἦθος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας» (2020) ποὺ ἐπισήμως ἀνατέθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο». (religionnews.com, 25.07.2022)

Εἶναι λίαν ἐνδιαφέρον ὅτι τὰ δύο αὐτὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα συσκοτίζουν τὴν δογματικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρουσιάζονται ἀπὸ τὸν π. Ἰ. Χρυσαυγῆν χωριστά, ἔχουν χρησιμοποιηθῆ, διὰ νὰ ὑποστηρίξη τὸ ἕνα τὸ ἕτερον, ὅπως ἐναργῶς φαίνεται ἀπὸ τὸ ἴδιον τὸ κείμενον «Ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς», εἰς τὸ σημεῖον ὅπου γίνεται ἀναφορὰ εἰς τὴν ὁμοφυλοφιλίαν (ὅπως μάλιστα τὸ παραθέτει καὶ ὁ ἴδιος ὁ π. Χρυσαυγῆς εἰς παλαιότερον ἄρθρον του εἰς τὸ περιοδικὸν «Σύναξη»):

«Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ταυτότητα δὲν συνδέεται κατὰ κύριο λόγο μὲ τὴ σεξουαλικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἢ μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἰδιωτικὸ χαρακτηριστικό, ἀλλὰ μὲ τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ μέσα μας. (Βλ. Συνέλευσις Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων Γερμανίας, Ἐπιστολὴ τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς νέους περὶ ἀγάπης, σεξουαλικότητος, καὶ γάμου, 2017)».

Ἡ ἀναφορὰ εἰς τὸ «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση» ἐκτὸς ἀπὸ διαστροφικὴ εἰς τὴν παροῦ­σαν συνάφειαν εἶναι καὶ προσχηματική, διότι ὁ ἴδιος –ὡς καὶ οἱ συντάξαντες ἀλλὰ καὶ ἐπικυρώσαντες τὸ κείμενον- ἀπορρίπτει τὴν ἐπίκλησιν τοῦ ἐπιχειρήματος περὶ δύο φύλων εἰς τὴν Γένεσιν:

«ὅταν ἐπικαλούμαστε τὴν Ἁγία Γραφὴ ἢ ἀναφερόμαστε στὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία, εἶναι τολμηρό, ἂν ὄχι αὔθαδες νὰ συνδέουμε τὰ ἔργα μας μὲ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅταν ὁ Θεὸς «μιλάει» στὸ Βιβλίο τῆς Γένεσης, αὐτὰ τὰ λόγια βέβαια ἀνήκουν στὸν συγγραφέα τῆς Πεντατεύχου καὶ ὄχι στὸν ἄφατο, ἀόρατο καὶ ὑπερβατικὸ Θεό… Καὶ ἐνῶ βρισκόμαστε στὸν εἰκοστὸ πρῶτο αἰώνα, ἱεράρχες συνεχίζουν νὰ ταυτίζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία μὲ παθολογικὸ σύμπτωμα ἢ τὴν ἀνάγκη ψυχοθεραπείας!» («Καθημερινή», 17.2.2024).

Ὁ Κων/λεως εἰς τὴν ἕδραν τοῦ Μεσογαίας

Τὸ ἄρθρον αὐτὸ τοῦ π. Χρυσαυγῆ εἰς τὴν «Καθημερινὴ» ἦτο «ἀπάντησις» εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (23.01.2024) περὶ τοῦ «Ὁμόφυλου Γάμου», εἰς τὸ ὁποῖον ἀνεφέρετο ὡς θεμελιῶδες ἐπιχείρημα ὅτι:

«ἡ δυαδικότητα τῶν φύλων καὶ ἡ συμπληρωματικότητά τους δὲν ἀποτελοῦν κοινωνικὲς ἐπινοήσεις, ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ («… καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε…», Γένεσις 1, 27-28)».

Κύριος εἰσηγητὴς ἦτο ὁ Σεβ. Μεσογαίας κ. Νικόλαος, ὁ ὁποῖος εἶχε δεχθῆ καὶ τὴν κριτικὴν πολλῶν, διότι ὑπεστήριξεν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ψυχικὴ νόσος. Ὀλιγώτερον ἀπὸ ἕνα χρόνον ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπικυρώσει ἐπισήμως καὶ συνοδικῶς τὸ κείμενον «Ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» καὶ δεικνύει μεγάλην εὔνοιαν πρὸς τὸν κατέχοντα «θέσεις κλειδιὰ» π. Ἰωάννην Χρυσαυγῆν, ἐπισκέπτεται τὴν Παλλήνην, τὴν καρδίαν τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας, διὰ νὰ καταστῆ ἐπίτιμος δημότης(!) ἀπὸ τὴν οἰκίαν ἀρχήν. Ὁ Σεβασμιώτατος δὲν προσῆλθεν, ὡς ἄλλοτε ἔσπευδε νὰ προϋπαντήση τὸν Κων/λεως,… ἔδωσεν ὅμως ἄδειαν εἰσόδου εἰς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον;

Ἀνεξαρτήτως τί ὤφειλε νὰ πράξη ὁ Μεσογαίας (διότι ἔπρεπε νὰ ἀποτρέψη ὁλωσδιόλου τὴν παρουσίαν τοῦ Κων/λεως, ἀλλά…) ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κων/λεως Βαρθολομαίου κατέδειξε σημειολογικῶς ὅτι ἡ οἰκουμενιστικὴ-φιλομοφυλόφιλη θεολογία τοῦ Φαναρίου ἐπιβάλλεται παντοῦ καὶ ἤδη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει συνθηκολογήσει.

Ὅσοι, λοιπόν, Μητροπολῖται εἶναι φιλομοφυλόφιλοι, ἂς προτρέξουν νὰ ἑορτάσουν ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς ὁμοϊδεάτας των Φαναριώτας- Παπικούς, ἐπιβεβαιώνοντες τὰ γραφόμενα τοῦ πρ. Χαλκηδόνος… οἱ ὑπόλοιποι θὰ σταθῶμεν ἀπέναντι μὲ τὴν ρομφαίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Ο.Τ