«…Κακὸ ἕνας λύκος νὰ ὑποδύεται
τὸ πρόβατο· μὰ τὸ χειρότερο εἶνε, ὅταν ἕνας ποιμένας τῶν προβάτων
γίνεται λύκος! Τέτοιοι λύκοι εἶνε οἱ ποιμένες ἐκεῖνοι ποὺ ὄχι «διὰ τῆς
θύρας» (Ἰω. 10,1-2) ἀλλὰ μὲ ποικίλα ἄτιμα μέσα κατώρθωσαν νὰ
καταλάβουν ἀξιώματα στὴν ἐκκλησία καὶ τὴν πολιτεία. Κάνεις τὸ λύκο
βοσκὸ καὶ περιμένεις προκοπή; Βοσκοὶ λύκοι! αὐτοὶ κατὰ τὸν ἀπόστολο
Παῦλο εἶνε οἱ φοβερώτεροι ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν «φείδονται τοῦ
ποιμνίου» (Πράξ. 20,29).