«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!!...
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
o πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει»,
μας κανοναρχεί ο αθάνατος Κωστής Παλαμάς, στο αφιερωμένο «στον δάσκαλο» ποίημά του. Σμίλη κρατά ο δάσκαλος, την σμίλη του λόγου και της διδασκαλίας, και λαξεύει και «ζωγραφίζει» στις άπλαστες ψυχές των μαθητών του, τα τιμαλφή, την ανοξείδωτη προίκα των προγόνων. Και τι ψυχές!! Την ευωδία του παραδείσου...