Γράφει
ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Κατά γενική ὁμολογία, στίς ἡμέρες μας, τό οἰκοδόμημα
τῆς τρισχιλιετοῦς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ἔχει καταρρεύσει σχεδόν
ὁλοσχερῶς. Ἀπανωτές ‘’σεισμικές δονήσεις’’, μέ ἔμφαση τά τελευταῖα χρόνια, κατάφεραν
νά μήν ἀφήσουν τίποτε ὄρθιο. Παιδεία, πολιτική, ἦθος, ἠθική, καλλιτεχνική
δημιουργία, ἐκκλησιαστική διοίκηση, βιώνουν μιά παρακμή ἄνευ προηγουμένου.
Τά πάντα ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ. Οἱ πάντες ἔχουν ναρκωθεῖ.
Καί οἱ ἀρμόδιοι γιά τήν λήψη ‘’μέτρων ἀντισεισμικῶν’’ ὄχι μονάχα ἀδρανοῦν
προδοτικῶς, ἀλλά ἀπό πάνω, ‘’τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμμένων’, κατά τήν κρίση τῶν
προγόνων μας, ‘’ἄδουν’’ χύδην καί ὑβριστικῶς.