Είναι γνωστός ο ινδικός μύθος με τους τυφλούς και τον ελέφαντα (έχω αναφέρει ξανά την ιστορία αυτή).
Μια ομάδα τυφλών άκουσαν ότι ήρθε στην πόλη τους ένας ελέφαντας. Μη ξέροντας τι ακριβώς είναι το ζώο αυτό, αποφάσισαν να το διαπιστώσουν με την ευαίσθητη αφή τους. Ο πρώτος έπιασε την προβοσκίδα και είπε ότι έμοιαζε με χοντρό φίδι. Ο άλλος έπιασε το αυτί και το θεώρησε βεντάλια. Ο τρίτος ψηλάφησε το πόδι και είπε ότι πρόκειται για κορμό δέντρου. Ο τέταρτος ακούμπησε στα πλευρά του και είπε ότι είναι τοίχος. Ο πέμπτος έπιασε την ουρά και τον περιέγραψε σαν σχοινί, ενώ ο τελευταίος ψηλαφώντας τον χαυλιόδοντα αποφάνθηκε ότι είναι σκληρός και λείος σαν δόρυ.
Τι δουλειά έχουμε στις Ινδίες; θα ρωτήσετε. Ο μύθος μας περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο αυτό που ο Απόστολος Παύλος λέει, ότι «ἐκ μέρους γινώσκομεν καί ἐκ μέρους προφητεύομεν».