τοῦ π. Νικολάου Λουδοβίκου
Ἔλεγα λοιπὸν
5 πράγματα, ἔβλεπα ὅτι ὁ κόσμος ἔ, ἄκουγε ὅ,τι ἄκουγε, γύρναγε ἔσκυβε τὸ κεφάλι καὶ ἐντάξει
συνέχιζε κανονικὰ τὴ ζωή του, σὰν νὰ μὴ συνέβαινε
τίποτα.
Ἡ μοναξιὰ αὐτὴ ἤτανε βαρὺ αἴσθημα, ἔλεγα μὰ τί κάνω ἐγὼ σὰν παπὰς αὐτὴ τὴ στιγμή,
τί νόημα ἔχει νὰ ξαναπάω τὴν Κυριακὴ καὶ νὰ
ξαναμιλήσω στὸ τάδε χωριὸ, ἀφοῦ πάλι… ναί, δὲν μποροῦσα, δὲν λέω ὅτι εἶναι εὔκολο ἀλλά, σήμερα σᾶς εἶπα διάλεξα νὰ μιλήσω δύσκολα, θέλω νὰ πῶ πιστεύω ὅτι τὸ ἀκροατήριο ἔχει τέτοιες
δυνατότητες, ἀλλὰ ἔμαθα πολλὰ ἀπὸ τότε,
πάντως εἶχα μεγάλη
δυσκολία.
Λοιπὸν κάποια στιγμή μοῦ συνέβη τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ γεγονός, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς σὰν νὰ μοῦ ἔμαθε πολλὰ πράγματα.