Υπέρ θείας βοηθείας Ευαγγέλου και μητέρας του, Χρήστου και Αναστασίου (τζόγος) και υπέρ αναπαύσεως Ειρήνης (τροχαίο)

 

Δεν προλάβαμε να βάλουμε κάποια ονόματα και ήρθαν κι άλλα. Ο πόνος είναι πολύς, τα ονόματα ατελείωτα. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Ο Ευάγγελος (υπ' αρ. 6 στην κατάσταση προσευχής) παρουσιάζει επιπλοκές στην υγεία του και η διερεύνηση που γίνεται εδώ και καιρό δεν έχει δείξει τα αίτια. Έχει αρκετά επιβαρυμένη κατάσταση και η μαμά του που στέκεται δίπλα του αγόγγυστα (δικός μας άνθρωπος) μας παρακαλεί να βοηθήσουμε κι εμείς με την προσευχή μας. Ας μην την εγκαταλείψουμε. (σημείωση: η μητέρα του βρίσκεται στην κατάσταση προσευχής σε θέση που να μην δείχνω τη σύνδεσή τους)

Μαζί με τον Χρήστο που είχαμε βάλει πρόσφατα στην κατάσταση προσευχής (υπ' αρ. 109) θα ήθελα να προσθέσουμε και τον Αναστάσιο. Το πάθος του τζόγου είναι ένα πολύ καταστροφικό πάθος τόσο για τον "ασθενή" όσο και για το περιβάλλον του. Ο εθισμός είναι σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστεί και ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιος να ξανακυλήσει. Φυσικά τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό. Γι' αυτό και χρειάζεται η προσευχή μας. Κατανοώ ότι πολλοί που δεν το έχουν ζήσει στο περιβάλλον τους ίσως να μην έχουν την όρεξη να προσευχηθούν για τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Αν δεν το κάνετε γι' αυτούς, κάνετέ το για τους δικούς τους που υποφέρουν από το πάθος αυτό.

Είναι πάντως να απορεί κάποιος με την υποκρισία των εκάστοτε εξουσιαστών - κυβερνώντων. Κόπτονται να μας σώσουν από τον κορωνοϊό, αλλά για τον ΤΖΟΓΟΪΟ ούτε λόγος... ας καταστρέφονται οικογένειες... ΟΠΑΠ, Καζίνο και τόσο άλλα τζογομάγαζα αφήνονται να σκοτώνουν ψυχές... Είναι πολλά τα λεφτά Άρη... 

Υπέρ αναπαύσεως

Να εύχεστε υπέρ αναπαύσεως της δούλης του Θεού Ειρήνης, 35 ετών. Κατέληξε εχθές (τροχαίο ατύχημα) αφήνοντας τρία παιδιά ορφανά από μητέρα.

Ημίονος – Ημίθεος

Γράφει ο π. Στυλιανός Εμμ. Καρπαθίου, Θεολόγος-Ψυχίατρος, Δρ Βιοηθικής

Ένας θορυβώδης πρωτοφανής συναγερμός εδώ και μήνες τείνει να εξουδετερώσει τη ζωντάνια της κοινωνικής μας δυναμικής, σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο, με αφορμή μια συνήθη ιογενή επιδημία από τον ιό covid-19.

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Α΄ Λουκά (27/9/20) [Β΄ Κορ. ς΄ 1-10]

 

Β΄ Κορ. ς΄ 1-10

Ευαγγελική περικοπή Κυριακής Α' Λουκά (με κήρυγμα)

 

Ἡ θαυμαστὴ ἁλιεία καὶ οἱ πρῶτοι μαθηταί

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ, ε´ 1 - 11

Κυριακή Α΄ Λουκά: ακολουθία εσπερινού, όρθρου, μουσικά κ.α.

 

Κυριακή Α΄ Λουκά

Παρακάτω μπορείτε να βρείτε: την ακολουθία του όρθρου, μουσικά κ.α. για την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020:

Υπέρ θείας βοηθείας: Ελευθερίας, Αικατερίνης, Μύρωνος, Παναγιώτου, Γεωργίου, Αικατερίνης, Δημητρίου, Γεωργίου και υπέρ αναπαύσεως: Ελένης

Πολύς πόνος γύρω μας. Σήμερα τα αδέρφια μας, αύριο ίσως εμείς. Το επιτρέπει ο Θεός για πολλούς λόγους. Δεν έχει σημασία να τους αναλύσω εγώ και δεν χρειάζεται να το κάνω. Εκείνος ξέρει καλύτερα. Εμείς ας τον εμπιστευόμαστε.

Ένας δικός μας άνθρωπος πονάει, ένας πατέρας που βλέπει την κόρη του (έφηβη) να νοσηλεύεται εδώ και πάνω από ένα μήνα και προβλέπεται να συνεχίσει το επόμενο διάστημα. Είναι άνθρωπος του Θεού και αγωνίζεται, αλλά όπως συμβαίνει με τους αγωνιστές δέχεται και τα πυρά του Διαβόλου... περισσότερα πυρά από αυτά που δεχόμαστε οι περισσότεροι. Μας έχει στηρίξει στο παρελθόν και το σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να μας στηρίζει όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις του. Οφείλουμε να προσευχηθούμε και για τον ίδιο αλλά και για τους δικούς του: 

Ελευθερία η κόρη

Αικατερίνη η μητέρα

(δεν ανακοινώνω ταυτόχρονα το όνομα του πατρός, κάποια στιγμή θα το προσθέσω στην κατάσταση, αλλά όχι άμεσα. Ο Θεός τον ξέρει καλά...)

Ας προσευχηθούμε για την οικογένειά του και για τον ίδιο ο Θεός να τους δίνει δύναμη να σηκώνουν τον σταυρό τους. Και να μην ξεχνάμε ότι ο Θεός επιτρέπει σε καθένα μας τον σταυρό που μπορεί να σηκώσει. Μεγάλος σταυρός επίσης συνεπάγεται και μεγάλη αμοιβή στο μέλλον είτε το κοντινό είτε το μακρινό...

Η κατάσταση, όμως, των πονεμένων αδερφών μας δεν τελειώνει εδώ...

Ο αδερφός μας Μύρων που βρίσκεται ήδη στην κατάσταση προσευχής  (υπ' αρ. 69, καρκίνος στο ήπαρ) εγχειρίστηκε για δεύτερη φορά εχθές Παρασκευή. Δεν είδα έγκαιρα το μήνυμα, αλλά σημασία έχει έστω και τώρα να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για εκείνον.

Επίσης ας προσευχηθούμε για τους αδερφούς μας: 

Παναγιώτη: κύρωση,  μη αναστρέψιμη κατάσταση, 

Γεώργιο: νέος άνθρωπος με καρκίνο στο νεφρό,

Αικατερίνη: μητέρα με δύο μικρά παιδιά πάσχει από τρία αυτοάνοσα νοσήματα το ένα από τα οποία της προκαλεί φριχτούς πόνους και δεν μπορεί να φροντίσει την οικογένεια της. Εκτός από την κατάσταση της υγείας της έχει να αντιμετωπίσει και τον ψυχολογικό πόλεμο που δέχεται από συγγενικά της πρόσωπα. Έχει πολλή ανάγκη την προσευχή μας! 

Δημήτριο: νέος, ατύχημα με μηχανή, σοβαρός τραυματισμός στα πόδια

Γεώργιο: σοβαρό πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη, μπορεί να χρειαστεί επέμβαση.

Τέλος, κοιμήθηκε η αδερφή μας Ελένη 58 ετών η οποία πάλευε με τον καρκίνο επί 10 έτη. Αυτή την ώρα γίνεται η εξόδιος ακολουθία. Ας κάνουμε λίγο κομποσκοίνι, ας διαβάσουμε λίγο ψαλτήρι ή ό,τι άλλο μπορεί ο καθένας.

Μητροπολίτης Μάνης: «Περί της Θείας Μεταλήψεως»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’

Τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Θεία Μετάληψη. Εἶναι ὁ πυρήν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πιστή στήν θεία ἐντολή τοῦ Κυρίου τελεῖ ἀδιακόπως τό μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐκκλησία καί Θεία Εὐχαριστία ταὐτίζονται. Δέν νοεῖται Ἐκκλησία χωρίς Θεία Εὐχαριστία καί Θεία Εὐχαριστία χωρίς Θεία Μετάληψη ἀπό τούς πιστούς χριστιανούς. Χριστιανός σημαίνει συμμετοχή στήν Θεία Μετάληψη, τήν θεία Κοινωνία, ὅπου ὁ πιστός «συνανακιρνᾶται» μέ τό Θεό (ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας) γίνεται «σύσσωμος Χριστοῦ» (Ἰω. Δαμασκηνός), «συνυφαίνει καί συνάπτει αὐτόν, μέ τήν θεία φύση» (Ἰ. Χρυσόστομος).

Τί εἶναι λοιπόν ἡ θεία Μετάληψη; 

ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Δεν ήταν τυχαίο…

 

Ο Αντώνης Μ., από την Ανατολική Μακεδονία, σπούδαζε φιλόλογος στη Θεσσαλονίκη. Στερούνταν οι δικοί του για να τον σπουδάσουν. Ένιωθε τις θυσίες τους και διάβαζε φιλότιμα, να τελειώσει τη Σχολή. Καθώς έφθανε στο τέλος κι αναμετρούσε την πτυχιακή ύλη και τις δυνάμεις του, κόβονταν οι ελπίδες. «Αδύνατον!… Δεν βγαίνει πέρα με τίποτε!… Δεν μπορώ να τελειώσω γρήγορα… Άαααχ!», μονολογούσε κι αγωνιούσε λιγάκι. Και ξανάπεφτε στο διάβασμα∙ έκανε τη νύχτα μέρα. Οι δικοί του δεν βάσταγαν οικονομικά. Το ᾿βλεπε. Μα πώς να πάρει πτυχίο; Και σε πόσον καιρό θα το πάρει; «Θα κάνω ό,τι μπορώ… Βόηθα, Θεέ μου!», έκραζε ενδόμυχα.

Τέταρτο έτος. Κοντά στα Χριστούγεννα ο Αντώνης έπεσε στο κρεβάτι με βαριά υπερκόπωση. Κι όλα σταμάτησαν. Οι δικοί του σιωπούσαν. Το πτυχίο… στ’ αζήτητα πλέον, προς το παρόν. Κι ο καιρός περνούσε δύσκολα. Δεν γινόταν όχι μόνον βιβλίο ν’ ανοίξει ο καημένος ο Αντώνης, αλλ’ ούτε και να σκέπτεται κάτι με ένταση. Αχρηστεύθηκε για τα καλά.

Πλησίαζε Πάσχα.

«Αντώνη, παιδί μου, του λέει μια μέρα ο πνευματικός του πατέρας, διάλεξε ένα απ’ τα κύρια μαθήματα του πτυχίου, και πήγαινε να το δώσεις τώρα τον Ιούνιο… Έτσι… χωρίς διάβασμα… Τι έχεις να χάσεις; Αφού τόσα χρόνια διάβαζες…».

Το παλληκάρι απορημένο κοίταξε τον παπούλη. Σαν να γινόταν κουβέντα για κάποιον άλλον, έτσι του φάνηκε. Πέρασαν δευτερόλεπτα. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα χαμογέλασε∙ «Μάλιστα, πάτερ!…», αποκρίθηκε με απλότητα.