του Μελέτη Μελετόπουλου
Μία φωτογραφία, ως γνωστόν, αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Η χθεσινή φωτογραφία του προέδρου της Κύπρου Αναστασιάδη με τον Τουρκοκύπριο ψευδοπρόεδρο Έρογλου ήταν αποκαλυπτική. Ο μεν Έρογλου ήταν σοβαρός, σύννους και περίφροντις, με ελαφρώς υπεροπτικόν ύφος Οθωμανού μπεηλέρμπεη, απευθυνόμενος σε υποτελή ραγιά. Ο δε Αναστασιάδης εύχαρις, ενθουσιώδης, περιχαρής και μειδιών διάπλατα, ως εάν συναντούσε παλαιό φίλο ή απολεσθέντα προσφιλή του συγγενή.
Διερωτάται κανείς, βεβαίως, προς τι ο ενθουσιασμός. Εάν είναι αυθεντικός, τότε πρέπει κανείς να αναθυμηθεί την γνωστή ρήση «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Τι ενθουσίασε τον κύριο Αναστασιάδη; Τι χαρούμενο του θύμισε ο Έρογλου; την εισβολή του Αττίλα;τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες του ʼ74; την μακροχρόνια κατοχή εδαφών του κράτους του οποίου ο ίδιος προϊσταται;
Ή μήπως η χαρά του Κύπριου προέδρου ήταν επικοινωνιακός μηχανισμός ψυχικής διευκόλυνσης των διαπραγματεύσεων; και δημιουργίας θερμού κλίματος με την τουρκοκυπριακή πλευρά; Τότε και ένας πρωτοετής φοιτητής Διεθνών Σχέσεων θα αποκτήσει σοβαρές αμφιβολίες γιά τις διαπραγματευτικές ικανότητες του Αναστασιάδη. Διότι κι ένας πρωτοετής φοιτητής Διεθνών Σχέσεων ξέρει ότι στην διαπραγμάτευση κερδίζει πάντα, μα πάντα, ο πιό δύσκολος διαπραγματευτής. Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, ο δύσθυμος Έρογλου, που μετέδιδε με την δυσθυμία του το μήνυμα ότι δεν θα είναι «εύκολος» στο ανατολίτικο-πλην εξαιρετικά κρίσιμο-παζάρι που ξεκινάει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν χαμογελούσαν ποτέ στις συναντήσεις τους με Τούρκους αξιωματούχους. Με το σοβαρό τους ύφος έδειχναν προς τα έξω, προς την τουρκική πλευρά, το διεθνές σύστημα, ακόμη και την ελληνική κοινή γνώμη, ότι οι επαφές με τους Τούρκους είναι μία πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση για να την διαχειρισθεί κανείς με χαμόγελα. Ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν ιστορικό βάθος χιλίων ετών, κατά το οποίο έχουν χυθεί ποταμοί αίματος μεταξύ των δύο εθνών, ότι έχουν συγκρουσιακή υφή, ότι μοιάζουν με «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος» όπου η μία πλευρά κερδίζει ό,τι χάνει η άλλη και αντιστρόφως. Και ότι είναι λάθος, τεράστιο λάθος, να χειρίζεται κανείς ένα πρόβλημα χιλίων ετών με ανιστορικές χαρούλες και απρεπές εν τέλει ύφος τεχνητής υπεραισιοδοξίας.
Ο κ. Αναστασιάδης όφειλε να παρουσιαστεί στην διαπραγμάτευση έχοντας στο δεξί του χέρι μία συγκροτημένη, ολοκληρωμένη πρόταση επανένωσης της Κύπρου με πλήρη, χωρίς καμμία έκπτωση και εξαίρεση, αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων και ενσωμάτωση στην Κυπριακή Δημοκρατία των γηγενών Τουρκοκυπρίων ως ισότιμων πολιτών με πλήρη δικαιώματα, και όχι ως μειονοτικών υπηκόων ομόσπονδου μέρους με ποσοστώσεις, εναλλασσόμενες προεδρίες κλπ. Και, ως αντάλλαγμα στην τουρκική πλευρά, να συναφθεί μία συμφωνία εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου, με προβλέψεις απόδοσης στην Τουρκία ποσοστών από τα κέρδη ως ενοίκιο ελλιμενισμού των πλοίων που θα πραγματοποιούν τις εξορύξεις.
Και, στο αριστερό του χέρι, ο κ. Αναστασιάδης θα έπρεπε να έχει επίσης συγκροτημένη και ολοκληρωμένη πρόταση οριστικού διαζυγίου με την τουρκοκυπριακή πλευρά, η οποία θα είχε τότε να χάσει την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Και, κυρίως, ο κ. Αναστασιάδης θα έπρεπε να πάει στην συνάντηση με το σταθερό, αποφασισμένο βλέμμα του ηγέτη που γνωρίζει τι διακυβεύεται στην συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.