"Χριστός Ανέστη": Άγνωστη φράση για τους Νεοέλληνες...

Αφορμή γι αυτό το άρθρο μου έδωσε η συμπεριφορά των περισσοτέρων συνανθρώπων μας και ιδιαιτέρως των εργαζομένων στα διόδια κατά την επιστροφή μου στην Αθήνα.

Σε αυτό το τετράωρο είχα την "δυσάρεστη" έκπληξη να συνομιλήσω με έναν βενζινοπώλη και έξι εργαζόμενες στα διόδια (πέντε + αττική οδό) και μόνο μια φορά (με λίγο ζόρι) να λάβω την απάντηση "Αληθώς ανέστη" στον δικό μου χαιρετισμό "Χριστός Ανέστη".

Πιο συγκεκριμένα, οι περισσότερες εργαζόμενες αρκούνταν σε ένα τυπικό "Γειαααα σαααας"... Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ωστόσο ότι όλες τους άκουσαν το "Χριστός Ανέστη" που τους είπα, αλλά είναι γεγονός ότι καμιά από αυτές δεν είπε από μόνη της "Χριστός Ανέστη". Μόνο σε δυο μάλιστα περιπτώσεις μου είπαν και το "Χρόνια Πολλά". Όλες οι άλλες έλεγαν ένα τραγουδιστό "Γεια σας"... 

Κι εκεί που είχα απογοητευτεί φθάνω στα τελευταία διόδια και ρωτώ την γυναίκα μου. "Πώς την κόβεις αυτή;" και μου απαντά: "Μπα, μια από τα ίδια"... Με το που ανοίγω το παράθυρο ακούω και πάλι "Γεια σας", απαντώ "Χριστός ανέστη" και επιτέλους αφού το άκουσε απαντά "Χρόνια Πολλά" και μετά "Αληθώς"... έστω και με το ζόρι... 

Μέσα από τέτοια απλά περιστατικά μπορούμε να κατανοήσουμε εύκολα γιατί πηγαίνουμε ολοένα και χειρότερα (για να μην πω τίποτα άλλο) ως κοινωνία και κράτος... Όπως είχε πει και ο πατέρας Λαυρέντιος σε ένα κήρυγμά του: 

"Προφητείες υπάρχουν και θα γίνουν αυτά κάποια στιγμή... και θα πάρουμε κάποια στιγμή την Κωνσταντινούπολη, αλλά ποια γενιά θα την πάρει;;; Αυτήν που θα είναι άξια να την πάρει! Ποιοι θα πάνε στην Κωνσταντινούπολη και ποιοι θα δοξάσουν και θα αναστήσουν το Βυζάντιο;;; αυτοί που είναι στις καφετέριες από το πρωί ως τη νύχτα;;; τα κορίτσια με τα σορτς;;; οι νέοι με τα ναρκωτικά;;; ...η Κωνσταντινούπολη αξίζει... δεν γίνεται να δοθεί σε ανάξιους. Θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μετάνοια και στροφή προς το Θεό και μετά όλα θα γίνουν..."

Πρέπει να πέσουμε κι άλλο φίλοι μου, να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε. Τότε και μόνον τότε θα αλλάξει η κατάσταση. Και από αυτά τα μικρά που παρατηρώ, απέχουμε ακόμα αρκετό δρόμο...