Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ

Ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό τής εποχής μας είναι η αδιαφορία πολλών για τα πνευματικά. Κι ενώ, όταν δοθεί αφορμή, φαίνονται άνθρωποι καλής διάθεσης, στήν καθημερινότητά τους δείχνουν να μην έχουν σχέση με πνευματική ζωή και Εκκλησία, όσο κι αν παραδέχονται τήν αλήθεια τών όσων η Εκκλησία μάς κηρύττει. Επιπλέον, διάχυτο είναι το παράπονο πολλών πνευματικών ανθρώπων, ιδίως όσων ασχολούνται με το έργο τής κατήχησης, ότι ο λαός μας είναι ακατήχητος!

Συναφές προς τούτο είναι και το ότι επανειλημμένες έρευνες και στατιστικές διαρκώς αναδεικνύουν τήν πατρίδα μας, τήν Ορθόδοξη Ελλάδα, πρωταθλήτρια, όπως τήν χαρακτηρίζουν, της διαφθοράς. Κι έτσι, η μέχρι πρότινος μοναδική Ορθόδοξη χώρα στήν Ευρωπαϊκή Ένωση, με τήν πλούσια ιστορία και τήν βαριά κληρονομιά, καταδεικνύεται σήμερα ελεγκτικά, καταγγελλόμενη για συμπεριφορές αναιρετικές τού Ορθοδόξου ήθους και ασύμβατες προς τό ιδανικό τής πνευματικής ολοκλήρωσης και αγιότητας!

Από τήν άλλη, εύλογη είναι η απορία. Τόσες χιλιάδες λαού συρρέουν κάθε Κυριακή στούς ναούς μας, μετέχουν τής θείας Λειτουργίας, ακούν τό κήρυγμα, πολλοί και μεταλαμβάνουν τών Αχράντων Μυστηρίων. Και στην συνέχεια; Τί συμβαίνει μετά; Πού είναι όλοι αυτοί οι Χριστιανοί το πρωί τής Δευτέρα, όταν η κοινωνία αναπτύσσει την καθημερινότητά της, για ν’ αντιτάξουν στήν κοσμικότητα τήν πνευματικότητα, στό ψεύδος τήν αλήθεια, στήν υποκρισία τήν ειλικρίνεια, στήν λαθροχειρία τήν εντιμότητα, στήν διάβρωση τής ανηθικότητας τό συμπαγές τής ηθικής ακεραιότητας, στήν κατακερματισμό τής αδιαφορίας τήν ενότητα τής αγάπης!;

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα, αν και πάλι με βάση τούς αριθμούς, κάνουμε κάποιες συγκρίσεις. Η Εκκλησία στήν Ελλάδα τίς μέρες μας αναπτύσσει ένα τεράστιο έργο και έχει στην διάθεσή της μέσα που δεν μπορούσε κάν να φαντασθεί σε άλλες εποχές. Λειτουργούν Εκκλησιαστικοί Ραδιοφωνικοί Σταθμοί με εικοσιτετράωρο πρόγραμμα, κυκλοφορούν χιλιάδες τίτλοι ορθοδόξων βιβλίων και εντύπων από δεκάδες ειδικούς εκδοτικούς οίκους, υφίστανται εκατοντάδες ιστοσελίδες και ιστότοποι Ορθοδόξου προσανατολισμού, η Αγία Γραφή βρίσκεται σε όποια μορφή και αν ζητηθεί, έντυπη, ψηφιακή, σε ερμηνεία, υπομνηματισμένη, κ.λπ. Ταυτόχρονα, η Εκκλησία βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης ελευθερίας να επιτελέσει το πνευματικό της έργο και να αρθρώσει τον δικό της λόγο. Ποτέ άλλοτε στόν ελλαδικό χώρο δεν υπήρχαν τόσοι Ιεροί Ναοί, ποτέ άλλοτε δεν λειτουργούσαν κατά Κυριακή τόσες Εκκλησίες, ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρχαν τόσοι χειροτονημένοι Κληρικοί, ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόση πληθώρα Πνευματικών, ποτέ άλλοτε δεν ακούγονταν τόσα κηρύγματα σε τέτοια ποικιλία πνευματικών τάσεων, ποτέ άλλοτε δεν λειτουργούσαν τόσοι Κύκλοι Μελέτης Αγίας Γραφής, Κατηχητικά, Ομάδες, Κατασκηνώσεις, ποτέ άλλοτε δεν είχαμε ταυτοχρόνως επανδρωμένες τόσες Ιερές Μονές! Και ποτέ άλλοτε δεν είχες καταγραφεί τόσο έντονη η πνευματική αλλοτρίωση τών ανθρώπων.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Γιατί στήν συγκυρία που η Ορθόδοξη Εκκλησίας στην Ελλάδα διανύει από απόψεως δυνατοτήτων ίσως τήν καλύτερή της περίοδο, η χώρα κι ο λαός της αποδεδειγμένα εμφανίζουν σημεία προκεχωρημένης σήψης; Γιατί δεν γίνεται κατανοητή η αλήθεια τής πίστης που με τόσες δυνατότητες προσφέρεται;

Η απάντηση είναι απλή. Δεν αρκεί μόνο να προσφέρεται κάτι, πρέπει να υπάρχει και το ενδιαφέρον να παραληφθεί. Όταν μόνο προσφέρεται χωρίς να προσλαμβάνεται, τότε δεν φέρει ευθύνη εκείνος ο οποίος εργαζόμενος με φιλότιμο προσφέρει τήν δυνατότητα, αλλά όποιος αμελεί ν’ ανταποκριθεί σε ό,τι τού προσφέρεται. Κι εκεί εστιάζεται το πρόβλημα στην πνευματικότητα τής εποχής μας. Ενώ προσφέρονται τόσα πολλά, με τόσο κόπο και κόστος, υπάρχει τόση αδιαφορία, τόση αμέλεια πρόσληψης, τέτοια εγκληματική παραθεώρηση τής προσφοράς, ώστε η ευθύνη όσων αμελούν να είναι τεράστια!

Κι αυτό έρχεται ο απόστολος Παύλος ν’ αναδείξει, παίρνοντας αφορμή από τήν στάση απόρριψης που τηρούν οι συμπατριώτες του Ιουδαίοι έναντι τού Χριστού, τού μεγαλύτεροι ευεργέτη τής ανθρωπότητας! «Πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;». Πώς θα ξεφύγουμε τήν «ένδικον μισθαποδοσίαν» όταν αμελούμε τήν τόσο μεγάλη και τόσο σπουδαία σωτηρία που μάς προσφέρεται; Όταν είναι κυρίαρχη η αμέλεια στην σχέση μας με τον Θεό Πατέρα, όταν διαπιστώνεται αδιαφορία για τήν πνευματική ζωή, τί δικαιολογία θα εφεύρουμε; Και μάλιστα όταν η σωτηρία αυτήν «αρχήν λαβούσα λαλείσθαι δια τού Κυρίου, υπό τών ακουσάντων εις ημάς εβεβαιώθη»! Δηλαδή, το αψευδές στόμα τού Κυρίου μας κήρυξε τήν μόνη αλήθεια επί γης, τήν αποκεκαλυμμένη πίστη, τήν οποία στήν συνέχεια μεταλαμπάδευσαν σε εμάς ως Ιερά Παράδοση οι γενιές και γενιές Χριστιανών που τήν διαφύλαξαν ως τον πολύτιμο θησαυρό τους. Όταν εμείς αποστρέφουμε τήν πλάτη στήν αλήθεια αυτή και εγκλωβισμένοι στό «εδώ και τώρα» τής ζωούλας μας, αδιαφορούμε να τήν προσλάβουμε και να τήν καταστήσουμε πηγή έμπνευσης και μέτρο τών αποφάσεών μας, τότε πώς τολμάμε και διαμαρτυρόμαστε για τήν φαινομενική κυριαρχία τού κακού στόν κόσμο ή πάλι γιατί διαρκώς γκρινιάζουμε για τήν στασιμότητα τής κοινωνία και τήν ανθρώπινη αναλγησία! Ή πάλι, με τί πρόσωπο θ’ αντικρίσουμε Αυτόν που τώρα παραθεωρούμε συστηματικά, για να ψελλίσουμε δικαιολογίες για την στάση αμέλειας και ηθελημένης άγνοιας που κρατάμε;

Αδελφοί, η Εκκλησία κάνει ό,τι μπορεί και με τό παραπάνω για να προσφέρει τήν αλήθεια τού Λόγου τού Θεού στήν ζωή μας. Εάν θα ανταποκριθούμε σε αυτή, είναι δική μας απόφαση, για τήν οποία είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι.

Αρχιμ. Ι.Ν.                            ΠΑΓΚΟΙΝΙΑ