To όνομα «Iεχωβά»
Ιεχωβά κατά τήν μεταγενεστέραν προφοράν των Μασοριτών*, Γιαχβέ κατα τήν αρχικήν ορθήν ή ως έγγιστα ορθήν προφοράν, είνε το όνομα του αληθινού Θεού εις τα Εβραϊκά.
Ο Θεός βεβαίως δεν έχει όνομα καθ' εαυτόν. Ούτε ομιλούνται εν ουρανώ Εβραϊκά! Αλλ' εις τον Μωυσήν εμφανισθείς ο Θεός, έδωσεν εις εαυτόν συμβατικώς το εν λόγω εβραϊκόν όνομα, το οποίον παραδόξως είνε εις ρηματικήν μορφήν και εις τα Ελληνικά μεταφράζεται «ο Εστί». Δια του συμβατικού και παραδόξου αυτού ονόματος ο Θεός ηθέλησε να εκφράσει την αλήθειαν, ότι αυτός είνε ο ων, ο υπάρχων, το όντως ον, ο αυθύπαρκτος, ο αληθινός Θεός, ενώ οι άλλοι θεοί δεν είνε, δεν υπάρχουν, είνε ψευδείς (Εξοδ. γ' 13-15). Εάν ο Θεός ενεφανίζετο εις τον Σωκράτη, ασφαλώς δεν θα έδιδεν εβραϊκόν όνομα, αλλ' ελληνικόν. Εν τούτοις οι Χιλιασταί επιμένουν, ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως της εθνικής και μητρικής αυτών γλώσσης, είνε υποχρεωμένοι να ονομάζουν τον Θεόν με την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά, άλλως δεν σώζονται!
Τελείως ανατρέπει τον ισχυρισμόν τούτον των Χιλιαστών το γεγονός, ότι οι Απόστολοι, εις την ελληνικήν γλώσσαν γράψαντες την Καινήν Διαθήκην, ουδεμίαν φοράν ονομάζουν τον Θεόν με την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά ή Γιαχβέ. Οι Απόστολοι, ως και οι Εβδομήκοντα (Ο'), ως επί το πλείστον ονομάζουν τον Θεόν με τήν ελληνικήν λέξιν «Κύριος», η οποία σημαίνει «ὁ ἔχων κῦρος», «ὁ ἔγκυρος», «ὁ γνήσιος», «ὁ πραγματικός», «ὁ ἀληθινός», ό,τι δηλαδή σημαίνει και η εβραϊκή λέξις Ιεχωβα ή Γιαχβέ. Επί πλέον δε, η ελληνική λέξις «Κύριος», πλουσιωτέρα της εβραϊκής εις έννοιαν, σημαίνει τον κύριον του ουρανού και της γης, τον παντοκράτορα.
Το όνομα του Θεού εχει σημασίαν ως έννοια, όχι ως λέξις. Δια τούτο οι Ο' και οι Απόστολοι εις τα Ελληνικά το μεταφράζουν «ὁ Ὤν» και «ὁ Κύριος», ώστε να γίνεται καταληπτή η έννοιά του. Ούτω μεταφράζουν και άλλα κύρια ονόματα. Π.χ. το όνομα «Κηφᾶς» μεταφράζουν «Πέτρος» (Ιωάν. α' 43) και το όνομα «Ταβιθά» μεταφράζουν «Δορκάς» (Πράξ. θ' 36,39). Οι δε Χιλιασταί, αποδίδοντες σωτηριώδη σημασίαν εις την λέξιν, την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά, καταντούν όμοιοι με τους μάγους και τους ειδωλολάτρας. Άλλωστε, ως είπομεν, το «Ιεχωβά», το οποίον οι Μάρτυρες του Ιεχωβα χρησιμοποιούν ως σωτηριώδη λέξιν, δεν είνε η ορθή προφορά του ονόματος του Θεού. Το «Ιεχωβά» είνε παρεφθαρμένον όνομα. Το πραγματικόν όνομα του Θεού εις τα Εβραϊκά είνε άλλο. Και συνεπώς αυτοί οι Χιλιασταί, οι οποίοι κόπτονται δια το όνομα του Θεού εις τα Εβραϊκά, επιμένουν εις μίαν λέξιν, η οποία δεν είνε το πραγματικόν όνομα του Θεού.
Οι Χιλιασταί, αφού ήλλαξαν πολλά ονόματα, τελευταίως αρέσκονται να ονομάζωνται με το βαρύ όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Την ονομασίαν αυτήν προσπαθούν να στηρίξουν εις το Ησ. μγ' 10. Αλλά το χωρίον δεν λέγει, «Σεῖς ὀνομάζεσθε μάρτυρές μου» ἤ, «Σεῖς νά ὀνομάζεσθε μάρτυρές μου». Τό χωρίον λέγει απλώς, «Σεῖς εἶσθε μάρτυρές μου» (κατά το Μασοριτικόν) ή, «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (κατά τους Ο'). Η λέξις «μάρτυρες» ενταύθα χρησιμοποιείται κατ' αναλογίαν προς τους μάρτυρας των δικαστηρίων, όχι ως κύριον όνομα.
Ο Χριστός είπεν εις τους μαθητάς του, «Ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. ε' 13). Μήπως διά τούτο ονομάζεται κανείς «Ἅλας τῆς γῆς»; Ο Ιησούς επίσης είπεν εις τους μαθητάς του, «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. α' 8). Διατί οι Χιλιασταί, συμφώνως προς τον λόγον τούτον της Καινής Διαθήκης, δεν ονομάζονται «Μάρτυρες του Ιησού»;
Εις αυτό άλλωστε το βιβλίον του προφήτου Ησαΐου, μετά το χωρίον μγ' 10, εις το οποίον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπουν την ονομασίαν των, εις το χωρίον ξε' 15-16 προφητεύεται νέον όνομα δια τους δούλους του Θεού. Ο Θεός λέγει προς τους αναξίους Εβραίους: «Καταλείψετε τό ὄνομα ὑμῶν εἰς πλησμονήν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δέ ἀνελεῖ Κύριος, τοῖς δέ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὅ εὐλογηθήσεται ἐπί τῆς γῆς» (Κατά τους Ο'. Ιδέ και το Εβραϊκόν).
Το «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν είνε όνομα κατά την Γραφήν. Αλλά και αν γίνη δεκτόν ως όνομα κατά παρερμηνείαν του Ησ. μγ' 10, παραμερίζεται υπό του νέου ονόματος του Ησ. ξε' 15-16.
Το όνομα των πιστών δεν είνε «Μάρτυρες του Ιεχωβά», αλλά «Χριστιανοί». Το όνομα τούτο, ως παραγόμενου εκ του ονόματος «Χριστός» του Αρχηγού της Πίστεώς μας και ως εύηχον, επεκράτησεν όλων των άλλων ονομάτων των πιστών και απέβη το πλέον ένδοξον και ευλογημένον όνομα αυτών.
Περιέχεται δε εις τα εξής χωρία της Καινής Διαθήκης:
«Ἐγένετο... χρηματίσαι πρῶτον ἐν Ἀντιοχεία τούς μαθητάς Χριστιανούς» (Πράξ. ια' 26).
«Ὁ δέ Ἀγρίππας πρός τόν Παῦλον ἐφη· ἐν ὀλίγω με πείθεις Χριστιανόν γενέσθαι» (Πράξ. κστ' 28).
«Μή τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεύς ἤ κλέπτης ἤ κακοποιός ἤ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δέ ὡς Χριστιανός, μή αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δέ τόν Θεόν ἐν τῷ μέρει τούτω» (Α' Πέτρ. δ' 15-16).
Οι Χιλιασταί δεν ονομάζονται «Μάρτυρες του Ιησού» και δεν συμπαθούν το όνομα «Χριστιανοί», διότι δια τον Ιησούν Χριστόν έχουν μικράν ιδέαν. Ευχαριστούνται δε να χρησιμοποιούν την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά, διότι η προέλευσίς των είνε εβραϊκή.
------------------------------------------------------------------
πηγή: Νικόλαος Ιω. Σωτηρόπουλος: Αντιχιλιαστικόν Εγχειρίδιον, εκδ. "ο Σταυρός", 1994, σελ. 11-14
Ο Θεός βεβαίως δεν έχει όνομα καθ' εαυτόν. Ούτε ομιλούνται εν ουρανώ Εβραϊκά! Αλλ' εις τον Μωυσήν εμφανισθείς ο Θεός, έδωσεν εις εαυτόν συμβατικώς το εν λόγω εβραϊκόν όνομα, το οποίον παραδόξως είνε εις ρηματικήν μορφήν και εις τα Ελληνικά μεταφράζεται «ο Εστί». Δια του συμβατικού και παραδόξου αυτού ονόματος ο Θεός ηθέλησε να εκφράσει την αλήθειαν, ότι αυτός είνε ο ων, ο υπάρχων, το όντως ον, ο αυθύπαρκτος, ο αληθινός Θεός, ενώ οι άλλοι θεοί δεν είνε, δεν υπάρχουν, είνε ψευδείς (Εξοδ. γ' 13-15). Εάν ο Θεός ενεφανίζετο εις τον Σωκράτη, ασφαλώς δεν θα έδιδεν εβραϊκόν όνομα, αλλ' ελληνικόν. Εν τούτοις οι Χιλιασταί επιμένουν, ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως της εθνικής και μητρικής αυτών γλώσσης, είνε υποχρεωμένοι να ονομάζουν τον Θεόν με την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά, άλλως δεν σώζονται!
Τελείως ανατρέπει τον ισχυρισμόν τούτον των Χιλιαστών το γεγονός, ότι οι Απόστολοι, εις την ελληνικήν γλώσσαν γράψαντες την Καινήν Διαθήκην, ουδεμίαν φοράν ονομάζουν τον Θεόν με την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά ή Γιαχβέ. Οι Απόστολοι, ως και οι Εβδομήκοντα (Ο'), ως επί το πλείστον ονομάζουν τον Θεόν με τήν ελληνικήν λέξιν «Κύριος», η οποία σημαίνει «ὁ ἔχων κῦρος», «ὁ ἔγκυρος», «ὁ γνήσιος», «ὁ πραγματικός», «ὁ ἀληθινός», ό,τι δηλαδή σημαίνει και η εβραϊκή λέξις Ιεχωβα ή Γιαχβέ. Επί πλέον δε, η ελληνική λέξις «Κύριος», πλουσιωτέρα της εβραϊκής εις έννοιαν, σημαίνει τον κύριον του ουρανού και της γης, τον παντοκράτορα.
Το όνομα του Θεού εχει σημασίαν ως έννοια, όχι ως λέξις. Δια τούτο οι Ο' και οι Απόστολοι εις τα Ελληνικά το μεταφράζουν «ὁ Ὤν» και «ὁ Κύριος», ώστε να γίνεται καταληπτή η έννοιά του. Ούτω μεταφράζουν και άλλα κύρια ονόματα. Π.χ. το όνομα «Κηφᾶς» μεταφράζουν «Πέτρος» (Ιωάν. α' 43) και το όνομα «Ταβιθά» μεταφράζουν «Δορκάς» (Πράξ. θ' 36,39). Οι δε Χιλιασταί, αποδίδοντες σωτηριώδη σημασίαν εις την λέξιν, την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά, καταντούν όμοιοι με τους μάγους και τους ειδωλολάτρας. Άλλωστε, ως είπομεν, το «Ιεχωβά», το οποίον οι Μάρτυρες του Ιεχωβα χρησιμοποιούν ως σωτηριώδη λέξιν, δεν είνε η ορθή προφορά του ονόματος του Θεού. Το «Ιεχωβά» είνε παρεφθαρμένον όνομα. Το πραγματικόν όνομα του Θεού εις τα Εβραϊκά είνε άλλο. Και συνεπώς αυτοί οι Χιλιασταί, οι οποίοι κόπτονται δια το όνομα του Θεού εις τα Εβραϊκά, επιμένουν εις μίαν λέξιν, η οποία δεν είνε το πραγματικόν όνομα του Θεού.
Το όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά»
Ο Χριστός είπεν εις τους μαθητάς του, «Ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. ε' 13). Μήπως διά τούτο ονομάζεται κανείς «Ἅλας τῆς γῆς»; Ο Ιησούς επίσης είπεν εις τους μαθητάς του, «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. α' 8). Διατί οι Χιλιασταί, συμφώνως προς τον λόγον τούτον της Καινής Διαθήκης, δεν ονομάζονται «Μάρτυρες του Ιησού»;
Εις αυτό άλλωστε το βιβλίον του προφήτου Ησαΐου, μετά το χωρίον μγ' 10, εις το οποίον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπουν την ονομασίαν των, εις το χωρίον ξε' 15-16 προφητεύεται νέον όνομα δια τους δούλους του Θεού. Ο Θεός λέγει προς τους αναξίους Εβραίους: «Καταλείψετε τό ὄνομα ὑμῶν εἰς πλησμονήν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δέ ἀνελεῖ Κύριος, τοῖς δέ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὅ εὐλογηθήσεται ἐπί τῆς γῆς» (Κατά τους Ο'. Ιδέ και το Εβραϊκόν).
Το «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν είνε όνομα κατά την Γραφήν. Αλλά και αν γίνη δεκτόν ως όνομα κατά παρερμηνείαν του Ησ. μγ' 10, παραμερίζεται υπό του νέου ονόματος του Ησ. ξε' 15-16.
Το όνομα των πιστών δεν είνε «Μάρτυρες του Ιεχωβά», αλλά «Χριστιανοί». Το όνομα τούτο, ως παραγόμενου εκ του ονόματος «Χριστός» του Αρχηγού της Πίστεώς μας και ως εύηχον, επεκράτησεν όλων των άλλων ονομάτων των πιστών και απέβη το πλέον ένδοξον και ευλογημένον όνομα αυτών.
Περιέχεται δε εις τα εξής χωρία της Καινής Διαθήκης:
«Ἐγένετο... χρηματίσαι πρῶτον ἐν Ἀντιοχεία τούς μαθητάς Χριστιανούς» (Πράξ. ια' 26).
«Ὁ δέ Ἀγρίππας πρός τόν Παῦλον ἐφη· ἐν ὀλίγω με πείθεις Χριστιανόν γενέσθαι» (Πράξ. κστ' 28).
«Μή τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεύς ἤ κλέπτης ἤ κακοποιός ἤ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δέ ὡς Χριστιανός, μή αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δέ τόν Θεόν ἐν τῷ μέρει τούτω» (Α' Πέτρ. δ' 15-16).
Οι Χιλιασταί δεν ονομάζονται «Μάρτυρες του Ιησού» και δεν συμπαθούν το όνομα «Χριστιανοί», διότι δια τον Ιησούν Χριστόν έχουν μικράν ιδέαν. Ευχαριστούνται δε να χρησιμοποιούν την εβραϊκήν λέξιν Ιεχωβά, διότι η προέλευσίς των είνε εβραϊκή.
------------------------------------------------------------------
πηγή: Νικόλαος Ιω. Σωτηρόπουλος: Αντιχιλιαστικόν Εγχειρίδιον, εκδ. "ο Σταυρός", 1994, σελ. 11-14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.