Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης – Έκδοση του Ιερού Ησυχαστήριου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος». Σουρωτή Θεσσαλονίκης
~ Την Μεγάλη Σαρακοστή, στις 21 Φεβρουαρίου 1985, ο Όσιος Παϊσιος δέχθηκε την επίσκεψη της Παναγίας.
Ήταν δέκα και μισή η ώρα το βράδυ, και ένιωθε τόσο εξαντλημένος, που έτρεμαν τα πόδια του. Σκέφθηκε να πιεί λίγο κρασί, για να τονωθεί, και βγήκε από το Καλύβι, για να πάει στην αποθήκη κάτω από την απλωταριά, όπου είχε δύο μπουκάλια. Καθώς λοιπόν προχωρούσε προς το πίσω μέρος της Καλύβης, ελεεινολογώντας τον εαυτό του που σκέφθηκε να πιει κρασί, είδε στο ξέφωτο, τέσσερα-πέντε μέτρα από την απλωταριά, την Παναγία με την μορφή που έχει στην εικόνα της Ελευθερώτριας. Ήταν μία Μάνα με μεγάλη αρχοντιά, «μια Αρχοντομητέρα»! Φορούσε ολόλευκα ενδύματα και άστραφτε τόσο πολύ που, ενώ ήταν νύχτα, έλαμψε όλος ο τόπος! Την είδε να τον κοιτάζει με βλέμμα γλυκό, γεμάτο στοργή, και να έρχεται προς το μέρος του.
Καθώς Την έβλεπε να πλησιάζει σε ένα σημείο, όπου οι παλαιότεροι – πριν από πενήντα χρόνια – είχαν τον ιδιαίτερο χώρο, φώναξε με ευλάβεια:
«Παναγία μου, φθάνει! Ευλόγησέ με από’ κει, μην πλησιάσεις άλλο, γιατί ο τόπος είναι ακάθαρτος και εγώ είμαι ακάθαρτος».
Η Παναγία τον ευλόγησε και χάθηκε από μπροστά του.
«Ύστερα και η καρδιά έσπασε, και τα μπουκάλια έσπασαν», έλεγε ο Όσιος. Η καρδιά του έσπασε από χαρά, και τα μπουκάλια με το κρασί ήταν πλέον άχρηστα· είχε μεθύσει από το ουράνιο κρασί και δεν ένιωθε πλέον ούτε αδυναμία ούτε εξάντληση.
Ύστερα από αυτό το γεγονός ρωτούσε: «Τι κρασί πίνουν στον Παράδεισο; Ήπιες καμιά φορά;» Και διηγούμενος κάποτε το θείο αυτό γεγονός, είπε: «Η μέθη η ουράνια είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.