Ἀποποινικοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, νομιμοποίηση τῶν φόνων ἢ γεννητικὸς ἔλεγχος;

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακείμ
Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπόφαση τῆς Κυπριακῆς Βουλῆς γιὰ ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων.
Μετὰ ἀπὸ μακρὰ συζήτηση, ἡ Ὁλομέλεια τῆς Κυπριακῆς Βουλῆς στὶς 30.03.2018, μὲ 33 ψήφους ὑπέρ, 8 ἐναντίον καὶ 5 ἀποχές, τροποποίησε τὸν ποινικὸ κώδικα, ἀποποινικοποιώντας τὶς ἐκτρώσεις μέχρι τὴν 12η ἑβδομάδα τῆς κύησης καὶ μέχρι τὴν 19η ἑβδομάδα σὲ περιπτώσεις βιασμοῦ τῆς ἐγκύου.
Πολλὰ σχετικὰ λέχθηκαν, ὅπως ὅτι, μὲ τὴν ἐν λόγω ἀποποινικοποίηση «ἐκσυγχρονιζόμαστε», ἡ στοχεύουμε στὴν ὑγεία τῶν γυναικών, ἢ στὴ μείωση τῶν ἀμβλώσεων, κ.λπ.
Πιὸ συγκεκριμένα, ἡ Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων Στέλλα Κυριακίδου, κατὰ τὴ συζήτηση ποὺ προηγήθηκε τῆς ψηφοφορίας, μεταξὺ ἄλλων εἶπε ὅτι «ἀμβλώσεις γίνονται ἐν κρυπτῶ καὶ εἶναι ὀδυνηρὲς» (ἐννοώντας προφανῶς ὅτι οἱ ἀθέλητα ἐγκυμονοῦσες καταφεύγουν ἀπὸ ντροπὴ καὶ φόβο γιὰ ἐκτρώσεις σὲ τσαρλατάνους καὶ ὄχι εἰδικοὺς γυναικολόγους). Πρόσθεσε πὼς «σύμφωνα μὲ ἐκτιμήσεις τῆς... γυναικολογικῆς ἐταιρείας ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκτρώσεων ξεπερνὰ τὶς 9.000 τὸ χρόνο». Διευκρινίζοντας τὴν ἐπέκταση τῆς περιόδου κύησης στὶς 19 ἑβδομάδες, στὴν ὁποία θὰ ἐπιτρέπεται ὁ τερματισμὸς τῆς ἐγκυμοσύνης γιὰ θύματα βιασμοῦ, ἐξήγησε ὅτι πολλὰ νεαρὰ κορίτσια θύματα βιασμοῦ δὲν συνειδητοποιοῦν ἔγκαιρα ὅτι εἶναι ἔγκυες.


Πέραν τῆς ὡραιοφάνειας τῶν ἐπιχειρημάτων τῶν ὑπερψηφισάντων βουλευτῶν καὶ τῆς κατὰ κόρον ἐπίκλησης τῶν ποικίλων δικαιωμάτων τῆς κυοφοροῦσας γυναίκας γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία της, τίποτα δὲν ἀκούσθηκε ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ τὸ ἴδιο τὸ κυοφορούμενο βρέφος. Τί εἶναι τέλος πάντων αὐτό; Μία μάζα ἐνόργανης ὕλης; Ἕνα ἄψυχο ἀντικείμενο μὲ γενετικὸ ὑλικό;


Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» (ἀπὸ τὴν πρώτη δηλαδὴ στιγμὴ τῆς σύλληψής του) εἶναι ἔμψυχο, φέρει δηλαδὴ ἀνθρώπινη ἀθάνατη ψυχή, εἶναι ζωντανὸς ἄνθρωπος! Ἄρα ἔχει κι αὐτὸ δικαιώματα· ἔχει τὸ πρῶτο καὶ σπουδαιότερο δικαίωμα, ἔχει τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς ζωῆς! Καὶ ἡ διακοπὴ τῆς κυοφορίας τοῦ ἐμβρύου, σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο κι ἂν γίνει (δὲν ἔχουμε μαγικὴ στιγμὴ ἐμψύχωσής του) συνιστᾶ φόνο, φόνο στὴν εἰδεχθέστερη μορφή του, φόνο ἑνὸς ἀνυπεράσπιστου πλάσματος. Καὶ τοῦ στεροῦμε, γιὰ χίλιες ὅσες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», ὄχι μονάχα τὸ πολυτιμώτατο καὶ σ? αὐτὰ τὰ ἄλογα ζῶα θεϊκὸ δῶρο τῆς ζωῆς, ἀλλὰ —γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς— καὶ τὴ δυνατότητα νὰ βαπτισθεῖ, νὰ λάβει τὸ ἅγιο Μύρο, νὰ κοινωνήσει Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, νὰ ἐνταχθεῖ στὴν Ἐκκλησία —τὸ Σῶμα τοῦ Χριστού—, νὰ πολιτογραφηθεῖ πολίτης τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.


Καὶ οὐδεὶς ἀναφέρεται στὴν ἡδονὴ τῶν σαρκικῶν σχέσεων —ποὺ ὅλοι θέλουν καὶ ἐπιθυμούν—, δὲν θέλουμε ὅμως καὶ δὲν ἐπιθυμοῦμε τὸν φυσικὸ καρπὸ τῶν σχέσεων αὐτῶν, τὴν ἔλευση δηλαδὴ στὸν κόσμο μίας ἀθάνατης ὕπαρξης. Ἀλλὰ τὸ κυοφορούμενο ἔμβρυο ἀποτελεῖ τέλειο ἄνθρωπο, μὲ ὅλα τὰ δικαιώματά του, ἔστω κι ἂν ἀποτελεῖ καρπό... βιασμοῦ ἡ ἀνεπιθύμητης κυοφορίας...


Γιὰ τὴν πρόσφατη ὑπόθεση θανάτου τοῦ τρίμηνου ἐκείνου βρέφους μὲ Ρουμάνους γονεῖς κινήθηκε —δικαίως— γῆ καὶ οὐρανός, μὲ τόσες ἔρευνες καὶ ἀνακρίσεις καὶ τὴν κλήση τόσων ἰατροδικαστῶν, γιὰ ἐπακρίβωση τῶν αἰτίων θανάτου του. Ὁποία ὅμως τραγικὴ εἰρωνεία, νὰ νομιμοποιοῦνται ἀπὸ τὴν ἄλλη χιλιάδες ἐκτρώσεις, μὲ μία ἁπλὴ συγκατάθεση ἡ ὁμολογία τῆς κυοφοροῦσας μητέρας καὶ ἔτσι, νομίμως καὶ ἀξιοπρεπώς, νὰ φονεύονται χιλιάδες ἔμβρυα τὸν χρόνο...


Θὰ ἐπιθυμούσαμε στὴ συνάφεια αὐτὴ νὰ παραθέσουμε ἕνα παλαιότερο σχετικὸ πρὸς τὸ θέμα μᾶς ἐξαίρετο κείμενο τοῦ ἁγίας μνήμης κληρικοῦ, ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου (†1989), ποὺ συνέγραψε μὲ ἀφορμὴ τὶς προεργασίες γιὰ ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων στὴν Ἑλλάδα τὸ 1981, στὸ ὁποῖο ὁ μακαριστὸς Γέροντας σφαιρικά, σαφέστατα, λογικώτατα καὶ θεολογικώτατα διασαφηνίζει τὴν θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιὰ τὶς ἀμβλώσεις (διατηροῦμε τὴν ὀρθογραφία τοῦ πρωτοτύπου στὴν καθαρεύουσα καὶ τὸ πολυτονικὸ σύστημα):


«ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΚΑΙ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ


Ἐν Ἀθήναις τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 1981


Κύριε Διευθυντά,


Οὐχὶ ἅπαξ, ἀλλὰ πολλάκις κατὰ τὸ παρελθὸν ἐπέκρινα ἀπαράδεκτα χριστιανικῶς νομοθετήματα ἢ ἄλλας ἐνεργείας τῆς κυβερνώσης πολιτικῆς Παρατάξεως. Προχείρως παραπέμπω εἰς ἄρθρον μου, δημοσιευθὲν ἐν τῷ «Ὀρθοδόξῳ Τύπῳ» τῇ 3ῃ/8/1979, ἔνθα στηλιτεύω «τὴν ἐκ τῆς ἀρχῆς τοῦ Συντάγματος μετακίνησιν εἰς τὸ τρίτον ἄρθρον τῶν περὶ θρησκείας καὶ Ἐκκλησίας διατάξεων», «τὴν ἀπάλειψιν τῆς ὑποχρεώσεως τοῦ ἑκάστοτε Ἀνωτάτου Ἄρχοντος ὅπως πρεσβεύῃ τὸ Ὀρθόδοξον Δόγμα», τὰ δοθέντα εἰς τοὺς ἀντιχρίστους Χιλιαστὰς προνόμια, τοὺς Νόμους περὶ ἀμβλώσεων καὶ «αὐτομάτου διαζυγίου», τὴν ἐκβαρβάρωσιν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, ἣν χαρακτηρίζω ὡς «ἐθνικὴν συμφοράν», τὴν σύναψιν διπλωματικῶν σχέσεων μετὰ τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», κ.τ.λ. κ.τ.λ…. Συνεπῶς δὲν κινδυνεύω νὰ παρεξηγηθῶ ὅτι ἐκ «πολιτικῆς ἀντιθέσεως» κινῶ σήμερον τὴν γραφίδα μου κατ᾿ ἄλλης πολιτικῆς Παρατάξεως, καὶ συγκεκριμένως τῆς ἀποτελούσης τὸ Κόμμα τῆς μείζονος ἀντιπολιτεύσεως. Οὐδεὶς Κληρικός, ἄλλωστε, σεβόμενος ἑαυτόν, εἶνε δυνατὸν νὰ ὁρμᾶται εἰς οἱανδήποτε πρᾶξιν αὐτοῦ ἐκ πολιτικῶν συμπαθειῶν ἢ ἀντιπαθειῶν. Ὑπέρτατον κριτήριον ἔχει τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ καὶ μόνον τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ. Ἐξ αὐτῆς τῆς σκοπιᾶς θεᾶται τὰ πάντα καὶ κρίνει τὰ πάντα. Λοιπόν:


Εἰς τὸ προσφάτως ἐκδοθὲν ἐπίσημον «Πρόγραμμα» τῆς περὶ ἧς ὁ λόγος πολιτικῆς Παρατάξεως ὑπάρχουσι καὶ δύο διακηρύξεις - ἐπαγγελίαι. Ἡ πρώτη: Θὰ καταργηθῇ ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου. Ἡ Δευτέρα: Θὰ ἐπιτραπῶσιν ἐλευθέρως αἱ ἀμβλώσεις. - Ἂς ἐμβαθύνωμεν ὀλίγον εἰς τὰ πράγματα:


Εἶνε γνωστὸν ὅτι ἐν Ἑλλάδι σπανιώτατα ἐπιβάλλεται ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου ὑπὸ τῶν Δικαστηρίων, τοῦτο δὲ γίνεται ἐπὶ ἰδιαζόντως εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων.


Ἐκ τῶν ἐπιβαλλομένων θανατικῶν ποινῶν τινὲς μόνον ἐκτελοῦνται. Οὐκ ὀλίγαι μετατρέπονται εἰς ἰσόβιον κάθειρξιν.


Ὁ δράστης εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος, οὐ μόνον ὁ ὑποτιθέμενος, ὁ παρέχων ὑποψίας ἐνοχῆς, ἀλλ᾿ ἀκόμη καὶ ὁ ἀναμφίβολος τοιοῦτος, ὁ ἐπ᾿ αὐτοφώρῳ συλληφθείς, διαθέτει σωρείαν μέσων, πραγματικῶν καὶ δικονομικῶν, πρὸς ὑπεράσπισιν ἑαυτοῦ. Ἔχομεν ἀνακρίσεις, καταθέσεις μαρτύρων ὑπερασπίσεως, ἀπολογίαν κατηγορουμένου, ἔκδοσιν βουλεύματος, ἔφεσιν κατ᾿ αὐτοῦ, παραπομπὴν τῆς ὑποθέσεως εἰς τὸ Δικαστήριον, νέας καταθέσεις μαρτύρων ὑπερασπίσεως, ἐξετάσεις πραγματογνωμόνων, ἄλλην ἀπολογίαν τοῦ κατηγορουμένου, ἀγορεύσεις συνηγόρων ὑπερασπίσεως, ἐπίκλησιν χιλίων ἑπτὰ ἐλαφρυντικῶν, ἔκδοσιν ἀποφάσεως, ἔφεσιν κατ᾿ αὐτῆς, ἐκδίκασιν τῆς ὑποθέσεως ἐκ νέου, ἄσκησιν ἀναιρέσεως ἐνώπιον τοῦ Ἀρείου Πάγου, ὑποβολὴν αἰτήσεως χάριτος, γνωμάτευσιν τοῦ Ἀρείου Πάγου, ὑποβολὴν αἰτήσεως χάριτος, γνωμάτευσιν τοῦ Συμβουλίου Χαρίτων, ἀπόφασιν τοῦ Ἀνωτάτου Ἄρχοντος κ.τ.λ. κ.τ.λ…. Ταῦτα δὲ πάντα, τὰ ἀναμφιβόλως ὀρθὰ καὶ ἐπιβεβλημένα, διὰ ποῖον; Δι᾿ ἕνα ἀποδεδειγμένως κακοῦργον! Δι᾿ ἕνα συλληφθέντα ἐπ᾿ αὐτοφώρῳ κατὰ τὴν διάπραξιν εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος! Καὶ ὅμως, παρὰ πάντα ταῦτα, ἡ εὐαισθησία ἡμῶν δὲν ἀνέχεται τὴν θανάτωσιν αὐτοῦ! Διὰ τῶν ὡς ἄνω δὲν ὑποστηρίζω τὴν διατήρησιν τῆς θανατικῆς ποινῆς. Ἂν δι᾿ αὐστηρῶν καὶ ἀπαρεγκλίτων νομοθετικῶν διατάξεων κατωχυροῦτο ἡ πράγματι ἰσόβιος ἀπομόνωσις καὶ ἀχρήστευσις τῶν ἐπικινδύνων διὰ τὸ κοινωνικὸν σύνολον ἀτόμων, ἅπαντες σχεδὸν θὰ ηὔχοντο τὴν κατάργησιν τῆς ποινῆς τοῦ θανάτου. Ἀλλ᾿ ὅπως καὶ ἂν ἔχῃ τὸ πρᾶγμα, ἡ διατήρησις ἢ ἡ κατάργησις τῆς θανατικῆς ποινῆς εἶνε πελώριον θέμα καὶ ἕκαστος ἔχει δικαίωμα νὰ παρατάσσῃ τὰ ἑαυτοῦ ἐπιχειρήματα καὶ νὰ καθιστᾷ τὴν ἐπικράτησιν τῶν ἰδεῶν αὐτοῦ ἀντικείμενον ἀγῶνος. Οὐδεὶς ὁ ἐμποδίζων, δυνάμεθα ὅμως νὰ διερωτηθῶμεν: Ὁ μὴ ἀνεχόμενος τὴν θανάτωσιν ἑνὸς ἀποδεδειγμένου κακούργου, ἑνὸς εἰδεχθοῦς δολοφόνου, εἰς ὃν μάλιστα παρέχονται τόσα μέσα πρὸς ὑπεράσπισιν ἑαυτοῦ, πῶς ἀνέχεται τὴν θανάτωσιν ἑνὸς ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου πλάσματος, οὗ τὸ μοναδικὸν «ἔγκλημα» ὑπῆρξεν ὅτι, κατ᾿ ἐπιταγὴν ἀτέγκτων καὶ ἀδηρίτων φυσικῶν Νόμων, ἔλαβεν ὕπαρξιν; Ἂς καταργηθῇ λοιπὸν ἡ θανατικὴ ποινή, ἵνα μή, ἀνὰ δεκαετίαν ἢ δεκαπενταετίαν, φονεύωνται δύο ἢ τρεῖς δράσται εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων. Ἂς ἐπιτραπῇ ὅμως ἡ ἐλευθερία τῶν ἀμβλώσεων, ἵνα οὕτω νομίμως καὶ… ἀξιοπρεπῶς φονεύωνται χίλια περίπου ἀθῶα πλάσματα ἡμερησίως!... Ἀληθῶς, «ὄμορφος κόσμος, ἠθικός, ἀγγελικὰ πλασμένος», κατὰ τὸν ποιητήν!...


Βεβαίως ἀμβλώσεις γίνονται καὶ μάλιστα ἀθρόαι, ἀλλ᾿ εἶνε αὐτὸ λόγος νὰ νομιμοποιηθῶσι; Τότε διατί νὰ μὴ ἐπιτρέψωμεν καὶ τὴν ἐλευθέραν διακίνησιν τῶν ναρκωτικῶν, ἀφοῦ καὶ αὐτῶν γίνεται χρῆσις ὑπὸ χιλιάδων ἀτόμων; Καὶ διγαμίας ἀδικήματα ἄγονται κατὰ καιροὺς εἰς τὰ Δικαστήρια. Μήπως πρέπει νὰ νομοθετήσωμεν καὶ τὴν πολυγαμίαν, ἀφοῦ ὑπάρχουσιν ἄνθρωποι παραβιάζοντες τὸν θεσμὸν τῆς μονογαμίας; Καὶ κλοπαὶ γίνονται καὶ βιασμοὶ καὶ νοθεῖαι τροφίμων καὶ μύρια ἄλλα κακά. Διατὶ νὰ μὴ νομιμοποιηθῶσι καὶ αὐτά;


Ἐν πάσῃ περιπτώσει, εἶνε τοὐλάχιστον ἀφελεῖς ὅσοι πιστεύουσιν ὅτι αἱ ταλαίπωροι μητέρες–φονεῖς ἔχουσι νὰ κερδήσωσι οὐσιῶδές τι ἐκ τῆς ἐνδεχομένης ἐφαρμογῆς τῆς ὡς ἄνω ἀρχῆς. Ὅση ἐλευθερία καὶ ἂν παρασχεθῇ περὶ τὰ φρικαλέα τῶν ἀμβλώσεων ἐγκλήματα, εἰς οὐδὲν θὰ βοηθήσῃ τὰς κακούργους αὐτὰς μητέρας. Θὰ διαγραφῇ ἡ ποινικὴ εὐθύνη, ἀλλ᾿ ἡ συνείδησις, «ἧς οὐδὲν ἐν κόσμῳ βιαιότερον», δὲν θὰ εὕρῃ πλέον ἡσυχίαν διὰ βίου. Αἱ προβαίνουσαι εἰς ἄμβλωσιν γυναῖκες καθίστανται ἐρείπια ψυχικὰ καὶ οὐδέποτε συνέρχονται. Ἡ πεῖρα τῶν Ἐξομολόγων (ἀλλὰ καὶ πολλῶν Ψυχιάτρων) βεβαιοῖ τὸ ἀληθὲς τοῦ λόγου. Ὁ μέγας Ἱπποκράτης, καίτοι ἐν τῷ σκότει τῆς εἰδωλολατρίας ζῶν, κατεδίκαζεν ἀνεπιφυλάκτως τὰς ἀμβλώσεις καὶ διεκήρυσσε μεθ᾿ ὅρκου: «Οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω». Προφανῶς «κάτι» περισσότερον ἡμῶν ἐγνώριζεν… Αὐθορμήτως ἔρχονται εἰς τὴν μνήμην μου καὶ αἱ συγκλονιστικαὶ φράσεις τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ μου Σπυρίδωνος Καλλιάφα, ὅστις, πρὸ τριακονταετίας, ἔν τινι παραδόσει αὐτοῦ (ἐδίδασκε Παιδαγωγικὴν καὶ Ψυχολογίαν), ἔλεγεν, ἐπικαλούμενος καὶ τὸν Κάρολον Γιούνγκ: «Αὐτὰ τὰ παιδιά, ποὺ δὲν ἀφήνονται νὰ γεννηθοῦν, γίνονται τρομεροὶ βρυκόλακες. Βρυκολακιάζουν εἰς τὸ ὑποσυνείδητον τῶν μητέρων των καὶ δὲν τὰς ἀφήνουν ποτὲ νὰ ἠρεμήσουν. Δὲν θὰ βραδύνουν νὰ ἐμφανισθοῦν συμπτώματα βαρείας νευρώσεως, ἡ ὁποία θὰ τὰς βασανίζῃ ἐφ᾿ ὅρου ζωῆς. Ἡ ἀπώθησις τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως δὲν γίνεται ἀτιμωρητί!». Ἡ ἀνεπανόρθωτος δὲ αὕτη ψυχικὴ καταρράκωσις τῶν δολοφόνων μητέρων, ἀκόμη καὶ τῶν τελείως «ἐλευθέρων» καὶ «χειραφετημένων» (ὁμιλῶ καὶ ἐκ προσωπικῆς ἱερατικῆς πείρας), ἀποδεικνύει καὶ ἓν ἄλλο: Πόσον ἀσύστατον εἶνε τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἰσχυριζομένων ὅτι τὸ καταστρεφόμενον ἔμβρυον δὲν εἶνε ἀκόμη ἄνθρωπος(!!!). καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχομεν φόνον!...


Βεβαίως δι᾿ ἡμᾶς δὲν ὑπάρχει κἂν ἀνάγκη τοῦ ἐπιχειρήματος αὐτοῦ, ἀφοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ διὰ τῆς Ἐκκλησίας λαλοῦν, μαρτυρεῖ ὅτι, εἴτε ἔχει ἐσχηματισμένα ὄργανα τὸ ἔμβρυον, εἴτε ὄχι, ἀνθρωποκτονία τελεῖται (πρβλ. 2ον Κανόνα Μ. Βασιλείου καὶ 91ον τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἔχει ἑορτὰς συλλήψεως ἁγίων ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς μητρὸς αὐτῶν, ὡς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀκριβῶς διότι θεωρεῖ τὸν ἄνθρωπον ὑπάρχοντα ἀπὸ τῆς στιγμῆς τῆς συλλήψεως αὐτοῦ.


Ἀλλά, τίς ἡ χρεία ἑτέρων ἀποδείξεων, ὅταν αὐτὸ τοῦτο τὸ Δίκαιον τῆς Πολιτείας άναγνωρίζῃ τὴν προσωπικότητα τοῦ κυοφορουμένου ἐμβρύου, ἀπ᾿ αὐτῆς ἤδη τῆς συλλήψεως αὐτοῦ, καὶ καθιστᾷ αὐτὸ ὑποκείμενον καὶ φορέα ἀστικῶν δικαιωμάτων; Κατὰ τὸν Ἀστικὸν Κώδικα δύναταί τις π.χ. νὰ ὁρίσῃ, διὰ διαθήκης, κληρονόμον αὐτοῦ τὸν «συνειλημμένον» (ἄρθρον 1711), δηλ. τὸ συλληφθὲν ἔμβρυον, ὅπερ καὶ κληρονομεῖ, ἐφ᾿ ὅσον τεχθῇ ζῶν, τὴν ὑπὲρ αὐτοῦ διατεθεῖσαν περιουσίαν. Ὥστε τὸ κυοφορούμενον ἔμβρυον ἔχει ἀνεγνωρισμένα καὶ ἀναφαίρετα δικαιώματα ἐπὶ οἰκονομικῶν ἀγαθῶν· οὐδὲν δικαίωμα ὅμως ἔχει ἐπὶ τοῦ ὑψίστου καὶ πρωταρχικοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ζωῆς! Τοιαύτας δὲ ἀντιλήψεις, ἀντιλήψεις κραυγαλέως ἀντιφατικὰς καὶ προκλητικῶς ἀσυνεπεῖς, ἔχει —ἵνα εἴμεθα δίκαιοι— οὐ μόνον ἡ εἰρημένη πολιτικὴ Παράταξις, ἀλλὰ τὸ σύνολον φεῦ! τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, πλὴν ἐλαχίστων εὐλογημένων ἐξαιρέσεων…


Μετὰ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης


Ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος»


«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», φύλλον 9.10.81


immorfou                       Ρωμαίικο Οδοιπορικό