ΔΙΧΑΣΜΟΣ: Η ελληνική σταθερά και αχίλλειος πτέρνα σε κρίσιμες περιόδους

Η διχόνοια και η εσωτερική συχνά αιματηρή σύγκρουση αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την σταθερά του ελληνικού κόσμου από τις καταβολές του μέχρι τις ημέρες μας. Μια απλή ματιά την ιστορία αποκαλύπτει ότι οι περίοδοι που επικρατούσε διχασμός στην ελληνική κοινωνία είναι βαθύτερες και μακρύτερες από ό,τι εκείνες της συνοχής της. Υπό μια άλλη έννοια, το γεγονός αυτό δύναται να συνεκτιμηθεί ως ένα θεμελιώδες τεκμήριο της ελληνικής ιστορικής συνέχειας, το οποίο, όσο και αν μεταλλάχθηκε καθ’ οδόν, ποτέ δεν έπαψε να προβάλει ως το διακριτικό γνώρισμα του εσωτερικού βίου των Ελλήνων αλλά και ως ιδιώνυμο στοιχείο της σχέσης του με τους “άλλους”.
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ
Πώς εξηγείται ακριβώς η ιδιαιτερότητα αυτή του ελληνικού κόσμου; Χωρίς αμφιβολία οφείλεται πρωτογενώς στον τρόπο της ιστορικής του συγκρότησης. Ο Ελληνισμός δομήθηκε εξαρχής ως κοσμοσύστημα με ανθρωποκεντρικό πρόσημο, δηλαδή σε πολεοτικές κοινωνίες εν ελευθερία, όχι ως ενιαία πολιτειακή οντότητα. Αποτέλεσε κυριολεκτικά ένα έθνος κοσμοσύστημα, όχι ένα έθνος-κράτος.
Το πολιτικό πρόταγμα του έθνους, στο πλαίσιο αυτό, ανέλαβαν να εκφράσουν οι πόλεις, κατά τον τρόπο της συνέργειας και όχι μια ενιαία κρατική οντότητα. Μέχρι το τέλος της τουρκοκρατίας, η θεμελιώδης κοινωνία των Ελλήνων, που σηματοδοτούσε την πολιτειακή τους ελευθερία, ήταν η πόλις, το κοινό, όχι ένα εδαφικά εκτεταμένο κράτος.
Η συγκρότηση των Ελλήνων σε πολλές πολιτειακές κοινωνίες (πόλεις-κράτη) και κυριολεκτικά η ενσάρκωση από αυτούς του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος μικρής κλίμακας, εμπεριείχε στη βάση της το σπέρμα της αντιπαλότητας και της σύγκρουσης, όχι της ομόνοιας.
Αναφέρω εντελώς διαγραμματικά την κρατοκεντρική εποχή –των πόλεων κρατών– κατά την οποία οι Έλληνες, ελλείψει εθνικού εχθρού, συγκρούονταν μεταξύ τους, συχνά μάλιστα με την εμπλοκή και αλλογενών. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ – ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ