Ο Μόρφου κι οι επιστημονάρες

Ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος δέχεται έντονη κριτική. Τα τελευταία χρόνια ο θαρραλέος ιεράρχης καταπιάστηκε με το δύσκολο ζήτημα των προφητειών που αφορούν και την πατρίδα μας στους περίεργους κι ασταθείς καιρούς που ζούμε. Πρόσφατα μίλησε και για τ’ αμαρτήματα της σάρκας και είπε κάποια πράγματα χωρίς περιστροφές και με τρόπο που ξένισε μερικούς, μεταξύ των οποίων είναι και εκπρόσωποι της κυπριακής πολιτείας, αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου και κάποιοι ακόμα ιερωμένοι.

Σχετικά με τις προφητείες, ο πανιερώτατος Μόρφου προσπαθεί με υπευθυνότητα να τις ξεκαθαρίσει, αφού τις έχει μελετήσει, διασταυρώσει και αντιπαραβάλει μεταξύ τους διεξοδικά.

Έχοντας συνομιλήσει γι’ αυτές σε πρώτο πρόσωπο με Αγίους του καιρού μας, ανέλαβε αυτό το δύσκολο έργο γιατί πιστεύει πως έχει παραγίνει το κακό με την αλλοίωση και την κατάχρηση του προφητικού λόγου. Πράγματι, είναι γεγονός πως έχει χαθεί η μπάλα, καθώς αρκετοί τερατολογούν ασύστολα ψευδολογώντας, διαβάλλοντας και παρερμηνεύοντας τον προορατικό λόγο των Αγίων. Αυτό γίνεται αιτία για μια επιπόλαια κι ανεξέταστη απόρριψη του προφητικού λόγου εν συνόλω και παρασέρνει σε αδιάκριτο εμπαιγμό τού ύψιστου αυτού αγιοπνευματικού χαρίσματος.

Ο καλός ιεράρχης προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο και να θυμίσει πως η προφητεία δίνεται ως αφορμή μετάνοιας, πνευματικής οικοδομής και ψυχικής προετοιμασίας. Όχι ως δικαιολογία βολικής μοιρολατρίας, αδράνειας κι ανευθυνότητας. Ούτε ως προνομιακή πληροφόρηση προς κάθε είδους εκμετάλλευση κοσμικού ή υλιστικού χαρακτήρα.

Για τα άλλα ζητήματα πάλι, μιλάει σαν γιατρός που έχει υψηλή και υπεύθυνη θέση στο υπερκόσμιο νοσοκομείο, στο οποίο προΐσταται ο Μέγας Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, δηλαδή ο Χριστός. Τοποθετείται με διάκριση, ταπεινό φρόνημα και πολλή αγάπη, αλλά κάνει την ιατρική διάγνωση χωρίς φιοριτούρες. Συστήνει και θεραπεία με ευθύτητα, ειλικρίνεια και χωρίς να χαϊδεύει αυτιά. Η θέση που κατέχει είναι υπεύθυνη∙ θα λογοδοτήσει αν δεν επιτελέσει το καθήκον του με επιμέλεια και ακρίβεια.


Αλίμονο σ’ εκείνα τα γιατρουδάκια που θα τα βρει ο Μέγας Ιατρός αμελή στα καθήκοντά τους.

Εμείς, βέβαια, στην εποχή μας είμαστε ολωσδιόλου μπερδεμένοι. Κοιτάμε την επιφάνεια και χάνουμε συνεχώς την ουσία. Θα δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Πήγε ένας, λέει, σ’ έναν χειρουργό. Αυτός τον αποπήρε, του μίλησε σκληρά επειδή καθυστέρησε να τον επισκεφτεί κι άφησε το πρόβλημα να χρονίσει. Ύστερα του είπε κατάμουτρα πως έτσι που το πάει θα τα τινάξει και πως πρέπει επειγόντως να κάνει ένα δύσκολο χειρουργείο. Δεν του έκρυψε ότι θα πονέσει αρκετά και πως η αποθεραπεία θα είναι δύσκολη και θα χρειαστεί θυσίες. Έτσι κι έγινε∙ όλα, όμως, πήγαν καλά. Ο γιατρός ήτανε σκληρός τύπος και δεν μασούσε τα λόγια του, αλλά στη δουλειά του ήταν αστέρι. Γλίτωσε ο ασθενής, βρήκε την υγειά του.

Πήγε κι ένας άλλος με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα σ’ έναν άλλο γιατρό που ήταν σκέτος γλύκας. Τι κατανόηση, τι αγάπη, τι όμορφα λόγια, τι ηθική συμπαράσταση… Τι να σας πω! «Μη στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά». «Δεν φταις εσύ που καθυστέρησες, συμβαίνουν αυτά». «Εγώ θα είμαι εδώ για εσένα κι η πόρτα μου θα είναι ανοιχτή». Επίσκεψη, κόντρα επίσκεψη και συντηρητικές θεραπείες. Παυσίπονα και λόγια αγάπης με το τσουβάλι∙ αλλά για χειρουργείο ούτε κουβέντα. Δεν φτάνει που δεν ήξερε να κάνει το χειρουργείο ο γλυκύτατος και υποστηρικτικός γιατρός, δεν παρέπεμπε κιόλας τον ασθενή σε κάποιον άλλο χειρουργό καλύτερα καταρτισμένο. Έτσι πήγε το πράγμα, μέχρι που ασθενής μοιραία απεβίωσε.

Εμείς, λοιπόν, από τους δυο γιατρούς κακολογούμε τον πρώτο κι αποθεώνουμε τον δεύτερο.


Μένουμε στα εξωτερικά σχήματα και δεν κοιτάμε την ουσία, το ζητούμενο και το αποτέλεσμα. Ποιος, όμως, από τους δυο γιατρούς έχει, τελικά, πραγματική αγάπη για τον συνάνθρωπο;

Μεταφέροντας τα λόγια ενός αγίου, ο μητροπολίτης ερμηνεύει φυσιοπαθολογικά τη ροπή προς συγκεκριμένο σαρκικό αμάρτημα με τρόπο που ακούγεται παράδοξος. Η θρησκεία, όμως, πραγματεύεται ούτως ή άλλως το μεταφυσικό. Επιστημονικώς πρόκειται για μια υπόθεση που θα αιωρείται μέχρι ν’ αποδειχτεί ή ν’ απορριφθεί. Αν την πιστεύει πάντως από καρδιάς ο μητροπολίτης, τότε θα νιώθει αδικημένος από την κριτική που του γίνεται και θα λέει από μέσα του εκείνο που είπε κι ο Απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι» (Γαλ. 2,20). Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα ήθελα να μοιάσω με τον επιπόλαιο κι ανυποψίαστο ληστή και να τον ειρωνευτώ. Αντίθετα, επιλέγω απάνω στον δικό μου σταυρό, να πω ότι «ουδέν άτοπον έπραξε» (Λουκ. 23,41) και του ζητώ να εύχεται.

Ως επιστήμονας και καθηγητής, όμως, όχι λιγότερο καταρτισμένος από άλλους που ξέρω, είμαι υποχρεωμένος να καλέσω όσους διατείνονται με απόλυτη βεβαιότητα ότι αυτά που είπε ο μητροπολίτης είναι αντιεπιστημονικά, να σταματήσουν να προσβάλλουν την επιστήμη. Ο υψηλού επιπέδου επιστήμονας έχει ταπεινοφροσύνη∙ γνωρίζει τα τρέχοντα όρια της ανθρώπινης γνώσης και την εγγενή αδυναμία της να ερμηνεύσει τον υπερφυή λόγο και τα θαύματα. Έξω από τα όρια της δυνατότητας επιστημονικής απόδειξης, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να υποθέσει και να πει «πιστεύω» ή «δεν πιστεύω». Μιλώντας κάποιος ως επιστήμονας, όμως, γελοιοποιείται με οποιαδήποτε άλλη ρητή τοποθέτηση επί του θέματος εκτός τού καταφανώς αντικειμενικού: «δεν γνωρίζω».

http://www.pontos-news.gr/article/198004/o-morfoy-ki-oi-epistimonares