Είναι η πρώτη και η στερνή μας αγάπη ο Χριστός. Είναι το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος. Ο πιο δικός μας από τους δικούς μας. Τρώμε και πίνουμε το αίμα Του.
Είμεθα συγγενείς εξ αίματος. Και μ΄Εκείνον και με την Παναγία και μεταξύ μας και με τους Αγίους. Τι ενότητα είναι αυτή! Τι κύκλος αίματος αγάπης! Τι μεγαλείο! Λίγο να τα σκεφτούμε αυτά, αδελφοί μου, πέφτουμε σε φιλότιμο. Συγκινούμεθα. Κλαίμε. Δοξολογούμε. Και ευχαριστούμε τον Κύριο. Και Του παραδινόμαστε.Και λέμε: " Κύριε, ας γίνει το θέλημά σου. Εγώ στραβόξυλο είμαι. Εγώ δυσκολεμένος είμαι. Εγώ αμαρτωλός είμαι. Εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Αλλά εσύ ξέρεις τα πάντα. Εσύ μας αγαπάς και μας αγαπάς όλους. Σε παρακαλώ μη μας αφήνεις. Μη μας εγκαταλείπεις. Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν τη ζωή ημών σε Σένα παραθέτουμε". Κι όταν ο άνθρωπος έχει επικοινωνία με τον Χριστό, δια της, προσευχής, δια της νοεράς πράξεως, δηλαδή, δια της σκέψεως του, και δι΄όλων των μέσων του είναι του, τότε ακριβώς έρχεται σε άλλη κατάσταση. Σε άλλη βιοτή. Καθαρίζει την ψυχή του. Ομοίως και ο νους. Ελευθερώνεται η καρδιά. Και ευφραίνεται το είναι του. Και λέει: " Όντως υπάρχει Θεός, όντως η Εκκλησία είναι η αγκαλιά Του και η κιβωτός της σωτηρίας". Γι αυτό μην τον αφήνουμε τον Κύριο, σας παρακαλώ. Και το λέω στον εαυτό μου πρώτα. Με τίποτα και ποτέ. Ας γίνεται οτιδήποτε...
Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης.
"Τα κρίνα"
Τεύχος Ιανουαρίου 2018.
Επιλογή: Μάριος Μιχαηλίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.