Τοῦ Ἰ. Ἀ. Βερνάρδου
Ὁ Κωνσταντίνος Δαβάκης ἦταν Ἕλληνας στρατιωτικός, συνταγματάρχης πεζικοῦ καὶ ἥρωας τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ 1940. Γεννήθηκε στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας τὸ 1897 καὶ πέθανε στὴν Ἀδριατικὴ θάλασσα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1943.Γιὸς δασκάλου, γεννήθηκε τὸ 1897 στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας καὶ σπούδασε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων (ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε ὡς ἀνθυπολοχαγὸς πεζικοῦ, τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1916) ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνωτάτη Σχολὴ Πολέμου τῆς Ἀθήνας, καὶ στὸ Παρίσι (γαλλικὴ Σχολὴ Ἁρμάτων).
Ἔλαβε μέρος στὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὴν τόλμη καὶ τὴν ἀνδρεία του στὸ μακεδονικὸ μέτωπο (μάχες Σκρᾶ καὶ Δοϊράνης), ὅμως παράλληλα ἡ ὑγεία του ὑπέστη σοβαρὴ ἐπιδείνωση ἐξαιτίας τῆς ἐπίδρασης τῶν ἀσφυξιογόνων ἀερίων.
Τὸ 1918 προβιβάστηκε σὲ λοχαγὸ ἐπ’ ἀνδραγαθίᾳ. Ἔλαβε μέρος καὶ στὴ Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία ὅπου τὸ 1921 διακρίθηκε στὴ μάχη τῶν ὑψωμάτων τοῦ Ἀλπανός, καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ Χρυσοῦν Ἀριστεῖο Ἀνδρείας.
Στὸ διάστημα μεταξὺ 1922 καὶ 1937 ὑπηρέτησε ὡς ἐπιτελάρχης τῆς 2ης Μεραρχίας καὶ τοῦ 1ου Σώματος Στρατοῦ, φοίτησε καὶ δίδαξε σὲ στρατιωτικὲς σχολὲς καὶ συνέγραψε διατριβὲς γιὰ τὴ στρατιωτικὴ ἱστορία καὶ τὴν τακτικὴ τῶν τεθωρακισμένων.
Τὸ 1931 πῆρε τὸ βαθμὸ τοῦ ἀντισυνταγματάρχη. Στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1937 καὶ μετὰ ἀπὸ μεγάλες ἀναρρωτικὲς ἄδειες, ἀποστρατεύθηκε γιὰ λόγους ὑγείας καὶ τέθηκε σὲ πολεμικὴ διαθεσιμότητα.
Ὅταν, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1940, συντελέστηκε ἡ μερικὴ ἐπιστράτευση, ὁ Δαβάκης ἀνακλήθηκε στὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τοποθετήθηκε διοικητὴς τοῦ 51ου Συντάγματος Πεζικοῦ καὶ στὴ συνέχεια τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου (ἀποτελούμενου ἀπὸ τὸ 51ο ΣΠ ὑπὸ ἄλλον διοικητὴ) τὸ ὁποῖο εἶχε ὡς ἕδρα τὸ Ἑπταχώριο Πίνδου.
Ἡ διοίκηση τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων ἀνατέθηκε στὸν Βασίλειο Βραχνό. Τὸ πρωὶ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ὁπότε ἐκδηλώθηκε ἡ ἰταλικὴ εἰσβολή, ὁ Δαβάκης ἀντιμετώπισε τὴν 3η Ἰταλικὴ Μεραρχία Ἀλπινιστῶν ΤΖΟΥΛΙΑ μὲ ἕνα ἀπόσπασμα 2.000 ἀνδρῶν, ὑπὸ τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς ὁδηγίες τοῦ Τμήματος Στρατιᾶς Δυτικῆς Μακεδονίας.
Ἡ τακτική του σὲ ὁλόκληρη τὴν ἔκταση τῆς ζώνης εὐθύνης του (35 χιλιόμετρα) ἦταν ἀμυντική, καὶ μάλιστα ἔκανε ὑποχρεωτικὸ ἑλιγμό, ἀναμένοντας ἐνισχύσεις. Τὴν 1η Νοεμβρίου 1940, ὁπότε ἔφτασαν οἱ ἐνισχύσεις ποὺ περίμενε ὁ Δαβάκης, οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις ἔκαναν ἀντεπίθεση καὶ κύκλωσαν τὶς ἰταλικές, ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ ὑποχωρήσουν.
Κατὰ τὴν ἀντεπίθεση αὐτή, καὶ συγκεκριμένα τὴν 6η ἡμέρα ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῶν ἐπιχειρήσεων, στὸν Προφήτη Ἠλία Κάντσικου (μετέπειτα Δροσοπηγῆς), ὁ Δαβάκης τραυματίστηκε στὸ στῆθος.
Στὸν ἀξιωματικὸ ποὺ τὸν πλησίασε γιὰ νὰ τὸν περιποιηθεῖ πρόσταξε, μαζεύοντας ὅσες δυνάμεις τοῦ ’μεναν ἀκόμα: «Ἄσε με ἐμένα, πές με πεθαμένο! Καὶ κοίτα νὰ μὴ σοῦ πάρουν τὶς θέσεις! Τράβα!»
Στὴ συνέχεια τὸν μετέφεραν ἀναίσθητο μὲ τὸ φορεῖο στὸ Ἑπταχώρι. Ὁ τραυματισμός του τοῦ προκάλεσε προβλήματα σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν παλαιὰ στηθική του νόσο. Ἔτσι χρειάστηκε νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὸ μέτωπο, ὅπου τὸν ἀντικατέστησε ὁ τότε ταγματάρχης Ἰωάννης Καραβίας.
Ἡ νίκη τοῦ ἀποσπάσματος τοῦ Δαβάκη εἶχε ἀποφασιστικὴ σημασία στὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε ἡ πρώτη ἥττα τοῦ Ἄξονα. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ Δαβάκη συνίσταται «στὴν ἄμεση διάγνωση ἑνὸς τακτικοῦ λάθους ποὺ ἔκανε ὁ Ἰταλὸς μέραρχος νὰ προχωρήσει γοργὰ πρὸς τὴ Σαμαρίνα χωρὶς νὰ καλύψει τὸ πλευρὸ τῆς φάλαγγάς του».
Ὁ Δαβάκης τὸ εἶδε ἀμέσως καὶ ἀπὸ τὴ δεύτερη μέρα τοῦ σκληροῦ ἀγώνα ἦταν σίγουρος ὅτι χάρη σ’ αὐτὸ τὸ λάθος «θὰ μάντρωνε τοὺς Ἰταλούς». Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μακρόχρονης νοσηλείας τοῦ Δαβάκη, οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις ἔληξαν καὶ ἡ χώρα βρέθηκε ὑπὸ κατοχή.
Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1942, καὶ ἐνῷ ἀκόμα νοσηλευόταν στὴν Ἀθήνα, ὁ Δαβάκης συνελήφθη ὡς ὅμηρος ἀπὸ τὶς ἰταλικὲς ἀρχὲς κατοχῆς, μαζὶ μὲ πολλοὺς διακεκριμένους ἀξιωματικούς, γιατὶ θεωρήθηκαν ὕποπτοι ἀντιστασιακῆς δράσης.
Οἱ συλληφθέντες ἐπιβιβάστηκαν στὴν Πάτρα στὸ ἀτμόπλοιο Τσιτὰ ντὶ Τζένοβα (Πόλη τῆς Γένοβα) γιὰ νὰ μεταφερθοῦν σὲ στρατόπεδο συγκέντρωσης στὴν Ἰταλία.
Τὸ πλοῖο αὐτὸ τορπιλίστηκε ἀπὸ συμμαχικὸ ὑποβρύχιο καὶ βυθίστηκε στὰ ἀνοιχτὰ τῶν νότιων ἀλβανικῶν ἀκτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πνιγοῦν οἱ ἐπιβαίνοντες στὰ νερὰ τῆς Ἀδριατικῆς (Ἰανουάριος 1943).
Τὸ πτῶμα τοῦ Δαβάκη περισυνελέγη, ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐτάφη στὸν Αὐλώνα. Μεταπολεμικὰ τὰ ὀστά του διακομίστηκαν καὶ ἐνταφιάστηκαν στὴν Ἀθήνα.
Ὁ Κωνσταντίνος Δαβάκης ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους τῆς ἰδέας τῆς μηχανοκίνησης τοῦ πεζικοῦ καὶ τῆς χρησιμοποίησης ἁρμάτων ὡς κύριου ὅπλου γιὰ τὴ διάσπαση καὶ καταδίωξη τοῦ ἐχθροῦ, καθὼς πρόκρινε τὴν εὐελιξία τῶν μηχανοκίνητων μονάδων ἔναντι τῆς γραμμῆς ὀχυρῶν.
Γιὰ τὸν Δαβάκη ἦταν ἀπαραίτητη ὄχι μόνο ἡ μηχανοκίνηση τοῦ στρατοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ συνεργασία τῶν στοιχείων του, δηλαδὴ τῶν διαφόρων ὅπλων καὶ τῆς Ἀεροπορίας.
Στὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ Δαβάκη περιλαμβάνονται «Τὰ Ἅρματα Μάχης» [1928], «Ὁ Στρατὸς τοῦ Μέλλοντος» [1934] γιὰ πολλοὺς τὸ σημαντικότερο ἔργο του, «Χημικὸς καὶ Ἀεροχημικὸς Πόλεμος» [1935], «Ἐγχειρίδιον Τακτικῆς Πεζικοῦ» [1937], «Νυκτεριναὶ Ἐπιχειρήσεις» [1939], κ.ἄ.
Τέλος τὴν 19η Μαρτίου 1935 κατέθεσε τὸ βαρυσήμαντο προφητικό: «Ὑπόμνημα Ἐπὶ Τῆς Ἀμύνης Τῶν Συνόρων».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Δαβάκης – Πίνδος, ἐκδ. Δημητράκου.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Μηνιαία ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς
Ἔτος 24ο – Τεῦχος 263- Ὀκτώβριος 2014
τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
Ὁ Κωνσταντίνος Δαβάκης ἦταν Ἕλληνας στρατιωτικός, συνταγματάρχης πεζικοῦ καὶ ἥρωας τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ 1940. Γεννήθηκε στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας τὸ 1897 καὶ πέθανε στὴν Ἀδριατικὴ θάλασσα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1943.Γιὸς δασκάλου, γεννήθηκε τὸ 1897 στὰ Κεχριάνικα Λακωνίας καὶ σπούδασε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων (ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε ὡς ἀνθυπολοχαγὸς πεζικοῦ, τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1916) ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνωτάτη Σχολὴ Πολέμου τῆς Ἀθήνας, καὶ στὸ Παρίσι (γαλλικὴ Σχολὴ Ἁρμάτων).
Ἔλαβε μέρος στὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὴν τόλμη καὶ τὴν ἀνδρεία του στὸ μακεδονικὸ μέτωπο (μάχες Σκρᾶ καὶ Δοϊράνης), ὅμως παράλληλα ἡ ὑγεία του ὑπέστη σοβαρὴ ἐπιδείνωση ἐξαιτίας τῆς ἐπίδρασης τῶν ἀσφυξιογόνων ἀερίων.
Τὸ 1918 προβιβάστηκε σὲ λοχαγὸ ἐπ’ ἀνδραγαθίᾳ. Ἔλαβε μέρος καὶ στὴ Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία ὅπου τὸ 1921 διακρίθηκε στὴ μάχη τῶν ὑψωμάτων τοῦ Ἀλπανός, καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ Χρυσοῦν Ἀριστεῖο Ἀνδρείας.
Στὸ διάστημα μεταξὺ 1922 καὶ 1937 ὑπηρέτησε ὡς ἐπιτελάρχης τῆς 2ης Μεραρχίας καὶ τοῦ 1ου Σώματος Στρατοῦ, φοίτησε καὶ δίδαξε σὲ στρατιωτικὲς σχολὲς καὶ συνέγραψε διατριβὲς γιὰ τὴ στρατιωτικὴ ἱστορία καὶ τὴν τακτικὴ τῶν τεθωρακισμένων.
Τὸ 1931 πῆρε τὸ βαθμὸ τοῦ ἀντισυνταγματάρχη. Στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1937 καὶ μετὰ ἀπὸ μεγάλες ἀναρρωτικὲς ἄδειες, ἀποστρατεύθηκε γιὰ λόγους ὑγείας καὶ τέθηκε σὲ πολεμικὴ διαθεσιμότητα.
Ὅταν, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1940, συντελέστηκε ἡ μερικὴ ἐπιστράτευση, ὁ Δαβάκης ἀνακλήθηκε στὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τοποθετήθηκε διοικητὴς τοῦ 51ου Συντάγματος Πεζικοῦ καὶ στὴ συνέχεια τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου (ἀποτελούμενου ἀπὸ τὸ 51ο ΣΠ ὑπὸ ἄλλον διοικητὴ) τὸ ὁποῖο εἶχε ὡς ἕδρα τὸ Ἑπταχώριο Πίνδου.
Ἡ διοίκηση τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων ἀνατέθηκε στὸν Βασίλειο Βραχνό. Τὸ πρωὶ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ὁπότε ἐκδηλώθηκε ἡ ἰταλικὴ εἰσβολή, ὁ Δαβάκης ἀντιμετώπισε τὴν 3η Ἰταλικὴ Μεραρχία Ἀλπινιστῶν ΤΖΟΥΛΙΑ μὲ ἕνα ἀπόσπασμα 2.000 ἀνδρῶν, ὑπὸ τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς ὁδηγίες τοῦ Τμήματος Στρατιᾶς Δυτικῆς Μακεδονίας.
Ἡ τακτική του σὲ ὁλόκληρη τὴν ἔκταση τῆς ζώνης εὐθύνης του (35 χιλιόμετρα) ἦταν ἀμυντική, καὶ μάλιστα ἔκανε ὑποχρεωτικὸ ἑλιγμό, ἀναμένοντας ἐνισχύσεις. Τὴν 1η Νοεμβρίου 1940, ὁπότε ἔφτασαν οἱ ἐνισχύσεις ποὺ περίμενε ὁ Δαβάκης, οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις ἔκαναν ἀντεπίθεση καὶ κύκλωσαν τὶς ἰταλικές, ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ ὑποχωρήσουν.
Κατὰ τὴν ἀντεπίθεση αὐτή, καὶ συγκεκριμένα τὴν 6η ἡμέρα ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῶν ἐπιχειρήσεων, στὸν Προφήτη Ἠλία Κάντσικου (μετέπειτα Δροσοπηγῆς), ὁ Δαβάκης τραυματίστηκε στὸ στῆθος.
Στὸν ἀξιωματικὸ ποὺ τὸν πλησίασε γιὰ νὰ τὸν περιποιηθεῖ πρόσταξε, μαζεύοντας ὅσες δυνάμεις τοῦ ’μεναν ἀκόμα: «Ἄσε με ἐμένα, πές με πεθαμένο! Καὶ κοίτα νὰ μὴ σοῦ πάρουν τὶς θέσεις! Τράβα!»
Στὴ συνέχεια τὸν μετέφεραν ἀναίσθητο μὲ τὸ φορεῖο στὸ Ἑπταχώρι. Ὁ τραυματισμός του τοῦ προκάλεσε προβλήματα σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν παλαιὰ στηθική του νόσο. Ἔτσι χρειάστηκε νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὸ μέτωπο, ὅπου τὸν ἀντικατέστησε ὁ τότε ταγματάρχης Ἰωάννης Καραβίας.
Ἡ νίκη τοῦ ἀποσπάσματος τοῦ Δαβάκη εἶχε ἀποφασιστικὴ σημασία στὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε ἡ πρώτη ἥττα τοῦ Ἄξονα. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ Δαβάκη συνίσταται «στὴν ἄμεση διάγνωση ἑνὸς τακτικοῦ λάθους ποὺ ἔκανε ὁ Ἰταλὸς μέραρχος νὰ προχωρήσει γοργὰ πρὸς τὴ Σαμαρίνα χωρὶς νὰ καλύψει τὸ πλευρὸ τῆς φάλαγγάς του».
Ὁ Δαβάκης τὸ εἶδε ἀμέσως καὶ ἀπὸ τὴ δεύτερη μέρα τοῦ σκληροῦ ἀγώνα ἦταν σίγουρος ὅτι χάρη σ’ αὐτὸ τὸ λάθος «θὰ μάντρωνε τοὺς Ἰταλούς». Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μακρόχρονης νοσηλείας τοῦ Δαβάκη, οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις ἔληξαν καὶ ἡ χώρα βρέθηκε ὑπὸ κατοχή.
Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1942, καὶ ἐνῷ ἀκόμα νοσηλευόταν στὴν Ἀθήνα, ὁ Δαβάκης συνελήφθη ὡς ὅμηρος ἀπὸ τὶς ἰταλικὲς ἀρχὲς κατοχῆς, μαζὶ μὲ πολλοὺς διακεκριμένους ἀξιωματικούς, γιατὶ θεωρήθηκαν ὕποπτοι ἀντιστασιακῆς δράσης.
Οἱ συλληφθέντες ἐπιβιβάστηκαν στὴν Πάτρα στὸ ἀτμόπλοιο Τσιτὰ ντὶ Τζένοβα (Πόλη τῆς Γένοβα) γιὰ νὰ μεταφερθοῦν σὲ στρατόπεδο συγκέντρωσης στὴν Ἰταλία.
Τὸ πλοῖο αὐτὸ τορπιλίστηκε ἀπὸ συμμαχικὸ ὑποβρύχιο καὶ βυθίστηκε στὰ ἀνοιχτὰ τῶν νότιων ἀλβανικῶν ἀκτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πνιγοῦν οἱ ἐπιβαίνοντες στὰ νερὰ τῆς Ἀδριατικῆς (Ἰανουάριος 1943).
Τὸ πτῶμα τοῦ Δαβάκη περισυνελέγη, ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐτάφη στὸν Αὐλώνα. Μεταπολεμικὰ τὰ ὀστά του διακομίστηκαν καὶ ἐνταφιάστηκαν στὴν Ἀθήνα.
Ὁ Κωνσταντίνος Δαβάκης ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους τῆς ἰδέας τῆς μηχανοκίνησης τοῦ πεζικοῦ καὶ τῆς χρησιμοποίησης ἁρμάτων ὡς κύριου ὅπλου γιὰ τὴ διάσπαση καὶ καταδίωξη τοῦ ἐχθροῦ, καθὼς πρόκρινε τὴν εὐελιξία τῶν μηχανοκίνητων μονάδων ἔναντι τῆς γραμμῆς ὀχυρῶν.
Γιὰ τὸν Δαβάκη ἦταν ἀπαραίτητη ὄχι μόνο ἡ μηχανοκίνηση τοῦ στρατοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ συνεργασία τῶν στοιχείων του, δηλαδὴ τῶν διαφόρων ὅπλων καὶ τῆς Ἀεροπορίας.
Στὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ Δαβάκη περιλαμβάνονται «Τὰ Ἅρματα Μάχης» [1928], «Ὁ Στρατὸς τοῦ Μέλλοντος» [1934] γιὰ πολλοὺς τὸ σημαντικότερο ἔργο του, «Χημικὸς καὶ Ἀεροχημικὸς Πόλεμος» [1935], «Ἐγχειρίδιον Τακτικῆς Πεζικοῦ» [1937], «Νυκτεριναὶ Ἐπιχειρήσεις» [1939], κ.ἄ.
Τέλος τὴν 19η Μαρτίου 1935 κατέθεσε τὸ βαρυσήμαντο προφητικό: «Ὑπόμνημα Ἐπὶ Τῆς Ἀμύνης Τῶν Συνόρων».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Δαβάκης – Πίνδος, ἐκδ. Δημητράκου.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Μηνιαία ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς
Ἔτος 24ο – Τεῦχος 263- Ὀκτώβριος 2014
τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.