Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ

 

γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

                Η αποκληθείσα πανδημία εκ της προσβολής μας από ιό, που δεν είναι καν αυθύπαρκτος οργανισμός, αλλά επιβιώνει επί ξενιστού, έχει επιφέρει μεγάλη αναστάτωση στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, καθώς η πληροφόρηση για τις άλλες είναι πολύ καχεκτική, αφού αυτές βρίσκονται έξω από τον κύκλο των ενδιαφερόντων του αλαζόνα κυριάρχου του πλανήτη. Στην ένταση της αναστάτωσης ασφαλώς συνετέλεσαν οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών, οι οποίες διαχειρίστηκαν με μεθοδικότητα την ψυχοσύνθεση ανθρώπων, οι οποίοι έχουν πάψει να πιστεύουν στον Θεό και ως εκ τούτου έχουν απολέσει τη μεταφυσική ελπίδα. Ως υποκατάστατο της απώλειας οι εξουσιαστές, δημαγωγοί στο έπακρο και αλαζόνες, προσφέρουν σε αφθονία ενδοκοσμικές ελπίδες προς κατευνασμό των εκδηλούμενων ανησυχιών για δύο κεφαλαιώδη ζητήματα, ίσως και τα μόνα, που ενδιαφέρουν τον δυτικό άνθρωπο: Το της υγείας και το της οικονομίας. Και το μεν πρώτο το αναθέτουν στους ιατρούς, το δε άλλο το διαχειρίζονται οι πολιτικοί. Αν εξετάσουμε σε βάθος το θέμα, θα διαπιστώσουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις οι πολιτικοί γίνονται υποβολείς των επιστημόνων εν γένει.

Ο ιός που μας ταλανίζει έχει επιδώσει τα «διαπιστευτήριά» του και είναι αρκετά γνωστός στην επιστημονική κοινότητα. Κάποιοι που έσπευσαν στην αρχή του 2020 να «προφητεύσουν»  ότι θα οδηγήσει στον θάνατο δεκάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας, διαψεύστηκαν παταγωδώς. Το ερώτημα είναι, γιατί έσπευσαν να «προφητεύσουν» κατ’  αυτόν τον τρόπο σε κοινωνίες, στις οποίες εντείνεται ο φόβος το θανάτου; Άξια ανάλυσης είναι και η στάση των πολιτικών στην αντιμετώπιση της επιδημίας. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες είναι κοινωνίες με έκδηλη τη δημογραφική γήρανση. Ο αυξημένος αριθμός των γηρασμένων και υπεργήρων πολιτών έχει ως συνέπεια τη διόγκωση των δαπανών περίθαλψης αυτών και την επιβάρυνση των ασφαλιστικών κινδύνων με εμφανή τον κίνδυνο κατάρρευσης αυτών σε προβλεπτό, από τους ειδικούς, μέλλον. Δεν έλειψαν οι κατηγορίες κατά ορισμένων δυτικών κυβερνήσεων ότι διαχειρίστηκαν την επιδημία κατά τρόπο, ώστε να ελαφρυνθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από τις δαπάνες αρκετών γηρασμένων πολιτών, ιδίως των εγκλεισμένων ως «αζήτητα» σε οίκους ευγηρίας. Μάλιστα αναλυτής είχε ως τίτλο άρθρου του «Η σφαγή των γερόντων». Δεν το αποκλείω αυτή σκέψη να πρυτάνευσε σε κάποιες κυβερνήσεις. Η νομιμοποίηση σε κάποιες χώρες της ευθανασίας, η οποία απαλλάσσει από τη φροντίδα τους συγγενείς του βαρύτατα πάσχοντος και το σύστημα υγείας από δαπάνες, θα επεκταθεί με την πάροδο του χρόνου και σε άλλες, όπως συνέβη και με τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων.

Αν η ανηθικότητα (αμοραλισμός στα ελληνικά) έχει διαβρώσει τόσο πολύ τις δυτικές κοινωνίες, δεν μπορώ να δώσω απάντηση στο ερώτημα, γιατί οι κυβερνήσεις να κόπτονται τόσο πολύ για την έναρξη εμβολιασμού των υπεργήρων αρχικά, των ηλικιωμένων στη συνέχεια. Το καπιταλιστικό σύστημα, το στηριζόμενο στην ελεγχόμενη ανεργία κατά το παρελθόν, την άφησε ανεξέλεγκτη, ώστε να εκτιναχθεί στα ύψη, επιλέγοντας αντί της προσφοράς εργασίας στους νέους την παράταση του εργασιακού βίου της γενιάς, που καρπώθηκε, χάρη στην άφρονα πολιτική των κυβερνήσεων ιδίως στη χώρα μας, και το ψωμί των παιδιών της! Και όλοι αυτοί, οι στο τέλος του βίου τους ευρισκόμενοι (εκεί πλησιάζει και ο γράφων), με έκδηλη την αγωνία αναμένουν να κληθούν, για να εμβολιαστούν. Και η αγωνία εντείνεται με τις καθυστερήσεις στην παραγωγή του εμβολίου και τις παλινωδίες. Οι πρώτες ποσότητες αυτού μεταφέρθηκαν στη χώρα μας με «τιμές αρχηγού κράτους» υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας! Και καταφέρονται τόσο η Πολιτεία, όσο και οι «νοκοκυραίοι», για να χρησιμοποιήσω λησμονημένο όρο, κατά των νέων, οι οποίοι αποδεικνύονται παντελώς ανεύθυνοι, μη λαμβάνοντες τα υποδεικνυόμενα από την επιστημονική κοινότητα μέτρα, επειδή αυτή τους καθησύχασε εξ αρχής, με τη βεβαιότητα, ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.  Και δεν θέλουμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη εμείς οι ευπειθείς στις διατάξεις της Πολιτείας πολίτες, ότι με τις επιλογές μας και την εν γένει στάση μας έχουμε φέρει σε απόγνωση τη νέα γενιά, που βλέπει όλα τα όνειρά της στραγγαλισμένα και αδιέξοδα να ορθώνονται σε όποια πορεία επιλέξει. Η Πολιτεία φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τη νέα γενιά, ασχολούμενη αποκλειστικά με το να παρατείνει τον βίο των γηρασμένων πολιτών της;. Βέβαια δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί, οι οποίοι με καύχηση πρόβαλλαν ως λύση του δημογραφικού μας προβλήματος την αθρόα εγκατάσταση προσφύγων, όπως αποκαλούν συλλήβδην τους πολλούς μετανάστες, θύματα των απλήστων ισχυρών του πλανήτη.  

Στο νέο εμβόλιο, όχι το πρώτο, οι ερευνητές έχουν χρησιμοποιήσει κύτταρα από εκτρωθέντα έμβρυα. Ήδη από την αρχή του 20^ου αιώνα, σε μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας είχε διαδοθεί η αντίληψη ότι ο ερευνητής δεν δεσμεύεται από ηθικές αρχές. Δεν υπήρξαν όμως διανοούμενοι να στηλιτεύσουν την μεταφορά του μακιαβελισμού στον χώρο της επιστήμης. Όσο για τους θρησκευτικούς ηγέτες, με τη στάση τους πασχίζουν να δικαιώσουν όλους τους εμπαθείς πολέμιους των θρησκειών. Ιδίως οι χριστιανοί ηγέτες δίνουν πάμπολλες αφορμές να χλευάζεται η Αποκάλυψη του Θεού μέσω της χριστιανικής πίστης. Τα θύματα των ερευνητικών εργαστηρίων των ναζιστών δεν είχαν την ευκαιρία να καταθέσουν τις συγκλονιστικές εμπειρίες τους. Αλλά ούτε και τα άλλα που γίνονται «ακούσιοι εθελοντές» επικινδύνων πειραματισμών ομιλούν.

Η έκτρωση ήταν γνώρισμα πολλών κοινωνιών από την αρχαιότητα ακόμη. Ο λαμπρός Ιπποκράτης, ο μέχρι πρότινος πατέρας της ιατρικής, γνωρίζοντας ότι η υποβοήθηση αντίκειται στο λειτούργημα του ιατρού περιέλαβε στον όρκο της απαγόρευση συμμετοχής του στο εγχείρημα. Η χριστιανική πίστη διατράνωσε ότι από της συλλήψεως αρχίζει ο βίος του εμβρύου. ΟΙ δυτικές κοινωνίες της έκδηλης παρακμής διατράνωσαν απεναντίας το «δικαίωμα» της «απελευθερωμένης» γυναίκας να απαλλάσσεται από περιττό βάρος, προς μεγάλη «θλίψη» του ανεύθυνου και άνανδρου άνδρα της εποχής μας! Αλλά αν για τους μη έχοντες φόβο Θεού τα πράγματα είναι πολύ απλά, για τα μέλη της Εκκλησίας δεν είναι καθόλου. Ευλογεί η Εκκλησία έρευνα με χρήση εκτρωμένων εμβρύων;  Ο σκοπός (η επιβίωση των γερόντων κυρίως) αγιάζει τα μέσα (τον σφαγιασμό ανυπερασπίστων εμβρύων); Είναι επιχείρημα πίστεως το ότι η έκτρωση πραγματοποιήθηκε για άλλο λόγο και όχι για να χρησιμοποιηθεί το δολοφονηθέν για την έρευνα; Οφείλει να αποφανθεί ευρεία Σύνοδος της Εκκλησίας ενώπιον Θεού και ανθρώπων, που αναμένουν την απόφαση.  

Ο Ράσσελ, διαπρεπής υλιστής φιλόσοφος του 20^ου αιώνα είχε επισημάνει με καυστικό τρόπο την προσπάθεια της επιστημονικής κοινότητας να διατηρήσει στη ζωή ολοένα και περισσότερα παιδιά, ώστε αυτά να ανδρωθούν και στη συνέχεια να σταλούν να εξοντωθούν σε πολεμικές επιχειρήσεις για τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών!  Πράγματι η αλματώδης ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης, αλλά και της ηλεκτρονικής τεχνολογίας εξασφάλισε προσδόκιμο βίου εντυπωσιακό. Πού όμως;  Μόνο στις κοινωνίες, που αλαζονικά αυτοαποκαλούνται ανεπτυγμένες, αποκρύπτοντας επιμελώς ότι αυτό συνέβη με την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των εξαθλιωμένων, κατά συνέπεια, φτωχών χωρών. 10.000.000 Παιδιά πέθαναν από ασιτία ή απλές ασθένειες, κατ’ οίκον αντιμετωπίσιμες στον δυτικό κόσμο. 10 τρισεκατομμύρια δολάρια ήταν τα κέρδη των πλουτοκρατών κατά απελθόν έτος. Και εμείς εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας στο εμβόλιο!  Ο συνδυασμός τρόμου και αναλγησίας μαρτυρεί βαθύτατη παρακμή. Και αυτή δεν μένει χωρίς συνέπειες.