Για την μάντιδα της Δωδώνης
Κοιτάζει [ο άγιος Πορφύριος] την δρυ και λέει:
– Έλα, έλα. Κάθισε εδώ να μαντέψεις!
Παίρνω την φωτογραφική μηχανή και τον ρωτάω με νόημα.
– Ναι, ναι, μου λέει. Εγώ χάλασα τώρα και την τάξη. Οι αγιορείτες που να σ’ αφήσουν να τους φωτογραφίσεις.
Ο Κ. διαβάζει: Οι αρχαίοι πίστευαν πως, όταν έπεφτε κεραυνός σ’ ένα δένδρο, αυτό ήταν επίσκεψη Θεού στο δέντρο αυτό, που έτσι γινόταν ιερό. Οι δρύες τραβούσαν τους κεραυνούς και γι’ αυτό τις πίστευαν για ιερές.
– Είδατε πως κάτι αισθάνονταν κι αυτοί; Έτσι δεν σας το λέω κι εγώ; Κάνουμε μια μικρή κίνηση εμείς προς τον Θεό και ύστερα έρχεται ο ίδιος και μας κεραυνοβολεί με την αγάπη Του και τότε πια γινόμαστε δικοί Του.
– Τι είπες, Π.; Από τις κινήσεις των φύλλων καταλάβαινε η μάντις και μάντευε; Όχι, δεν μου τα ’πες καλά. Επειδή ήταν Ιερή η δρυς μιλούσε με τα φύλλα της ψιθυριστά και η μάντις άκουγε. Έτσι τα έλεγαν. Αλλά στην πραγματικότητα, μέσα στην ψυχή της έβλεπε όσα έλεγε. Έλεγε λόγια του πονηρού πνεύματος, έλεγε όμως και από καμιά αλήθεια. Τούτο βεβαίως ήταν μεγάλη παραμυθία για τους τότε ανθρώπους*.
* Ο Ηρόδοτος περιγράφει το μαντείο της Δωδώνης και λέγει ότι η μάντις ήτο μαύρη αφρικανή και μιλούσε ξένη γλώσσα, γι’ αυτό έλεγαν πως μιλούν τα φύλλα του δέντρου.
Από το βιβλίο της Άννας Κωστάκου, «Συνομιλώντας με τον Γέροντα Πορφύριο», των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.