30 Νοεμβρίου 1943: Η εκτέλεση από τους Γερμανούς κατακτητές και τους συνεργάτες τους, των αναπήρων του έπους του 1940-1941 και η απαράγραπτη απαίτηση για αποζημίωση.

                   

Θεοφάνης Μαλκίδης
30 Νοεμβρίου 1943: Η εκτέλεση από τους Γερμανούς κατακτητές και τους συνεργάτες τους, των αναπήρων του έπους του 1940-1941 και η απαράγραπτη απαίτηση για αποζημίωση.Με την κατάρρευση του Μετώπου ενάντια στους Ιταλούς, Γερμανούς, Βούλγαρους και Αλβανούς εισβολείς και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού το 1941, είχαμε την καταμέτρηση των απωλειών που έφτασαν τις 8.000 πεσόντες στα Βορειοηπειρωτικά βουνά. (Δυστυχώς οι περισσότεροι εξ΄ αυτών παραμένουν μέχρι σήμερα χωρίς ταυτοποίηση και κανονική κηδεία και ταφή……) Παράλληλα με τους πεσόντες υπήρχαν χιλιάδες τραυματίες και ειδικότερα δεκαπέντε χιλιάδες ανάπηροι, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, αρχίζοντας τον αγώνα επιβίωσή τους, όπως άλλωστε και όλοι οι Έλληνες που δοκιμαζόταν από την αδίστακτη, στυγνή, σκληρή κατοχή. Οι ανάπηροι, όμως, οι ήρωες του έπους του 1940-1941 είχαν και επιπλέον λόγους αντίστασης στους κατακτητές και την 28η Οκτωβρίου 1941, στην πρώτη τελετή απόδοσης τιμής στο έπος, μαζί με τους φοιτητές, τους νέους, καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Το ίδιο έπραξαν και σε άλλες διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, αφού η παρουσία τους συμβόλιζε την νικηφόρα μάχη του Ελληνισμού και τη συνέχιση του αγώνα μέχρι την απελευθέρωση. Σε όλες τις κινητοποιήσεις της Αθήνας για τροφή, στις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου προπορεύονταν οι ήρωες του 1940-1941 με τα αναπηρικά τους αμαξίδια με τις πατερίτσες ή με τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους, από τα κρυοπαγήματα ή να οδηγούν τους τυφλούς.


                                     
                     


Στις 3 Μαρτίου 1943 οι ανάπηροι πήραν μέρος στη γενική κινητοποίηση, στον παλλαϊκό ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και τους βιοτέχνες με τίμημα 46 νεκρούς από τις σφαίρες των κατοχικών αρχών και των συνεργατών τους. (Την κινητοποίηση αυτή την περιγράφει θαυμάσια ο Νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης στον «Άξιον Εστί»)

Λίγους μήνες αργότερα, την 30η Νοεμβρίου 1943 οι Ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις και οι ελληνόφωνοι συνεργάτες τους, ξεχύθηκαν στα δεκαεννέα νοσοκομεία της Αθήνας αναζητώντας τους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Υπό την προσωπική καθοδήγηση του επικεφαλής της Γκεστάπο Φον Στρόουπ τα εκτελεστικά όργανα των κατακτητών καθώς και αυτά των συνεργατών τους, περικύκλωσαν τα νοσοκομεία, φόρτωσαν σε αυτοκίνητα τους ανάπηρους και τους παρέδωσαν στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Σε λίγες ώρες εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές 283 Έλληνες με αναπηρία, ήρωες του έπους του 1940-1941.......

Και κάτι τελευταίο, όσον αφορά το πολιτικό, το διπλωματικό, κυρίως όμως το ηθικό πεδίο, τις λευκές σελίδες της ιστορίας, τις σχέσεις μεταξύ των κρατών:

Τα ολοκαυτώματα και οι σφαγές στη διάρκεια της τετραπλής κατοχής στην Ελλάδα (1941-1945), όπου Γερμανοί στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα μεγάλα αστικά κέντρα, Ιταλοί στα νησιά και σε μικρότερους οικισμούς, Βούλγαροι στην κεντρική Μακεδονία και τη Θράκη και Αλβανοί στη Θεσπρωτία, εκτέλεσαν αθώους ανθρώπους και κατέστρεψαν χιλιάδες περιουσίες, είναι μία παράμετρος. Η άλλη είναι το «δάνειο» και τα «έξοδα κατοχής» που επέβαλλαν στον εξαθλιωμένο ελληνικό λαό οι κατακτητές, έχοντας ως αποτέλεσμα αμέτρητους θανάτους από την πείνα και την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της πατρίδας μας.

Αυτές οι δύο συνιστώσες, η ανθρώπινη και η υλική, αποτελούν μείζονα θέματα, τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν στην ημερήσια διάταξη της εξωτερικής πολιτικής, τόσο διμερώς, όσο και διεθνώς.

Ειδικότερα τα εγκλήματα κατά τη διάρκεια της κατοχής, από τη δολοφονία των ανάπηρων ηρώων του 1940-1941, το Δίστομο και τα Καλάβρυτα και από το Δοξάτο, τη Δράμα μέχρι το Δομένικο και την Παραμυθιά, είναι η πραγματικότητα. Μόνο οι αρνητές, που και αυτοί πλέον (θα πρέπει να ) τιμωρούνται με το σχετικό νόμο που υφίσταται στην Ελλάδα, θέλουν να τα ξεχάσουμε. Παράλληλα, οι απαιτήσεις που έχουμε ως Ελληνισμός, ως απόγονοι των θυμάτων της βαρβαρότητας των κατακτητών, δεν παραγράφονται αφού είναι εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεν μπαίνουν σε πολιτικές ζυγαριές.

Η απαίτησή μας για επανόρθωση, αποζημίωση, αποκατάσταση, είναι νόμιμη, είναι ηθική, είναι ζωντανή, δεν αλλοιώνεται, δεν παραχαράσσεται. Μαζί με τις άλλες απαιτήσεις μας για απόδοση δικαιοσύνης, για απόδοση των κλοπιμαίων, υφίσταται και αυτή που απορρέει από τα ατιμώρητα εγκλήματα κατά τη διάρκεια της κατοχής. Και όσο τα εγκλήματα δεν τιμωρούνται αυτά θα επαναλαμβάνονται. Άλλωστε τα εγκλήματα του μαθητή Χίτλερ διαπράχθηκαν γιατί δεν τιμωρήθηκαν τα εγκλήματα του δασκάλου Κεμάλ. Αλλά για αυτά θα αναφερθούμε τις επόμενες ημέρες, αφού η απαίτησή μας για αναγνώριση, επανόρθωση, αποζημίωση, αποκατάσταση ισχύει και από τον επισκέπτη της Αθήνας την 7η Δεκεμβρίου….


                          
Το μνημείο των 283 εκτελεσθέντων.

ΜΑΛΚΙΔΗΣ