Τι έννοια έχει το σημείο του Σταυρού που προσκυνούμε

ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ

Ὁ χριστιανός πού εἶναι πιστό τέκνο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στήν ἀρχή καί τό τέλος τῆς ἐργασίας του, στήν ἀναχώρηση γιά ἕνα ταξίδι, σέ μιά κακή εἴδηση ἤ κακή σκέψη, πρό καί μετά τοῦ φαγητοῦ σφραγίζεται μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ ἐνώπιον του, ἀποκομίζοντας ἔτσι τήν ἄμετρη δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπί τοῦ ὁποίου χύθηκε τό Πανἅγιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ κοινού ἔχθροΰ μας διαβόλου.

Γιά τό ἱερό αὐτό άντικείμενο ἔχουν γραφῆ τά ἑξῆς: «Έδωκας τοις φοβουμένοις σε σημείωσιν τοῦ φυγείν ἀπό προσώπου τόξου» (Ψαλμ. 59,6) καί πάλιν: «Έσημειώθη έφ’ ήμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε» (Ψαλμ. 4,7). Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι στήν προσευχή πρέπει νά λαμβάνη μέρος τό σῶμα μας μέ ὅλα τά μέλη του. «Ετσι τά χέρια μας ἔχουν ἕνα σπουδαῖο ρόλο στήν ἐπιτέλεση αὐτού τοῦ σημείου.

Ἰδού μερικές μαρτυρίες ἀπό τήν ἁγία Γραφή: ὁ Ἰακώβ εὐλόγησε μέ τά χέρια του (τεντωμένα σέ μορφή σταυροῦ) τά παιδιά τοῦ Ἰωσήφ, ὅπως εἶναι γραμμένο: «Λαβών δέ Ἰωσήφ τούς δύο υιούς αὐτοῦ, τόν τε Εύφραΐμ έν τη δεξιά ἐξ άριστερών δέ Ἰσραήλ, τόν δέ Μανασσή έξ άριστερών, έκ δεξιών δέ Ἰσραήλ, ήγγισεν αὐτούς αὐτῶ. Έκτείνας δέ Ἰσραήλ τήν χείρα τήν δεξιάν έπέβαλεν ἐπί τήν κεφαλήν Έφράϊμ, οὗτος δέ ην ὁ νεώτερος, καί τήν ἀριστεράν ἐπί τήν κεφαλήν Μανασσή, ενἀλλάξ τάς χείρας (βάζοντας ἔτσι τούς βραχίονάς του σέ σχῆμα σταυροῦ, ἐπειδή ὁ Μαννασής ἦταν ο πρῶτος κατά τήν γέννησι). Καί εὐλόγησεν αὐτούς…» (Γεν. 48, 13-15). Ο Χριστός εὐλόγησε μέ τά χέρια Του τά παιδιά καί τούς Ἀποστόλους Του.

Γιά τήν εὐλογία τῶν παιδιῶν μᾶς διηγεῖται τά ἑξῆς ή Γραφή: «Καί έναγκαλισάμενος αὐτά κατηυλόγει τιθείς τάς χείρας έπ’ αὐτά» (Μάρκ. 10,16). Γιά τήν εὐλογία τῶν Ἀποστόλων μᾶς λέγει: «ἐξήγαγε δέ αὐτούς ἔξω έως εις Βηθανίαν, καί έπάρας τάς χείρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς» (Λουκ. 24,50). Οἱ Ἀπόστολοι χειροτόνησαν διακόνους, ἱερεῖς καί ἐπισκόπους μέ προσευχή καί ἐπίθεση τῶν χεριών τους, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο τό μυστήριο τῆς ίερωσύνης ὀνομάζεται «ἐπίθεσις τῶν χειρῶν τῆς ἱερωσύνης» (Πράξ. 6,6 καί 14,23* Α’ Τιμ. 5,22). Μέ προσευχή καί ἐπίθεση τῶν χεριών τους στίς κεφαλές τῶν ύποψηφίων γιά κάποιο χάρισμα οἱ Ἀπόστολοι προσέφεραν τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος, τῆς ἐπισκέψεως τοῦ «Ἁγίου Πνεύματος στούς βαπτιζομένους (Πράξ. 9, 5-6 καί 8, 14-17). Ή χορήγησις τοῦ «Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτό τό Μυστήριο ὀνομάζεται «ἐπίθεσις τῶν χειρῶν» πρός διάκριση τοῦ ἄλλου καί άνωτέρου πού λέγεται «ἐπίθεσις τῶν χειρῶν τῆς ἱερωσύνης».

«Ἑπομένως στήν προσευχή συμμετέχει καί τό σῶμα διά τῶν χεριών. Σε αὐτό προτρέπει καί ὁ ἀπόστολος, ὅταν λέγει: «Δοξάσατε δἤ τόν Θεόν ἐν τῶ σῶματι ὑμῶν καί ἐν τῶ Πνεύματι ὑμῶν, άτινά έστι τοῦ Θεοῦ» (Α’ Κορ. 6,20). Καί σέ ἄλλο χωρίο λέγει: «’Επαίροντας οσίους χείρας χωρίς ὀργής καί διαλογισμού» (Α’ Τιμ. 2,8).

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι γινόταν ἡ προσευχή καί μέ τήν συμμετοχἡ τοῦ σώματος, ὅπως λέγει ὁ ψαλμωδός: «Οὕτως εὐλογήσω σε ἐν τῆ ζωή μου καί ἐν τῶ ὀνόματι σου άρώ τάς χείράς μου» (Ψαλμ. 62,5). Τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ προτυπώθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη μέ τήν εὐλογία τοῦ Τακώβ (Γεν. 48,14), μέ τήν έκτασι τῶν χεριών τού Μωϋσέως στήν μάχη ἐναντίον τῶν Άμαληκι- τῶν (Έξοδ. 17,11).

Στήν Νέα Διαθήκη τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ γίνεται, ὡς γνωστόν, μέ τόν ἑξῆς τρόπο. Ενῶνουμε τά τρία δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ καί τά φέρουμε στό μέτωπο λέγοντας: Στό «Ονομα τοῦ Πατρός, πού σημαίνει τήν τιμή πού άνήκει στόν Θεό – Πατέρα, τόν Δεσπὁτη τῶν πάντων. Κατόπιν στό στήθος λέγοντας: καί τοῦ Υίού, πού σημαίνει τήν κατάβαση τοῦ Υιού τοῦ Θεοῦ στήν γῆ διά τῆς κυοφορίας Του στήν άχραντη κοιλία τῆς Θεοτόκου γιά τήν σωτηρία μας. Μετά φέρουμε τό χέρι μας στόν δεξιὁ ώμο λέγοντας: καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού σημαίνει τήν συμφιλίωση καί ένωσή μας μέ τόν Θεό διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον άπέστειλε σέ ἐμᾶς ὁ Θεός – Υἱός.

από το βιβλίο: «Αντιαιρετικοί διάλογοι» – ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ (Ἔκδοσις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)

https://simeiakairwn.wordpress.com