Εγκώμιο Αγίου Δημητρίου

  Είναι δυσκαταπάλαιστον άθλημα το εγκώμιο τού Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου, γιατι στόν πυθμένα της πολυτίμου γής του, ενέσκυψαν μύριοι, γιατί στο ύψος τών αρετών του, αναρριχήθηκαν έμπειροι.

  Ωστόσο τα χείλη τών Θεσσαλονικέων πάντα ψελλίζουν τό εγκώμιο του, ευχαριστούν, υμνολογούν, συγκινούνται, παρακαλούν, ανανεώνουν τόν έπαινο, δυναμώνουν τόν ύμνο, ενώνουν τής καρδιάς τα ψελλίσματα.

  Αδελφοί μου, θαυμάστε τό σκεύος που διάλεξε ό Θεός για να βαστάξει τό όνομα του. Καθρεπτιστείτε στόν ακηλίδωτο καθρέπτη του Δημητρίου. Διαβάστε τό βιβλίο του Δημητρίου, που έγραψε, με τό δάκτυλο του, ό ίδιος ό Θεός. Μείνετε μπροστά στόν καταπληκτικό πίνακα, πού χάραξε ό Θεός. Θαυμάσατε τήν αρμονία του εκπάγλου σώματος και εκείνη τήν ωραία παρθενική ψυχή. Ακούσατε τή Θεία συγχορδία, όλων των δυνάμων του Δημητρίου, πού τή δόξα του ψάλλει.

  Αλλά ας μήν βιαστούμε νά αφήσουμε τόν Μεγαλομάρτυρα από τα μάτια μας. Εάν άκουγες, άνθρωπε, ότι κάπου έχει ανθίσει ένα ωραιότατο κρίνο, πάντερπνο, ευωδέστατο, πού ό αέρας σκορπά τήν ευωδία του, όχι μόνο σέ ένα μέρος, αλλά σε όλα τά πέρατα του κόσμου, δέν θα επιθυμούσες νά τό πλησιάσεις, να τό απολαύσεις, μέ όλες σου τίς αισθήσεις? Χαίρε λοιπόν, γιατί αυτήν τήν στιγμή απολαμβάνεις αυτή τήν ευτυχία. Γιατί κρίνο ευωδέστατο, φύτευσε ό Κύριος στήν Θεσσαλονίκη, τόν Δημήτριο και εδώ έχει και τρέφει τίς ρίζες του, η δέ κορυφή του και τό άνθος του, φθάνει μέχρι τόν ουρανό, στήν κραταιά χείρα τού Θεού. Από εκεί πάντα σκορπά τήν πάντερπνο ευωδία του. Πλησιάσατε, σήμερα, αυτό τό θεοφύτευτο κρίνο, γιατί ή ευωδία του, όπως κάποτε τά δοχεία του σατανά και τήν δυσωδία της αθείας διέλυσε, έτσι και τώρα τό ρύπο τής ψυχής και κάθε αμαρτωλή δυσωδία αφανίζει. Άν πάλι δίψα καίει τα σωθικά σου, βρίσκεσαι κοντά στήν πηγή. Έβαλε στην ψυχή του ό Δημήτριος, τήν πηγή τής ζωής, τό Χριστό και από τότε κατέστει πηγή βρύουσα ρείθρον διαδασκαλίας, ώστε κανείς να μήν μπορεί να εμποδίσει τήν ανάβλυση. Σκύψε λοιπόν και ξεδίψασε στήν καθαρή ζωή του. Ίσως έτσι να σιχαθείς τίς τόσες άλλες μολυσμένες πηγές. Μήπως μας έχει συσκοτίσει ή απρόσεκτη ζωή? Αλλά βρισκόμαστε στήν πιό λαμπρή και μεγίστη λαμπάδα του Δημητρίου. Πρίν όμως χάσουμε τήν Θέα τού Μάρτυρος, αξίζει νά περπατήσουμε στό γεώργιο τού Δημητρίου. Ό σπόρος τού Γεωργού έπεσε στη μακαρία ψυχή του. Δέν βρήκε αγκάθια πλεονεξίας και φιλαργυρίας, νά τόν πνίξουν, ούτε τήν σκληρή πέτρα τής δαιμονικής υπερηφάνειας, ούτε τήν στράτα τών σαρκικών ορέξεων, να τόν μαράνουν. Ένας δυνατός φραγμός τής παρθενίας, διαφύλαττε τήν γή του καθαρά, από τό αγκάθι τής φιλαργυρίας, τό λίθο τής υπερηφανείας, τήν οδό της φιληδονίας και έτσι βλάστησε καρπόν είς εκατονταπλασίονα. Είναι εύλογο αυτή ή περιδιάβαση στού Δημητρίου τό γεώργιο, να μας προβληματίσει για τήν τύχη, που έχει ό σπόρος του Θεού, στήν δική μας ψυχή.

  Όμως αδελφοί μου και άν ακόμη αδιάκοπο τόν ύμνο μας για τήν πρεσβεία του Αγίου αναπέμπομεν, καθόλου δέν ωφελούμαστε, άν δέν ρυθμίσουμε τήν ζωή μας, σύμφωνα με αυτήν τού Αγίου. Καί άν όλοι υποχρεούνται μιμητές τών Αγίων νά γίνονται, πολύ περισσότερο οί Θεσσαλονικείς, οφείλουν να μιμηθούν τόν δικό τους Άγιο, τόν Προστάτη, Φίλο και Αδελφό τους.

  Άς προσέξουμε λοιπόν τήν ζωή μας, μήπως τήν αγανάκτηση τού Μάρτυρος προκαλέσουμε, μήπως στήν αποστροφή του μαρτυρικού προσώπου συμβάλλουμε και στήν εγκατάλειψη τής αγίας συμμαχίας. Μετάνοια λοιπόν αδέλφια, Αληθινή Μετάνοια. Χαίρετε

                                        Μέ απέραντη Αγάπη στόν Άγιο.

                                Ένας νέος, τέκνο τού Αγίου Δημητρίου