Εισήγηση π. Λαυρεντίου Γρατσία: 7. Επίλογος

Ἐπίλογος

Ἐπανερχόμενοι στὴν ἀρχικὴ μορφὴ τῆς θεωρίας προσθέτουμε, ὅτι ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος συνιστᾷ νὰ προσέχουμε ἀπὸ τὰ σερβιριζόμενα ψεύδη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ γνωρίσουμε τὴν πραγματικότητα.

Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεὸς δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχῃ Θεός, τότε δὲν ἔχουμε νὰ δώσουμε λογαριασμὸ γιὰ τὶς πράξεις μας σὲ κανέναν, εἶνε περιττὸ νὰ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει κόλασι καὶ παράδεισος. Ἐκεῖνο ποὺ ἐνοχλεῖ τὸν ἄνθρωπο εἶνε αὐτὴ ἡ μεταφυσικὴ θέσι, ὅτι ὑπάρχει κρίσις, ὑπάρχει κόλασι καὶ παράδεισος. Ἂν ὑπάρχῃ κόλασι, πρέπει νὰ πείσω τὸν ἑαυτό μου ὅτι δὲν ὑπάρχει· καὶ γιὰ νὰ πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχει κόλασι, θὰ πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Ἀλλὰ πότε θὰ τὸ πῶ αὐτό; Ὅταν δὲν θέλω νὰ ἀλλάξω τὴ ζωή μου. Γιατὶ υπάρχουν δύο θέσεις· ἢ θὰ ἀλλάξω τὴ ζωή μου ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ θὰ συμμορφωθῶ μὲ τὸ θέλημά του, ἢ θὰ πῶ «Δὲν ὑπάρχει Θεὸς» καὶ θὰ μείνω στὸ δικό μου θέλημα. Καὶ τὸ ἄλλο ἀκόμη, ὅτι ἀπὸ πλευρᾶς κοινωνικῆς ζωῆς δὲν θὰ ἔχω εὐθῦνες. Εἶνε ἀδιανόητο νὰ μὲ πᾶνε στὸ δικαστήριο γιατὶ ἔσπασα μιὰ βιτρίνα ζαχαροπλαστείου καὶ ῥήμαξα τὰ γλυκά [διέρρηξα μιὰ τράπεζα καὶ σήκωσα τὸ ταμεῖο]. Τί ἔκανα; Τίποτα· αὐτὸ ποὺ κάνει καὶ μία γάτα, ποὺ πηδάει στὸν πάγκο τοῦ ψαρᾶ κι ἁρπάζει ἕνα ψάρι· πείνασε, τῆς μύρισε, καὶ τὸ ἅρπαξε. Ἡ γάτα ἔχει εὐθύνη γιατὶ ἔφαγε τὸ ψάρι; Ὄχι, γιατὶ εἶνε ζῷο. Ἀφοῦ λοιπὸν κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ζῷο –μὲ γειά μου μὲ χαρά μου!–, κατάγομαι ἀπὸ τὸν πίθηκο, τί λόγο ἔχω νὰ δώσω ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἐνώπιον δικαστηρίων καὶ ἀνθρώπων καὶ κοινωνίας κ.λπ.;

Στὴν ἐποχή μας μεσουρανεῖ ὁ πρακτικὸς ὑλισμός – ὁ θεωρητικὸς ὑλισμὸς μεσουράνησε στὸν 19ο αἰῶνα καὶ τώρα ἀπὸ θεωρητικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς πλευρᾶς εἶνε χρεωκοπημένος. Στὸν αἰῶνα μας λοιπὸν ζοῦμε τοὺς καρποὺς τοῦ ὑλισμοῦ, τὴν ὑλιστικὴ ζωή, τὸν ὑλιστικὸ τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι. Κ᾽ ἐπειδὴ ὑπάρχουν συστήματα, εἴτε κοινωνικὰ εἴτε φιλοσοφικά, ποὺ ἔχουν ὑλιστικὴ βάσι καὶ ἀρνοῦνται τὸ Θεό, αὐτὰ ἀναμφισβήτητα ἔχουν ἀνάγκη νὰ στηριχθοῦν, θεωρητικὰ δῆθεν, καὶ «πιάνονται» ἀπὸ τὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως. Γι᾽ αὐτὸ τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Ἑλλάδα ξαναβγῆκαν ἀπὸ τὸ χρονοντούλαπο αὐτὲς οἱ μουχλιασμένες πραγματικὰ θεωρίες, φρεσκαρίστηκαν, ξανατυπώθηκαν σὲ καινούργια βιβλία μὲ χαρτὶ ἰλλουστρασιὸν καὶ σκίτσα, και τὶς σερβιρίζουν σὰν τὴν τελευταία λέξι τῆς ἐπιστήμης· γιατὶ ἔχουν ἀνάγκη νὰ στηριχθοῦν. Αὐτὴ εἶνε ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, τίποτε ἄλλο.

Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, ὅπως προσφέρεται, μᾶλλον μπερδεύει τὰ πράγματα παρὰ τὰ ἐξηγεῖ. Σὲ ἄρθρο, ποὺ δημοσιεύθηκε, ἀναφέρεται ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως δημιούργησε περισσότερα προβλήματα παρὰ ἔλυσε. Καὶ σὲ ἄλλη μελέτη λέγεται ὅτι, καθὼς ἡ θεωρία αὐτὴ ἔχει διαποτίσει ὅλες τὶς βιολογικὲς ἐπιστῆμες (βοτανική, ζῳολογία, βιολογία, ἰατρική), ἔχει ἐπιφέρει πολλὴ προκατάληψι καὶ μεγάλη καθυστέρησι στὴν πρόοδο τῶν ἐπιστημῶν αὐτῶν. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶνε μιὰ θεωρία, δὲν εἶνε ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια. Τὸ πρόβλημα τῆς καταγωγῆς τῶν εἰδῶν γιὰ τὴν ἐπιστήμη παραμένει ἄλυτο. Ἡ ἁγία Γραφὴ τὸ λύνει ἔτσι· τὸ κάθε γένος ἔτυχε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ μιᾶς ἰδιαιτέρας δημιουργικῆς πράξεως. Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἱερὸς συγγραφέας, ὁ Μωυσῆς, δὲν διστάζει νὰ γράφῃ συνεχῶς καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνῃ, ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε ἐκεῖνο κ᾽ ἐκεῖνο κ᾽ ἐκεῖνο «κατὰ γένος», «κατὰ γένος», «κατὰ γένος».

Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως ἐκφράζει τὸν οὐμανιστικὸ διαφωτισμὸ τῆς λεγομένης Ἀναγεννήσεως. Διατυπώθηκε στὴν Εὐρώπη, γιὰ νὰ πλήξῃ τὴν πίστι στὸ Θεὸ καὶ νὰ ἐξάρῃ τὸν ἄνθρωπο. Κι αὐτό, διότι ἡ Εὐρώπη δὲν γνώρισε τὸν ἀληθινὸ Χριστιανισμὸ ἀλλὰ τὰ κακέκτυπά του, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν προτεσταντισμό, ποὺ τὴν ἔκαναν νὰ μισήσῃ τὴν Χριστιανικὴ πίστι, ἡ ὁποία σῴζεται στὴν Ἐκκλησία καὶ προσφέρεται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.

ἀρχιμ. ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ Μ. ΓΡΑΤΣΙΑΣ

25 Ὀκτωβρίου 2014

προηγούμενο μέρος

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ποὺ χρησιμοποιήθηκαν

• Migne = Migne Patrologiae graecae cursus completus (ἡ γνωστὴ Ἑλληνικὴ Πατρολογία).
• Β.Ε.Π.Ε.Σ. = Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων (ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος).
• Ὀάνα Ἰφτίμε (καθηγητρίας στὸ Τμῆμα Μικροβιακῆς Γενετικῆς καὶ Βιοτεχνολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Βουκουρεστίου) – Ἀλεξάνδρου Ἰφτίμε (ἀνθρωπολόγου, ἐρευνητοῦ βιολόγου στὸ Ἐθνικὸ Μουσεῖο Φυσικῆς Ἱστορίας «Grigore Antipa» τοῦ Βουκουρεστίου), Ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, πρόλογος καθηγητοῦ Δημητρίου Τσελεγγίδη, μετάφρασις π. Ἠλία Φρατσέα, ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 79.
• ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου, Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη κατὰ τοὺς Ο΄, τόμ. πρῶτος Ἡ Γένεσις, Παράρτημα προβλημάτων 8 Ἁγ. Γραφὴ καὶ Δαρβίνειος ἐξέλιξις, Ἀθῆναι 1960, σσ. 418-421.
• ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, π. Σεραφεὶμ Ρόουζ – Ἡ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα του – 64. Γένεσις, Δημιουργία καὶ ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, τόμ. Β΄, ἐκδ. «Μυριόβιβλος», Ἀθήνα 2006, σσ. 264-294.
• ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ἡ δημιουργία τῶν χερσαίων ζῴων - Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία ἐπὶ τῆς Γενέσεως (1983).
• Παναγιώτου Τρεμπέλα, Ἀπολογητικαὶ μελέται τόμ. Β΄ - Αἱ ἀρχαὶ τῆς Δημιουργίας, ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1969, σσ. 160-357
• Κωνσταντίνου Σιαμάκη δρος, Τρεῖς βάτραχοι, ἄρθρο στὴν περιοδικὴ ἔκδοσι Μελέτες, τ. 4, ἐκδ. Δόναξ, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 325-328.
• –––τοῦ ἰδίου–––––––– , Ἀπὸ πότε ὑπάρχει ψυχή; ἄρθρο στὴν περιοδικὴ ἔκδοσι Μελέτες, τ. 7, ἐκδ. Δόναξ, Θεσσαλονίκη 2010, σσ. 156-162.
• –––τοῦ ἰδίου–––––––– , Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ Γῆ; ἐκδ. Δόναξ, Θεσσαλονίκη 2011.
• Κωνσταντίνου Βουγᾶ μοριακοῦ βιολόγου, Ὁ Δαρβῖνος ἀκυρώνει τὸν Δαρβῖνο!, ἄρθρο στὸ περιοδικὸ «Ἐνοριακὴ Εὐλογία» τ. 139/2014, σσ. 136-137.