«Την Τιτανομαχία στο Ύψωμα 731, οι στρατιωτικοί ηγήτορες την χαρακτήρισαν ισάξια ή και ανώτερη του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών, γιατί στον Μαραθώνα έγινε μία μάχη, ενώ εδώ πολλές* στις Θερμοπύλες ο εχθρός πέρασε, ενώ εδώ όχι…«
Μήπως ξεχάσαμε να βάλουμε την Ελληνική σημαία στα σπίτια μας;
Τέτοιες μέρες θυμόμαστε όλοι μας πόσο ένδοξα και με βαθιά
πίστη πολέμησαν οι πρόγονοί μας για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι και
χριστιανοί. Όσα λόγια και να πούμε είναι λίγα γι’αυτές τις ηρωικές ψυχές που
μόνο να παραδειγματιστούμε μπορούμε.
Η φωτογραφία δεν είναι απλά μια ακόμη από την εποχή που η Ελλάδα ζούσε τον θρίαμβο του Έπους του 1940.
Είναι η απάντηση σ΄ όσους ρωτούν γιατί τότε η σαφώς ασθενέστερη σ΄ όλα Ελλάδα μεγαλούργησε και σήμερα η χώρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια και να αρθρώσει λόγο και άποψη έναντι όσων την βάζουν συστηματικά στη γωνία. Τότε η κατάσταση ήταν σαφώς πιο δύσκολη με τα όπλα να έχουν τον λόγο. Κι όμως τότε τα καταφέραμε…
Η εξήγηση λοιπόν στην λεζάντα της φωτογραφίας:
Στην πρώτη σειρά, δεύτερος από αριστερά, ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Πριν από πέντε περίπου χρόνια βρέθηκα στο δωμάτιο του ξαδέλφου μου και τον είδα άυπνο και καταρρακωμένο καθώς όλη νύχτα έπαιζε παιχνίδια στον υπολογιστή. Όταν είδα κάποιες από τις εικόνες τρόμαξα. Ήταν τέρατα που έμοιαζαν ζωντανά σαν να ήταν μέσα στο δωμάτιο και το παιχνίδι ήταν τρομακτικό. Δυστυχώς κατάλαβα πως όλα τα νέα παιδιά από δώδεκα έως και τριάντα ετών, ίσως και μεγαλύτεροι παίζουν με αυτά τα διαβολικά παιχνίδια και εθίζονται καλλιεργώντας ξεκάθαρα στο υποσυνείδητό τους το αίμα και τον τρόμο.
Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα. Μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά… σκαρφάλωνε σ’ απότομες πλαγιές…Κατέβαινε γκρεμούς…βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλούσε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Σε μια στιγμή τον πλησίασε (τον Άγιο Ανδρέα τον δια Χριστόν σαλό) κι ένας νεαρός ευνούχος, δούλος κάποιου πλούσιου άρχοντα. Το πρόσωπό του ήταν ροδαλό και το δέρμα του λευκό. Όμορφος, ξανθός και λεπτεπίλεπτος, φορούσε ρούχα πολυτελή και μύριζε από μακριά αρώματα. Ήταν συνομήλικος, γείτονας και φίλος του Επιφανίου (φίλου και μαθητή του Αγίου). Στο χέρι του κρατούσε μια αρμαθιά χουρμάδες. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος τον Επιφάνιο:
(απόσπασμα από καταπληκτική ομιλία του π.Αθανασίου μητρ. Λεμεσού- οι ομιλίες του είναι όλες πολύ διδακτικές και μπορείτε να τις βρείτε εύκολα στο διαδίκτυο)
Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος
Ακόμα κάτι πολύ σημαντικό είναι το να αποκτήσουν τα παιδιά καλές εικόνες μέσα στη νεανική τους ψυχή. Κι εδώ ήθελα να επιμείνω λίγο περισσότερο γιατί φαντάζομαι πάρα πολλοί από εσάς έχετε δικές σας οικογένειες, κατ’ οίκον Eκκλησία, δικά σας παιδιά και σίγουρα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα. Αυτό που έλεγε και ο Όσιος Παΐσιος, να αποκτήσει ο άνθρωπος καλές και αγαθές έγνοιες, καλούς λογισμούς, καλές εικόνες. Να έχει μέσα στη διάνοιά του όχι τραυματικές εμπειρίες και δύσκολες περιστάσεις αλλά να έχει καλές και αγαθές εικόνες οι οποίες θα τον βοηθήσουν στην πορεία της ζωής του.