Οι πεσόντες μας και οι παρελάσεις

                             

Με τον τίτλο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην Καθημερινή επιστολή της κ. Σταυρούλας Δουράκη-Ξανθάκου (που, όπως γνωρίζω από παλαιότερες επιστολές της, ζει στο Λονδίνο). Την αναδημοσιεύω γιατί είναι επίκαιρη από πολλές πλευρές.

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

                                            

Η πιο τρυφερή και ευαίσθητη σχέση στη ζωή είναι η σχέση του ζευγαριού. Κι αυτή η σχέση έχει ένα στόχο που μπορεί κανείς να τον πει και προορισμό· ο προορισμός του είναι να γίνουν ένα σώμα με δύο πρόσωπα, δηλαδή να πραγματώσουν την τέλεια ψυχική και σωματική οντότητα “ασυγχύτως και αδιαιρέτως”, όπως λέμε για τα τρία πρόσωπα-υποστάσεις της Αγίας Τριάδας.

Περί οικογενειακής ζωής

                

Ενδέχεται εύκολα να μετατρέπει κανείς τον παράδεισο σε κόλαση. Συνέβη κάτι ενδιαφέρον πριν από κάποια χρόνια. Μου είρθε εδώ ένα παντρεμένο ζευγάρι. Ήταν προφανές ότι ο Θεός τους είχε προικίσει με μεγάλη ομορφιά, δεν είχα δει ποτέ μου πιο όμορφο ζευγάρι. Ο καιρός ήταν κρύος και κάναμε τη Λειτουργία μας στο παρεκκλήσιο. Όταν η ακολουθία τελείωσε, θέλησαν να μου μιλήσουν. " Έχουμε κάποια προβλήματα" , είπαν.

Το παράδειγμα - κατά τον π.Θαδδαίο της Βιτόβνιτσα

 

                                                     

Ενας από τους επισκέπτες του π.Θαδδαίου διηγούνταν: