Ομάδα περιφρούρησης κατά του κουτσομπολιού «Τα ’μαθες;»

Πριν από χρόνια, στην Εξομολόγηση, ο σεβαστός μου Πνευματικός μού είπε διακριτικά:
– Παιδί μου, μήπως να προσέξεις κάτι; Μήπως σου ξεφεύγουν ίσως λόγια δώθε-κείθε; Δεν ταιριάζει στην πνευματική σου εικόνα… Έμεινα «στήλη άλατος!» και απάντησα δειλά:– Πάτερ μου, χίλια συγγνώμη… Με έναν άνθρωπο μόνο συζητώ ιδιαιτέρως τα νέα, χωρίς κίνητρο υποτίμησης ή κρίσης ή κατάκρισης. Θεωρείται κουτσομπολιό αυτό; Δεν είναι μέρος της επικοινωνίας;
– Δεν αμφιβάλλω για τα κίνητρά σου. Αλλά δεν γνωρίζεις τη διάθεση του συνομιλητή σου. Πώς τα ακούει; Πώς τα επεξεργάζεται; Πώς τα μεταφέρει; Σε ποιόν;
Και ο άλλος με τη σειρά του, πώς τα πληροφορήθηκε, πώς τα διαμόρφωσε, πώς τα ανακοίνωσε, σε ποιόν… Μέχρι πού φτάνουν και πόσο διαφορετικά και αλλοιωμένα, και πώς κυκλοφορεί το όνομά σου; Δεν είναι αυτό καλό για κανέναν…
– Έχετε δίκιο, Πάτερ μου. Λυπάμαι ειλικρινά. Σας ζητώ συγγνώμη. Δεν θα επαναληφθεί. Λάθος μου!
Μία άλλη φορά, με καλεί ο πράος Πνευματικός μου και απότομα με παρατηρεί:
– Γιατί είπες αυτό… σε κείνο το Πρόσωπο;… Δεν φαντάζεσαι τι σοβαρό θέμα προέκυψε!
– Πάτερ μου, δεν έχω ιδέα. Πώς με ανέμειξαν σε κάτι που δεν γνωρίζω καθόλου; Πώς να αποδείξω ότι «δεν είμαι ελέφαντας»!
Ευτυχώς κατάλαβε ο Πατήρ… Τι δύναμη και τι φαντασία κρύβουν τα λόγια! Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί λόγια! Τι κακό μπορεί να γίνει με αυτά, χωρίς καν να το υποψιαστούμε!
Τι σενάρια δημιουργούνται εν αγνοία μας! Τρόμαξα! Ο λαός καλά λέγει: «Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα»…! Με απασχόλησε το θέμα σοβαρά. Θυμήθηκα κάποιες περιπτώσεις:
Μια ημέρα, διαδόθηκε σαν κεραυνός η είδηση στην υπηρεσία μου ότι πέθανα και δεν ήταν πρωταπριλιά. Απλώς απουσίαζα με κανονική άδεια. Με το τέλος του ωραρίου οι συνάδελφοι περνούσαν από το σπίτι μου, που ήταν κοντά, αναστατωμένοι ψάχνοντας για κηδειόχαρτο.
Τυχαία βγήκα στο μπαλκόνι. Τι να δω και τί να ακούσω… Έκλαιγαν από χαρά. Για γέλια ήταν όμως. Τι να τους πω; Ζωή σε λόγου σας;! Πολύ προβληματίστηκα για τα «κατορθώματα» από τα απρόσεκτα λόγια.
Πόσο λυπάμαι τα καημένα τα τηλέφωνα! Πνίγονται στον ιδρώτα των χεριών μας για ώρες. Κατάντησαν όργανο για σοβαρές αμαρτίες! Πόσο χάσιμο πολύτιμου χρόνου, για τον οποίο θα μας ζητήσει λόγο ο Θεός.
Τηλεφώνησα σε συνάδελφο μου να μάθω τι ειπώθηκε στη σύσκεψη, γιατί απουσίαζα.
Απάντηση: Α! Εσύ είσαι; Άστα, είμαι να σκάσω. Άκουσα σήμερα πως ο γιος του τάδε γέννησε αρρωστημένο παιδί, πως η αδελφή του προϊσταμένου μας χωρίζει με τον άντρα της, η καθαρίστρια χάνει το σπίτι της από τον χαρτοπαίκτη σύζυγό της… Ατελείωτα!
Δε σταματούσε με τίποτα. Κάποια στιγμή ρωτάει: Γιατί με πήρες; Ξεχάστηκα… Βλέπεις ο κόσμος έχει σταυρούς. Τι άκουσα σήμερα! Να τη διακόψω, δεν ήταν εύκολο. Αν την παρακαλούσα να σταματήσει, δεν θα μου μιλούσε για καιρό.
Εμπνέει σεβασμό αυτός, που ανακατεύει χωρίς αιδώ κόσμο και κοσμάκη;…Πόσο εύκολα χάνουμε την εκτίμησή μας! Μέλι και όχι δηλητήριο να στάζει το στόμα μας.
Το καλοκαίρι, με την πολλή ζέστη, χωμένη στην αποθηκούλα της Εργασίας μου έψαχνα ένα παλιό μητρώο Μόλις το βρήκα και ετοιμαζόμουν να βγω για να πάρω αέρα, φτάνει απέξω συνάδελφός μου και αρχίζει με άνεση να τηλεφωνεί.
Τι φρικτά έμαθα για ανθρώπους που εκτιμούσα. Μακάρι να μην είναι αλήθεια! Έσκασα μέσα στην αποθήκη, διότι το τηλεφώνημα κράτησε 45 λεπτά. Πώς να βγω με τόσα που είχε ξεστομίσει. Θα πάθαινε εγκεφαλικό από την προσβολή , και εγώ θα έμπλεκα σίγουρα.
Ο λαός μας έχει δίκαιο που τονίζει: « Πρόσεχε πού στέκεσαι και τι λες. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά».
Με τέτοιες καταστάσεις καταλαλιάς και κατάκρισης διαλύεται η αγάπη σε σχέσεις και μορφές και δομές. Και τι φυτρώνει στη θέση της; Θυμός και κακία, μίσος και εκδίκηση, διχόνοια και διενέξεις, χωρισμοί, ακόμα και φόνος, για τα λόγια!
Μάστιγα με διαστάσεις καταστροφής. Κατάρα βαριά. Μικρόβιο θανατηφόρο… Μα ούτε για καλό δεν πρέπει να μιλάμε αδιάκριτα: Διαλύθηκε αρραβώνας, γιατί οι φίλοι του ζεύγους το ανακοίνωσαν ως δεδομένο, πριν ακόμα οι ενδιαφερόμενοι το επισημοποιήσουν. Πάει ο αρραβώνας, πάει και η φιλία…
Τι συνέπειες έχουν «τα ατελώνιστα λόγια»!
Αχ καλοί μου, φωτισμένοι, θεοσεβείς Γονείς! Πόσες φορές μάς το τονίζατε και μάλιστα αυστηρά: Μην ανακατευτείτε ποτέ σε κουτσομπολιά. Μη βγει από το στόμα σας κακός λόγος για κανέναν.
Φυλάξτε την υπόληψή σας και την υπόληψη του άλλου και την υπόληψη της οικογένειάς μας. Δεν μαζεύονται πίσω τα λόγια, όταν βγουν από το στόμα. Σκορπίζονται σα φτερά και γίνονται μαχαίρια.
Προσοχή, για να έχετε την ευλογία του Θεού και την εκτίμηση του κόσμου! Δεν ακούμε συχνά; «Μακριά από αυτούς! Μην πέσεις στο στόμα τους! Και την αναπνοή σου θα βρούνε να κουτσομπολεύσουν!
Η ψυχαγωγία τους είναι τα σχόλια για τους άλλους. Τους τρέφουν. Κρατούν μεγάλα φτυάρια. Θάβουν, θάβουν… Νομίζονται για σπουδαίοι και της Εκκλησίας μάλιστα. Κύριε ελέησον! Δεν φοβούνται μήπως κάποιοι άλλοι κουτσομπολεύουν άγρια για αυτούς τους ίδιους, δίπλα τους ή πίσω τους; Μεγάλο δίκαιο είχαν οι Γονείς μας.
Όταν ήμουν παιδί, μου έλεγε η Γιαγιά μου: Πριν, παιδάκι μου, αμολήσεις τη γλώσσα σου να πετάει κουβέντες, κλείσε γερά τους φράχτες, τα δόντια και τα χείλη. Θα σωθείς.
Έτσι λες να τα έβαλε εκεί ο Δημιουργός μας; Το θέμα δεν είναι να κλείνουμε ερμητικά μόνο το στόμα μας αλλά και τα αυτιά μας. Αυτά κι αν ακούνε ανήκουστα.
Είπα στον Πνευματικό μου: Αχ και να σας έλεγα τι μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος…
Όχι! Όχι! μου είπε. Δεν θέλω να ακούσω! Σε υπηρεσίες, σε λεωφορεία, σε καφετέριες, σε καθωσπρέπει σαλόνια, σε παρέες, σε οικογένειες. Πολλή ηχορύπανση. Πλημμύρα η μόλυνση.
Αν σκεφτόσουν όμως ποιος σε ακούει και ποιος γνωρίζει αυτούς που κατηγορείς… Και μετά απορείς, γιατί κάποιοι σου φέρονται ξαφνικά με ψυχρότητα ή απομακρύνονται. Γίνονται τόσες παρεξηγήσεις και εσύ αγνοείς την αιτία! Είναι τόσο μικρός ο κόσμος μας.
Δυστυχώς «πολλά πταίομεν άπαντες», οι απρόσεκτοι και καλοθελητές, που σχολιάζουν ασύστολα τα πάντα. Από κάτι ασήμαντο για 30 χρόνια δεν μιλούσαν δύο εξαδέλφες. Όταν κατάλαβαν την αλήθεια, ντράπηκαν για τον εγωισμό τους, για τα 30 χρόνια που έχασαν, και διότι πέθαναν από το μαράζι οι γονείς τους…
Σοβαρή η αμαρτία αυτή, διότι σχολιάζεται, κατηγορείται, δυσφημίζεται, συκοφαντείται, αδικείται, προσβάλλεται η προσωπικότητά του άλλου. Ποιος είσαι εσύ πού διαδίδεις τα άσχημα λόγια; Δεν ξέρεις ότι δεν πρέπει;…
«Σύ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην»; Δηλαδή παίρνεις τη θέση του Κριτού; Θεέ μου, συγχώρησέ μας!… Πόσες φορές μας τονίζεις στο Ευαγγέλιό Σου: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», « Εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν»;
Αδελφέ μου , γίνε εθελοντής στην εκστρατεία για την εξαφάνιση του κουτσομπολιού. Ο λαός λέει «από όσα βλέπεις τα μισά και από όσα ακούς κανένα».
Απαιτείται πολλή αγάπη να αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα του άλλου, να δικαιολογείς και να μη δυσφημίζεις κανέναν. Θέλει επείγουσα θεραπεία η σοβαρή νόσος του κουτσομπολιού στο περιβάλλον σου, διότι ο αγώνας είναι πολυμέτωπος:
1. Κάνεις εσύ κουτσομπολιά για άλλον; Δεν ντρέπεσαι αυτόν που σε ακούει; Ούτε αυτόν που κατηγορείς; ΣΙΩΠΗ!
2. Άκούς εσύ κουτσομπολιά από άλλον; Δεν ντρέπεσαι αυτόν που τα λέει; Ούτε αυτόν που κατηγορεί; ΦΥΓΗ!
3. Σκέφτεσαι εσύ κουτσομπολιά για άλλον; Δεν ντρέπεσαι που χαίρεται ο πονηρός; Σε εργαστήρι του μετατρέπει το νου σου! ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ!
4. Διαφυλάττεις πεντακάθαρη τη σκέψη, την ακοή, τη γλώσσα, την ψυχή σου; Απόκτησε ηγεμονικό πνεύμα. ΔΥΝΑΜΗ!
5. Περιφρουρείς με κάθε τρόπο την υπόληψη του αδελφού σου; Να μην ακούγεται ποτέ αρνητικός λόγος. ΑΓΑΠΗ!
Άλλωστε «Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ». Έτσι θα επικρατήσει στα λόγια μας ο Θείος Λόγος, για να εξαφανισθεί το κουτσομπολιό , και θα ανοίξει «Ο πιο εύκολος δρόμος για τον Παράδεισο»!

Σας ευχαριστώ πολύ

«Ο ΠΑΘΟΣ, ΜΑΘΟΣ»
Πηγή: Αναστάσιος
Το σπιτάκι της Μέλιας