Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ευαγγέλιο της Κυριακής μετά την Ύψωση Του Τιμίου Σταυρού (Γραπτό Κήρυγμα)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Ιούλιος - Αύγουστος 2015, αρ. φ. 169)

Ευαγγέλιο της Κυρ. μετά την Ύψωση (Μαρ. η΄34 – θ΄1)

ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΖΗΜΙΑ

Όλος ο σκοπός της υπάρξεώς μας είναι η Σωτηρία μας. Στην αναζήτηση αυτής αφορά ο αγώνας μας και γι αυτήν σηκώνει ο καθένας τον σταυρό του και ακολουθεί Τον Κύριο. Αυτήν η διαδρομή είναι επίπονη αλλά έχει βοηθό και υπερασπιστή τον Σταυρό Του Χριστού. Οδηγεί στην άρνηση της κοσμικής νοοτροπίας και προσφέρει την ελπίδα της Σωτηρίας. Μεγάλο όφελος στην πορεία αυτήν που λέγεται πνευματική ζωή, έχουν οι συναναστροφές και οι πνευματικές σχέσεις. Οι αυτοσχεδιασμοί και ιδιορρυθμίες μόνο ζημία προσφέρουν. Η αποξένωση και αποχή από τις κοσμικές και αμαρτωλές συνήθειες, προϋποθέτουν την εκκλησιαστική συνείδηση του ανθρώπου, δηλαδή την ένταξή του, την ανάπτυξή του και την δραστηριοποίησή του μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο πνευματικός οδηγός είναι εις τύπον Χριστού και αυτός χαράζει μπροστά μας την ευθεία οδό που οδηγεί στην σταυρική και μαρτυρική τελείωση της πορείας μας.

Έλεγε κάποτε ο όσιος Μάρκος ο ασκητής: «Αυτός που θέλει να σηκώσει το σταυρό του και ν΄ ακολουθήσει το Χριστό, πρέπει πρώτα-πρώτα να επιδιώξει την αληθινή γνώση και μάθηση, εξετάζοντας ακατάπαυστα τους λογισμούς του και μεριμνώντας συνεχώς για τη σωτηρία του και ρωτώντας τους δούλους του Θεού πού έχουν το ίδιο φρόνημα και αγωνίζονται τον ίδιο αγώνα μ΄ αυτόν, έτσι ώστε να μην αγνοεί πού και πώς βαδίζει και να μην προχωράει μέσα στο σκοτάδι χωρίς λύχνο να του φέγγει. Γιατί εκείνος πού βαδίζει ιδιόρρυθμα, χωρίς ευαγγελική γνώση, χωρίς διάκριση και χωρίς την καθοδήγηση κάποιου, σκοντάφτει συχνά και πέφτει σε πολλούς λάκκους και παγίδες του πονηρού και πλανιέται πολύ και κοπιάζει πολύ και μπαίνει σε πολλούς κινδύνους και δεν γνωρίζει τι τέλος θα έχει. Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι πού πέρασαν από πολλούς κόπους και ασκήσει και κακοπάθειες και πού υπέφεραν πολλούς μόχθους για το Θεό, αλλά η ιδιορρυθμία, η αδιακρισία και η έλλειψη πνευματικής βοήθειας από τον πλησίον έκαναν τους τόσους και τόσους κόπους τους ανίσχυρους και μάταιους.

Γι αυτό αν είναι δυνατόν, πρέπει κανείς να φροντίζει και ν΄ αγωνίζεται να είναι συνεχώς μαζί με ανθρώπους πού έχουν πνευματική γνώση, με σκοπό, αν ο ίδιος δεν έχει φωτισμό αληθινής γνώσεως, βαδίζοντας μαζί μ΄ εκείνον που έχει, να μην περπατάει στο σκοτάδι, να μην κινδυνεύει από βρόχια και παγίδες και να μην πέφτει πάνω στα νοητά θηρία, που ζουν στο σκοτάδι και που αρπάζουν και αφανίζουν όσους περπατούν μέσα σ΄ αυτό χωρίς τον νοητό λύχνο του θείου λόγου».

Δεν έχουν σημασία οι απολαύσεις του κόσμου και οι ηδονές μπροστά στη δόξα και την απόλαυση Του Θεού. Όσοι ζούμε πνευματικά, γνωρίζουμε αυτήν την απόλαυση. Δεν είναι μόνο για την λεγόμενη άλλη ζωή, είναι αίσθηση αυτής της επίγειας ζωής μας. Ο παράδεισος αρχίζει από αυτήν την ζωή και εδώ καλούμαστε να τον βιώσουμε. Όσοι καταφέρνουν να τον βιώσουν, όλα τα κοσμικά τους φαίνονται ως σκύβαλα. Η γλύκα του Ιησού δεν έχει μέτρο ούτε μπορεί να συγκριθεί. Είναι τόσο δυνατή που μεταμορφώνει πλήρως τον άνθρωπο. Τον κάνει ικανό ακόμα και αυτήν τη ζωή του να θυσιάζει για την απόλαυση του Ιησού. Έλεγε η αμμάς Ευγενία: “Μας συμφέρει σαν ζητιάνοι να ζούμε, αρκεί μόνο να είμαστε μαζί με τον Ιησού. Γιατί όποιος είναι μαζί με τον Ιησού, είναι πλούσιος κι αν ακόμη υλικά είναι φτωχός. Αυτός ο οποίος προτιμά τα γήινα από τα πνευματικά, θα χάσει και τα δύο, ενώ εκείνος που επιθυμεί τα ουράνια, θα βρει οπωσδήποτε και επίγεια αγαθά”.

Ο Διάβολος θέλοντας να κρατήσει τον άνθρωπο μέσα στις σαρκικές ηδονές και στην πνευματική αμέλεια, παρουσιάζει τον δρόμο του Εσταυρωμένου Χριστού σαν να μη ταιριάζει με τους ανθρώπους που ζούνε στον κόσμο. Ότι δήθεν αυτά είναι μόνο για τους μοναχούς και τους ιερείς και όχι για τους λαϊκούς. Ο Κύριος όμως απευθύνθηκε προς όλους και ζητά από τον καθένα μας να τον ακολουθήσει αίροντας τον προσωπικό μας σταυρό. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».

Ο όσιος Ιωάννης ο συγγραφέας της Κλίμακας έγραφε στο πρώτο κεφάλαιο στον περί αποταγής λόγον του: «Μερικοί κοσμικοί που ζούσαν αμελώς με ερώτησαν: «Πως μπορούμε εμείς που ζούμε με συζύγους και είμαστε περικυκλωμένοι με τόσες κοινωνικές υποχρεώσεις ν ακολουθήσωμε την μοναχική ζωή»; Και τους απήντησα: «Όσα καλά μπορείτε, να τα κάνετε, κανένα να μη περιγελάσετε, κανένα να μη κλέψετε, σε κανένα να μην ειπήτε ψέματα, κανένα να μη περιφρονήσετε, κανένα να μη μισήσετε. Να μη παραλείπετε τον εκκλησιασμό, να δείχνετε συμπόνια στους πτωχούς, κανένα να μη σκανδαλίσετε. Σε ξένο πράγμα και σε ξένη γυναίκα να μην πλησιάσετε. Αρκεσθήτε στην ιδική σας γυναίκα (πρβλ. Λουκ. γ´14). Εάν ζήτε έτσι, «ου μακράν έστε της βασιλείας των ουρανών» (Μαρκ. ιβ´ 34).

http://katihisis.blogspot.gr