ΔΡ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ ΜΠΟΥΣΙΑΣ - ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Ὁ πεφωτισμένος καὶ ἀνιδιοτελὴς χαρισματικὸς Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας Δρ Χαραλάμπης Μπούσιας συνέγραψε ἕνα θερμὸ χαιρετισμὸ γιὰ τὴν μεγάλη συγκέντρωσι - Θεία Λειτουργία μετ᾿ ἀρτοκλασίας χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, ποὺ θὰ ἔχουμε τὴν 30.1.2016 στὸν Ἱερὸ Ναὸ Χρυσοσπηλαιωτίσσης - ὁδὸς Αἰόλου 60 ὑπὲρ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

Ὅμως ὁ ταπεινός, εὐλαβὴς καὶ ἀνιδιοτελὴς συνεργάτης μας – Πρέσβυς τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, Δρ Χαραλάμπης Μπούσιας δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ παραλείψῃ νὰ ἀναφερθῇ καὶ στοὺς Τρεὶς Φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος.

Ἐπειδὴ ἡ αὐριανὴ ἡμέρα εἶναι ἐργάσιμη καὶ οἱ φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους θὰ ἔλθουν καὶ ἀπὸ πολὺ μακριὰ καὶ πρέπει νὰ τελειώσουν τὶς ἐργασίες τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν ἐγκαίρως στὶς οἰκογένειές τους προτοὺ τοὺς κλείσουν τὰ μπλόκα, ἀναρτοῦμε ὁλόκληρο τὸν χαιρετισμό του στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ εἶναι σύντομος ὁ χαιρετισμός του αὔριο ὑπὲρ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

Εὐχαριστοῦμε τὸν Πρέσβυ μας Καλῆς Θελήσεως Δρ Χαραλάμπη Μπούσια.

Προσλαλιὰ στὴ γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν

ἀπὸ τὸ «Τάμα τοῦ ἔθνους»

      

Ἀπὸ τὸ 1100 καθιερώθηκε νὰ  γιορτάζουμε τοὺς Ἁγίους τῶν γραμμάτων, τοὺς Ἁγίους τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς παιδείας, τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες, μὲ κοινοὺς ὕμνους. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ ἀπὸ τὸ 1842, λέγεται καὶ γιορτὴ τῶν γραμμάτων, ἀφοῦ ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀποτελοῦν τὴν τριανδρία τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ γιορτή τους εἶναι γιορτὴ τῆς παιδείας, γιορτὴ τῶν δασκάλων καὶ τῶν μαθητῶν καὶ τὸ λάβαρο μὲ τὴν εἰκόνα τους ὑψώνεται μὲ εὐλάβεια στὴν αἴθουσα τελετῶν τοῦ ἐργαστηρίου τῆς γνώσεως, τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Εἶναι γιορτὴ σχολική,  ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική, γιατὶ οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἦταν εὐσεβεῖς Ἱεράρχες, σοφοὶ διδάσκαλοι, φημισμένοι ρήτορες, ἐπιφανεῖς θεολόγοι με κοινωνικὴ προσφορὰ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο τεράστιο καὶ προσέφεραν ὅλη τους τὴν ἰκμάδα στὸν Ἕλληνα λόγο καὶ τὴ ζωή τους στὴ πίστη τους στὴν ἔπρακτη ἐφαρμογὴ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶναι ταυτόχρονα οἱ συγγραφεῖς τῶν τριῶν Λειτουργιῶν ποὺ φέρουν τὰ ὀνόματά τους: Τῶν δύο γνωστῶν Λειτουργιῶν, τῆς Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τῆς Λειτουργίας τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ τῆς ἄγνωστης στοὺς πολλοὺς Λειτουργίας τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.

          Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες μελέτησαν ὅσο κανεὶς ἄλλος τοὺς ἀρχαίους κλασσικοὺς συγγραφεῖς καὶ φιλοσόφους καὶ κατόρθωσαν νὰ συμφιλιώσουν τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πνεῦμα μὲ τὴ Χριστιανικὴ πίστη. Ἀπέρριψαν τὰ εἰδωλολατρικὰ στοιχεῖα καὶ κράτησαν τὶς ἀρχὲς τῆς διαλεκτικῆς σκέψεως τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἀκολουθώντας τὴ συμβουλὴ τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου: «Πάντα δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε» [1]. Ἔστησαν, ἔτσι, γέφυρες ἀνάμεσα στὸν κλασσικὸ καὶ στὸ σύγχρονο τῆς ἐποχῆς τους ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐποχῆς μας, ἀνάμεσα στὴ γνώση καὶ τὴν ἀρετή, ἀνάμεσα στὴν ἀναζήτηση τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας καὶ τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης, ἀνάμεσα στὴ θεωρία καὶ στὴν πράξη, στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ στὸ Χριστιανισμό.

          Τὸ ἔργο τῆς Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι τεράστιο. Ὅλοι οἱ πτωχοί, οἱ ἄρρωστοι, τὰ ὀρφανά, οἱ ἡλικιωμένοι, ἡ ἐμπερίστατη νεότητα, εὕρισκαν καταφύγιο κοντά τους. Ἡ μεγάλη τους καρδιὰ καὶ ἡ χριστιανικὴ ψυχή τους γινόταν στέγη τῶν ἀστέγων, χάδι τῶν ὀρφανῶν, βακτηρία τῶν γερόντων, φάρμακο τῶν ἀσθενούντων, βιβλίο σωτήριο τῆς ἀνήσυχης πάντοτε νεολαίας. Ἦταν τόση ἡ καλωσύνη καὶ ἡ φιλανθρωπία τους, ποὺ δὲν ὑπολόγισαν τὰ πλούτη καὶ τὰ χρήματά τους, ἀλλὰ τὰ πάντα ἔδωσαν γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τῶν ἐνδεῶν. «Ἐσκόρπισαν, ἔδωκαν τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτῶν μένει εἰς τὸν αἰῶνα», [2] κατὰ τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ Ψαλμωδοῦ. Γιὰ τὸν ἑαυτό τους οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες δὲν κράτησαν τίποτα. Ὅλα τὰ διέθεσαν, γιὰ νὰ δώσουν χαρὰ στοὺς συνανθρώπους τους ἐπαναλαμβάνοτας τὰ λόγια τοῦ Παύλου: «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» [3]. Ἔσπευδαν νὰ βοηθήσουν κάθε ἐμπερίστατο καὶ πολλὲς φορὲς μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια ἔδεναν τὶς πληγὲς τῶν ἀρρώστων. Ταυτόχρονα ὅμως μὲ τὴν ψυχική τους κένωση στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἦσαν καὶ ἀκάματοι ἱεραπόστολοι. Δίδασκαν, «εὐκαίρως ἀκαίρως» [4] τὴ σωτηριώδη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, τὴ χριστιανικὴ θρησκεία καὶ τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ πάθος καὶ κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς μεγάλης τους μορφώσεως, τῆς ἑλληνικῆς τους παιδείας καὶ τοῦ ἱεραποστολικοῦ τους ζήλου.

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες γνώριζαν νὰ ὑπηρετοῦν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ καὶ νὰ δοξολογοῦν Αὐτόν, ὡς πανάγαθο Θεό, φιλάνθρωπο καὶ ἐλευθερωτὴ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἑκάστοτε ἐπιβούλων τῆς ἐλευθερίας τῆς αἱματοπότιστης πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδας μας. Αὐτῆς πού δυστυχῶς, σήμερα μόνο μὲ τὰ χείλη τὸν τιμᾶ, ἂν τὸν τιμᾶ, ἀλλὰ ἡ καρδία του «πόῤῥῳ ἀπέχει»[5] ἀπὸ Αὐτόν. Αὐτῆς ποὺ     τὸν ὀνόμασε «Ἐλευθερωτή» καὶ τοῦ ἔταξε τὴν ἀνέγερη ἑνὸς περικαλλοῦς Ναοῦ.

Σήμερα, βλέπουμε οἱ νεοέλληνες νὰ ἔχουμε λησμονήσει αὐτὸ τὸ τάμα, ὥστε νὰ μὴν δοξολογεῖται ὁ Χριστός μας ἀπὸ τὶς, ἐπιγενόμενες γενιὲς τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τῶν ἠρωϊκῶν μας ἀγωνιστῶν, ἀπὸ τὶς γενιὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, γιατὶ ὁ λόγος τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν δὲν διδάσκεται, ἀφοῦ αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ σύγχρονη παγκόσμια παιδαγωγικὴ τοῦ σκότους.  

          Κατ’ αὐτὴν θέλουν νὰ λησμονηθεῖ  ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ οἰκτιρμῶν, ὅτι θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ φυσικὰ τὴν ἐλευθερία μας, αὐτὴ ποὺ ἐμεῖς ἀπεμπολοῦμε ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ Ἐκεῖνον μὲ τὴ συμπεριφορά μας καὶ δὲν ἀκοῦμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ μᾶς λέει: «Τῆ ἐλευθερίᾳ,  ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»[6].

          Θέλουν νὰ λησμονηθεῖ ὅτι ὁ Χριστός μας μᾶς ἐλευθέρωσε διδάσκοντάς μας τὴν ἑκούσια πτωχεία, τὴν ἀκτησία, τὴν κοινοκτημοσύνη, τὶς ἀρετὲς τοῦ Νικηταρᾶ, τοῦ Καποδίστρια, τοῦ Πλαστήρα καὶ τόσων ἄλλων ἐπιφανῶν προγόνων μας.

          Θέλουν νὰ λησμονηθεῖ ὅτι ὁ  ἄνθρωπος ποὺ χρεώνεται μιὰ φορά, μένει χρεώστης γιὰ πάντα καὶ σὰν τὸ ἄλογο ποὺ ὅταν τοῦ φορέσουν χαλινάρι, ἀναγκάζεται νὰ δεχθεῖ στὴ ράχη του τὸν ἕνα καβαλλάρη μετὰ τὸν ἄλλον.

Θέλουν νὰ λησμονήσουμε Ἐκεῖνον  ποὺ τρέχει ὀπίσω μας καὶ μᾶς καταδιώκει, ὅπως μᾶς λέγει καὶ ὁ προφητάναξ Δαβίδ,  μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴ σωτηρία μας.  

          Θέλουν νὰ λησμονήσουμε τὸ τάμα τοῦ ἔθνους τῶν προγόνων μας καί, φυσικά, κάθε προσπάθεια γιὰ πραγμάτωσή του βρίσκει τὶς πόρτες κλειστὲς καὶ ἀμπαρωμένες. Ἔτσι καὶ οἱ μακροχόνιοι ἀγῶνες τῶν ἐργαζομένων «ἰδίαις χερσί»[7] πρὸς  ἐπίτευξη τοῦ τάματος, Ἰωάννου καὶ Αἰκατερίνης Ἀναγνωστοπούλου, τοὺς συνεύνους, δὲν ἔχουν τοὐλάχιστον μέχρι σήμερα, αἴσια κατάληξη. Τὸ ζεῦγος Ἀναγνωστοπούλου τονίζει πρὸς κάθε κατεύθυνση ὅτι γιὰ τὸ τάμα τοῦ ἔθνους  δὲν ζητᾶ χρήματα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πολιτεία, ἀλλὰ μόνον τὴν εὐλογία τῆς πρώτης καὶ τὴ νομοθετικὴ διευκόλυνση τῆς δευτέρας. Εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, νὰ ἀνοίξουν καρδιὲς καὶ  κλειδαριές, καὶ σύντομα νὰ ξεκινήσουν οἱ θεάρεστες αὐτὲς ἐργασίες τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ τάματος τοῦ ἔθνους μας, τῆς πρὸς τὸν Σωτήρα μας Χριστὸ ὑποχρεώσεως ὅλων μας.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

[1] Α΄ Θεσ. ε΄ 21.

[2]  Ψαλμ. 11, 9.

[3]  Γαλατ. β΄ 20.

[4]  Β΄ Τιμ. δ΄ 2.

[5] Ματθ. ιε΄ 8.

[6] Γαλ. ε΄ 1.

[7] Α΄ Κορ. δ΄ 12.