της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου,
Ήταν η στιγμή μπροστά στον γέροντα, μπροστά στο πετραχήλι, που είπα τα παράπονά μου. Του μίλησα για τον πόνο που έχω στην ψυχή μου και για τις πίκρες που έχω στην καθημερινότητά μου. Για όλα όσα με αγχώνουν, με βασανίζουν και με πολεμούν. Δεν μπορούσα να δω με μάτια καθαρά και συνεχώς έκανα παράπονα με αδιάκοπη φλυαρία.
Ο γέροντας με άκουγε με υπομονή και αγάπη και με λίγες λέξεις, σαν να μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου με ανακούφισε:
«Ο πόνος παιδί μου θα μας βοηθήσει να προσευχηθούμε και να πλησιάσουμε τον Χριστό.»
Σταμάτησα να μιλώ, σταμάτησα να σκέφτομαι, σταμάτησα να αγχώνομαι και να βασανίζομαι και αμέσως ένιωσα μέσα μου πως όλος αυτός ο πόνος είναι ευλογία. Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να πλησιάσεις τον Χριστό;
Και τότε είναι η στιγμή που αλλάζουν όλα. Που η λύπη και η στενοχώρια γίνονται ευγνωμοσύνη. Γιατί με βαθιά πίστη στο θέλημα Του Κυρίου μας δεχόμαστε ότι μας στέλνει και Τον ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δίνει να Τον πλησιάσουμε περισσότερο.
Είναι φυσικό να ξαναπονέσουμε και τότε ίσως αρχίσουμε πάλι λόγω της αδυναμίας μας να παραπονούμαστε. Ας κρατήσουμε μέσα μας δυνατή την πίστη μας και ας αφεθούμε στο θέλημά Του κάθε στιγμή, για να μας διαπαιδαγωγήσει έτσι όπως μόνο ο Δημιουργός μας ξέρει. Μέσα μας ξέρουμε πως ο πόνος που έχουμε στην ψυχή μας είναι ο δικός μας Σταυρός που σιωπηλά κάθε χριστιανός κουβαλάει στη ζωή του.
Κανένας από εμάς Χριστέ μου δεν πονάει περισσότερο από όσο πόνεσες Εσύ για να σωθούμε εμείς.
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
για το ιστολόγιο http://ellasnafs.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.