Ετικέτες

23.8.17

Η υπερηφάνεια αιτία της απουσίας χαράς


Σ σχέση μ τν κρίση πο πάρχει στν προσέλευση φοιτητν, σκεφτόμουν: γιατί ο νθρωποι τόσο συχν πλς καταστρέφουν τ ζωή τους, βλάπτουν τν αυτό τους, σν ν διακατέχονται π κάποια amor fati.


Θ πέθετε κανες πς νας πλς γωισμς κα τ νστικτό τς ατοσυντήρησης θ τος προφύλασσαν , λλ χι, οτε ατ τ νστικτο δν τος σταματ. Μπορες ν διακρίνεις καθαρ να εδος τρέλας, να πραγματικ πάθος γι καταστροφή. Ατ τ πάθος εναι τ «γώ», δηλ. περηφάνεια.
περηφάνεια μεταμόρφωσε τν «γγελο φωτός» σ Διάβολο, κα τώρα μόνον περηφάνεια χει τ δύναμη ν καταστρέφει τος νθρώπους.Συνεπς, τ καθετ πο συνδέεται, κατ τν να τν λλο τρόπο, μ τν περηφάνεια, κόμη κα σ μικροσκοπικς δόσεις, συνδέεται μ τν Διάβολο κα μ τ διαβολικό.
θρησκεία πίσης ποτελε να τοιμο πεδίο δράσης γι τς δυνάμεις το διαβόλου. Τ πάντα, πολύτως τ πάντα στ θρησκεία, εναι μφιλεγόμενα, κι ατ σάφεια μπορε ν’ ρθε μόνο μ τν ταπείνωση, τσι στε λόκληρη πνευματικ ζω ν εναι, ν πρέπει ν κατευθύνεται, στν ναζήτηση τς ταπείνωσης.
Τ σημάδι τς ταπείνωσης: χαρά! περηφάνεια ποκλείει τ χαρά. πειτα: πλότητα, δηλαδ πουσία κάθε στροφς πρς τν αυτό μας. Τελικά, μπιστοσύνη, ς κύρια κατευθυντήρια γραμμ τς ζως, πο φαρμόζεται στ καθετ (καθαρότητα καρδις, ταν νθρωπος μπορε ν δε τν Θεό). Σημάδια τς περηφάνειας εναι: πουσία χαρς, περιπλοκότητα κα φόβος. λα ατ μπορον ν παληθευθον κάθε μέρα, κάθε ρα, παρατηρώντας τν αυτό μας κα μελετώντας τ ζω γύρω μας.
Εναι τρομερ ν σκέφτεσαι πώς, κατ μία ννοια, κα κκλησία ζε μ περηφάνεια – «τ δίκαια τν κκλησιν», «τ δίκαια το Οκουμενικο Θρόνου», « ξιοπρέπεια τς Ρωσικς κκλησίας», κ.λπ. κα μ μιά πλημμύρα χαρης, περίπλοκης κα πίφοβης «πνευματικότητας». Εναι μιά συνεχς ατοκαταστροφή.
Προσπαθομε ν προστατεύσουμε τν «λήθεια», παλεύουμε μ κάτι κα γι κάτι δίχως ν καταλαβαίνουμε πς λήθεια μφανίζεται κα νικ μόνον που εναι ζωντανή: «…ταπεινώσου, γίνε σν δολος», κα θ χεις μιά χαρ κα μία πλότητα πο πελευθερώνουν, κε που ταπείνωση κτινοβολε τ θεϊκή της μορφιά, που Θες ποκαλύπτεται στ δημιουργία κα στ σωτηρία. Πς θ μπορέσω γ διος ν ζήσω μαζί της; Πς θ μπορέσω ν πείσω τος λλους;………..
………….Συνεχίζω τς χθεσινς σημειώσεις μου γι τν περηφάνεια, τν γωκεντρισμό, ς πηγ μαρτίας, ς τ περιεχόμενο τς μαρτίας κα ς καταστροφική, λέθρια δύναμή της.
Σκεφτόμουν σήμερα τ σχέση νάμεσα στν μαρτία, στ σάρκα κα στ λαγνεία. Λαγνεία εναι οσιαστικ δια γωκεντρικότητα, δια περηφάνεια, πο στρέφει τ σμα στν αυτό του, στν ατοδικαίωση κα στν ατοϊκανοποίησή του. τσι, εναι δύνατη γνήσια ταπείνωση δίχως τ νίκη νάντια στ σάρκα, ποία τελικ συνίσταται στν πνευματοποίηση το σώματος.
λλ μάχη μ τ σάρκα μπορε εκολα ν μετατραπε σ περηφάνεια κα σ πηγ περηφάνειας ν δν ριζώνει στν ναζήτηση κα πιδίωξη τς ταπείνωσης. σκητισμς μπορε ν ντρυφ στν αυτό του κι χι στν Θεό. Τ σημάδια εναι σαφ. φωτεινς σκητισμς εναι χαρούμενος, πλός, λπιδοφόρος.
ψευδς σκητισμός, χωρς ξαίρεση, ζε πεχθανόμενος τ σάρκα, τν κόσμο, τ ζωή. Τρέφεται μ τν περιφρόνηση, συμμετέχει στ βλασφημία το Διαβόλου πέναντι στν κτίση. Γι ναν τέτοιο σκητή, μαρτία – πως κα πειρασμς κα κίνδυνος – φαίνεται ν βρίσκεται παντο. ν νίκη πάνω στ σάρκα δν γίνεται ποτ πέχθεια κα πάντα δηγε στν «καθαρ φθαλμό». «Ἐὰν δ φθαλμός σου πονηρς , λον τ σμα σου σκοτεινν σται» (Ματθ. 6,23).

Schmemann Alexander (Protopresbyter (1921-1983))

πηγήagiazoni



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.

Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.