Τι θα μας έλεγε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης αν ζούσε σήμερα;

Η μόνη ελπίδα, όπως θα ξαναέλεγε ο Μακρυγιάννης, είναι το «εμείς» και όχι το «εγώ μου» , το «εγώ σου», το «εγώ του».

Τι έχει να πει η επανάσταση του 1821 στο σήμερα, στα νέα παιδιά, σε όλους τους Έλληνες που είμαστε απόγονοι εκείνων οι οποίοι ξεσηκώθηκαν με σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος;» και έδωσαν την ψυχή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να συλλογιόμαστε ελεύθερα και επομένως καλά, ασχέτως αν η ελευθερία μας δεν είναι δεδομένη;

Τι έχει να πει ένας ήρωας, όπως για παράδειγμα ο Μακρυγιάννης σε νέο παιδί του σήμερα;

Όταν ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει αναγορεύσει σε θεό του το χρήμα, όταν οι αγορές δεν επιτρέπουν στους λαούς να ανασάνουν, οδηγώντας τους αρχικά σε έναν τρόπο ζωής με βάση τον καταναλωτισμό και στη συνέχεια δείχνοντας σε όλους ότι δεν είναι πρόσωπα, αλλά αριθμοί, προς φορολόγηση και εκμετάλλευση; Όταν ο κόσμος ανταλλάσσει την ελευθερία με την επιβίωση και το ρεαλισμό, με αποτέλεσμα άλλοι να αποφασίζουν πριν από μας για μας;

Ο Μακρυγιάννης όμως, όπως και όλοι οι ήρωες του 1821, έρχεται να μας θυμίσει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, πέρα από τον συμβιβασμό και την άνευ όρων παράδοση στα κελεύσματα άλλων.

Υπάρχει ο δρόμος της ψυχής, ο δρόμος της θυσίας, ο δρόμος του αγώνα. Υπάρχει ο δρόμος της αντίστασης και της διατήρησης των αξιών και των θέσμιων της πατρίδας μας.

Αν ζούσε σήμερα ο Μακρυγιάννης θα ξαναέλεγε:

Για την πατρίδα και τη θρησκεία παλεύουμε πρώτα. Για ό,τι μας κρατά ξεχωριστούς από τους άλλους λαούς και την ίδια στιγμή ελεύθερους. Πατρίδα δεν σημαίνει να μισούμε τους άλλους. Δεν σημαίνει κούφια λόγια. Πατρίδα σημαίνει μνήμη της ιστορίας μας, της θρησκευτικής μας πίστης, της γλώσσας μας, του ξεχωριστού του προσώπου μας.

Σημαίνει ετοιμότητα για αγώνα και θυσία. Απόφαση για πόλεμο εναντίον της νοοτροπίας που θέλει να εξαγοράσει την ψυχή μας. Που μας θέλει τον καθένα να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Που μας θέλει να μη ζούμε ως παρέα, τάξη, κοινότητα, ενορία, συλλογικότητα, για να να μην μπορούμε να αντισταθούμε.

Αν ζούσε σήμερα ο Μακρυγιάννης θα ξαναέλεγε:

Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ. Θα μας προέτρεπε να συνεργαστούμε, να λειτουργήσουμε ενωμένοι και αποφασισμένοι να δούμε τι ωφελεί την κοινή μας πορεία και όχι μόνο τον καθένα μεμονωμένα. Να μάθουμε να σεβόμαστε το χώρο που ζούμε, να φοβόμαστε την οργή των νεκρών μας και των βράχων τα αγάλματα, να μην περιφρονούμε την αρετή και να βλέπουμε την Αλήθεια ως στόχο της κοινής μας ζωής.

Αν ζούσε σήμερα ο Μακρυγιάννης θα ξαναέλεγε:

Μην πιστέψετε αυτούς που ντύνονται φίλοι σας, ενώ κοιτούνε μόνο το συμφέρον τους. Αντίθετα, χτίστε εσείς σχέσεις αγάπης, αλληλεγγύης, μοιράσματος, προσφοράς, στηρίξτε ο ένας τον άλλο, έχετε όνειρα, αντλήστε δύναμη από την παράδοσή μας και μην εξαντλείτε τη ζωή σας μόνο στα όσα ξενόφερτα περνούνε ως ανάγκη.

Αν ζούσε σήμερα ο Μακρυγιάννης θα ξαναέλεγε:

Απλώστε το χέρι σας σε όλους, αλλά μην κάνετε πίσω στις θέσεις σας. Μπορεί να είμαστε λίγοι, αλλά έχουμε μαγιά στην καρδιά και την ψυχή μας και θα αντέξουμε. Ξαναχτίστε μια κοινωνία στην οποία η ελπίδα δεν θα περιορίζεται στα δώρα των άλλων, αλλά θα ξεκινά από την πίστη στο Θεό, στην πατρίδα, στον εαυτό μας.

Και για να γίνουν αυτά, χρειάζεται παράδειγμα, θυσία, αγώνας και όχι βόλεμα. Γίνετε το παράδειγμα. Μάθετε από τα λάθη και μην γκρεμίζετε μόνο, αλλά δημιουργήστε, όπου κι αν βρίσκεστε!

Η μόνη ελπίδα, όπως θα ξαναέλεγε ο Μακρυγιάννης, είναι το «εμείς» και όχι το «εγώ μου» , το «εγώ σου», το «εγώ του».

400 χρόνια περίπου οι Έλληνες έζησαν στην σκλαβιά. Φάνηκε ότι είχαν νικηθεί, αλλά εργάζονταν για τον ξεσηκωμό. Μάθαιναν γράμματα. Πάλευαν εναντίον του εξισλαμισμού. Έβγαιναν στα βουνά. Ζούσαν με τους Τούρκους, γνωρίζοντας ότι δεν ήταν ελεύθεροι. Και όταν ήρθε η ώρα, πολέμησαν. Νίκησαν παρά τα λάθη και την διχόνοια. Γιατί ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν.

Αυτό το πνεύμα της αντίστασης που γεννούν η πατρίδα και η θρησκεία, τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά του Ελληνισμού, ας τα κρατήσουμε στην καρδιά μας, μαζί με την μνήμη των ηρώων μας! 

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com/