Εννιά χρόνια από την οσιακή κοίμηση του μοναχού Νικοδήμου Γρηγοριάτου. «Να χαίρεστε πάτερ Νικόδημε!» (1955 – 5 Φεβρουαρίου 2009)

*Αιωνία σου ή μνήμη, αξιομακάριστε και αείμνηστε π. Νικόδημε! Να προσεύχεσαι από εκεί που είσαι για όλους εμάς.

~ Περάσαν ήδη εννιά χρόνια απ’τη μέρα που ο π. Νικόδημος Γρηγοριάτης με το μαρτυρικό του τέλος επισφράγισε την οσιακή ζωή του και η ελπίδα του γέμισε μ’ αθανασία. Δαπάνησε ολόκληρη τη ζωή του στην αγία ταπείνωση που γεννούσε μέσα του δίψα ακόρεστη γι’ αγάπη.

Όταν ο θεράπων ιατρός έθεσε ενώπιον του το δίλημμα μεταμόσχευση καρδιάς ή θάνατος εκείνος επέλεξε αυτό που υπαγόρευε η μέχρι θανάτου αγαπώσα καρδιά του. 

«Θέλω να ζήσω. Βάλτε μου την τεχνητή καρδιά ή ό,τι άλλο τεχνικό μέσο διαθέτει η επιστήμη. Όμως ποτέ δεν πρόκειται να δεχθώ μια καρδιά που θα προέρχεται από έναν «εγκεφαλικά νεκρό», ο οποίος για μένα δεν είναι νεκρός αλλά ζων και βαρύτατα πάσχων ασθενής».

Όσοι ζήσαμε από κοντά τον π. Νικόδημο ξέραμε πως ήταν έτοιμος από καιρό για αυτή τη μαρτυρία Αγάπης που καρποφόρησε και το μαρτύριό του. Είναι πολλά τα θαυμαστά που συνδέονται με την οσιακή ζωή του.

Μέχρι να’ρθει η ώρα όλα αυτά να φανερωθούν προς δόξαν Θεού και ωφέλεια των συνανθρώπων μας, θα σταχυολογήσουμε απλώς τις πρώτες συγγραφικές αντιδράσεις μετά το μαρτυρικό του τέλος. Ευχή μας είναι ο Παντεπόπτης Θεός, σύντομα να φανερώσει την κεκρυμμένη από τον κόσμο σταυροαναστάσιμη μοναχική του ζωή.

Θα κλείσουμε αυτό το σύντομο σημείωμα αντιπροσφέροντάς του τον χαιρετισμό με τον οποίο εκείνος μας στήριζε και μας εμψύχωνε πάντα.

Να χαίρεστε πάτερ Νικόδημε! Να χαίρεστε πάτερ Νικόδημε και τώρα και πάντα!

________________________

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

ΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΝ

(24-1 /6-2-2009)

Στό πάνσεπτο αὐτό Καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, τό ἔτος 1975 ὁ π. Νικόδημος ἔλαβε τό  Μέγα καί Ἀγγελικό Σχῆμα καί ἔδωσε τίς ὑποσχέσεις τοῦ Μεγαλοσχήμου Μοναχοῦ.

Σήμερα, κεκοιμημένος, στήν ἴδια θέσι, μπορεῖ νά κάνη τόν ἀπολογισμό τῆς μοναχικῆς του ζωῆς.

Ὁ ἴδιος, βαθύτατα ταπεινός, ποτέ δέν θά ἐπαναλάμβανε γιά τόν ἑαυτό του τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα, λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι Κύριος ἐν ἐκείνη τῆ ἡμέρα, ὁ δίκαιος κριτής» (Β΄ Τιμ. δ΄ 7-8).

Ἐμεῖς ὅμως πού τόν ζήσαμε, μποροῦμε νά βεβαιώσουμε ὅτι εἶναι ἄξιος νά εἰπῆ αὐτά τά λόγια στόν Κύριό του.

Ὁ ἀγώνας ἐτελείωσε. Τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως, καί αὐτό ἐτελείωσε. Νομίμως ἤθλησε, καί τώρα στεφανοῦται.

Γι’ αὐτό σήμερα συγκιρνοῦμε τήν λύπη μέ τήν χαρά. Λύπη γιά τόν σωματικό χωρισμό, καί χαρά γιά τήν νίκη τοῦ πολυάθλου ἀδελφοῦ.

Ἐτήρησε τίς εὐαγγελικές ἀρετές τῆς ἀγάπης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ὑπομονῆς, τῆς πίστεως, ὅπως ἐπίσης καί τίς μοναχικές ἀρετές καί ὑποσχέσεις τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος τῆς ὑπακοῆς, τῆς ἀκτημοσύνης, τῆς παρθενίας, τῆς κεκρυμμένης ἀπό τόν κόσμο ζωῆς.

Ἐπίστευε ὁ μακαριστός ἀδελφός καί ἤλπιζε στόν λόγο τοῦ Μεγάλου Ἀποστόλου: «ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῶ Θεῷ, ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ὑμῶν τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξη» (Κολ. γ΄ 3-4).

Μακαριστέ ἀδελφέ καί τέκνον ἐν Κυρίω, Νικόδημε, κατά τό διάστημα τῆς σταυροαναστασίμου μοναχικῆς σου ζωῆς εἶχες πάντα τήν πτωχή μου πατρική ἀγάπη. Καί σύ ἤσουν γιά μένα καί γιά ὅλη τήν Ἀδελφότητα παράδειγμα ταπεινοῦ Μοναχοῦ πού φλέγεται ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό, τήν Ἐκκλησία καί τούς ἀνθρώπους. Ζοῦσες τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα στίς δύσκολες στιγμές τραγικῶν γεγονότων στήν ζωή τῶν συγγενῶν σου. Νοιώθοντας τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀνταπέδιδες τήν δική σου ἀφοσίωσι, λατρεία καί ἀγάπη στόν Κύριο.

Τώρα, λυθέντων τῶν δεσμῶν τοῦ σώματος, μπορεῖ ἡ μακαρία ψυχή σου νά χαίρεται πληρέστερα τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, τήν Χάρι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Εὔχου καί γιά μᾶς, νά τελειώσουμε τόν ἀγῶνα καί νά εὐαρεστήσουμε τόν Κύριο.

Ὄντως, «μακαρία ἡ ὁδός, ᾖ πορεύῃ σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως».

________________

Εἰς τήν κοίμησιν τοῦ ὁσιωτάτου Ἀδελφοῦ ἡμῶν

καί πολυαγαπητοῦ μας μακαριστοῦ

μοναχού Νικοδήμου Γρηγοριάτου

(+23 Ἰανουαρίου 2009)

Σέ γνώρισα, φιλάγιε, φιλόχριστε, Ἀδελφέ μου,

ὅταν κι ἐγώ ὡς Δόκιμος, ἦλθον, ἀγαπητέ μου

εἰς Γρηγορίου τήν Μονήν, ἐν Ἄθωνος τῶ Ὄρει

τοῦ πλοίου μου τοῦ τῆς ψυχῆς νά ἑτοιμάσω πλώρη

νά ταξιδεύσω, ὡς ἐσύ ἤδη καλῶς ἀνῆλθες,

εἰς οὐρανῶν ἀκύμαντον λιμένα καί ἀπῆλθες

τῶν ἐγκοσμίων καί τερπνῶν, ἅτινα θεοφρόνως

ἐμίσησας πανόλβιε ἠγάπησας προφρόνως

τόν Ἰησοῦν, τήν ἀρετήν, ταπείνωσιν ἐμπόνως.

Πολύ μ’ ἐντυπωσίαζε τό ἅγιον μετωπόν σου

τά καθαρά σου ὄμματα, ὁ ζῆλος ο θεϊκός σου,

ἡ ἄπειρος ἀγάπη σου εἰς ἅγιον Γέροντά σου

ὑπακοή ἀδιάκριτος σ’ αυτόν μέ τήν καρδιά σου.

Ὅπου κι ἄν διηκόνησας, ἐπέδειξας ἀγάπην,

ὑπομονήν καί φρόνησιν, ξένος ἀπό τά πάθη.

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας, ἐσκήνωσεν ἐντός σου

καί ἀπό νεότητος ἐσύ εἶχες εἰς τό πλευρόν σου

γηθόμενον τόν ἄγγελον, φύλακα καί προστάτην

ὅστις σέ περιφύλαξε ἀπό ποικίλα πάθη.

Δι’ ἀσθενείας ἔφοδον, θελήματι τῶ θείῳ

σκληρῶς ἐν χρόνοις ἱκανοῖς ἐπλήγης καί ὁσίως

ὑπέμεινας, θεόσοφε, καρτερικῶς καί ὤφθης

μαρτύρων ἰσοστάσιος καθ’ ὅ Θεῶ ἐτρώθης

τῶν οὐρανίων καλλονῶν λαβεῖν τάς ἀντιδόσεις,

καί ἐραστῆ σου Ἰησοῦ, ψυχήν νά παραδώσης.

Ἐπέδειξες, παμφίλτατε, ζῆλον Χριστοῦ καί πόθον

καί διά δακρύων ὀχετοῖς ἀνῆλθες εἰς τόν Λόφον

τοῦ Γολγοθᾶ, διά Ἰησοῦν ἰδεῖν Ἐσταυρωμένον

διά νά τόν κλαύσης στοργικῶς νά χαίρεσαι ἀσμένως.

Ἐτίμησας, σύν Χάριτι, μοναστικόν σου βίον

ὅτι Χριστόν ἠγάπησας ὑπέρ τόν κόσμον πλεῖον.

Καί πλήθη νέων μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐνθέως

κατηύφρανας τοῖς λόγοις σου, τούς ἔθρεψας εὐκαίρως

καί τούτους καθωδήγησας εἰς τάς ὁδούς Κυρίου

καί δι’ ἁγίων σου εὐχῶν τοῦ Πνεύματος Ἁγίου,

ἐστήριξας τούς ἐνδεεῖς, τούς ὀρφανούς,τούς νέους

θερμῶς ὑπεραγάπησας, ἐδίδαξας τους γέρους

λαβεῖν ἁγίων ἀρετάς καί τέλους ἀνωδύνου

ἀξιωθῆναι ἅπαντες κι ἀπαλλαγήν τοῦ θρήνου.

Δοχεῖον πλῆρες ἀρετῶν ὤφθης Θεῶ τρισμάκαρ

κι ἐφώτισας τοῖς λόγοις σου τόν κόσμον, θεομάκαρ.

Οὐδέποτε παρώξυνας, ἐπλήγωσας τό Πνεῦμα

ἐκράτησας ταπείνωσιν καί ἤχθης εἰς τό τέρμα

λαμπροφανής, ἀγνότατος ὑπό Χριστοῦ ἐκλήθης

εἰς οὐρανῶν σκηνώματα περιφανῶς ἀνήχθης.

Δι’ ἅπαντα τόν βίον σου ἡμεῖς σ’ εὐχαριστοῦμεν

καθ’ ὅτι μᾶς ὑπέδειξας ὁδόν ν’ ἀκολουθοῦμεν,

τῆς μετανοίας, τῆς εὐχῆς, ὑπομονῆς, ἀγάπης,

δι’ ὧν προσήλθες τῶ Χριστῶ καί ὅλως ἐδοξάσθης.

Ἡμεῖς περιλειπόμενοι σύν Γέροντι ἁγίῳ

ἐλπίζομεν ταῖς σαῖς εὐχαῖς νά τύχωμεν ἐν βίω

ἐλέους τοῦ Παντάνακτος, θερμῶς ν’ ἀγωνισθῶμεν

καί μετά σοῦ διηνεκῶς ποτέ νά εὑρεθῶμεν.

Χαῖρε,οὖν, πάντων καύχημα καί ἀρετῶν ταμεῖον

τῆς εὐσεβείας ἐραστά, ὑπομονῆς δοχεῖον

καί μοναζόντων τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

ἐξαίσιον ὑπόδειγμα καί ἐναρέτου βίου.

Μοναχού Δαμασκηνού

---

«΄Ένα λουλούδι στον Τάφο του αδελφού π. Νικοδήμου»

Στις 23-1-2009 (Π.Ημ.) εκοιμήθη ο πολυαγαπητός μας αδελφός π. Νικόδημος στο Ωνάσειο νοσοκομείο και στις 24-1-2009 έγινε η κηδεία του στην Ιερά Μονή της Μετανοίας του. Τα συναισθήματα μεικτά. Λύπη βαθειά για την κοίμηση και τον αποχωρισμό νέου αδελφού και χαρά διότι η ψυχή μας αισθάνεται ότι πήγε κοντά στον Χριστό μας.

Ποτέ δεν θα Ξεχάσουμε την μεγάλη του αγάπη για όλους μας, την ανεξικακία του, την εγκράτειά του, την μεγάλη υπομονή στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής του και κυρίως το Οσιακό τέλος του με δοξολογία στον Θεό, χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας ή ερωτιματικών, αλλά με μεγάλη Πίστι έλεγε πάντοτε να γίνεται το θέλημα του Θεού.

Από παιδί 18 ετών μόλις τελείωσε το λύκειο, μέχρι 54 ετών που εκοιμήθη, 35 ολόκληρα χρόνια τέλειος υποτακτικός σε όλα, καλιέργησε όλες ανεξαιρέτως τις αρετές στο μέγιστο βαθμό, γι’ αυτό και ηξιώθη μεγάλων ευλογιών και ανωτέρων πνευματικών καταστάσεων και εμπειριών.

Επειδή γνωρίζω ότι η ταπεινή ψυχή του δεν θέλει επαίνους, γι’αυτό τα περιγράφω γενικά και οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι καταλαβαίνουν περισσότερα. Αλλοι πιο ειδήμονες στα πνευματικά θέματα ελπίζω να γράψουν λεπτομερώς για την οσιακή βιωτή του.

Ποτέ δεν διανοήθηκε να κάνει κάτι χωρίς ευλογία ή κάποια παραχώρηση στην τέλεια κι άνευ όρων υπακοή του στον Γέροντα.

Παρηγορούσε όλους η ευαίσθητη καρδιά του, από τον Γέροντα και τους πατέρες μέχρι τον κάθε επισκέπτη και πτωχό. Με πόθο μεγάλο διάβαζε και λάτρευε τον άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο και τον όσιο Ισαάκ.

Ο αδελφός του Παρασκευάς σκοτώθηκε νέος σε τροχαίο δυστύχημα, ο πατέρας του Χρήστος πέθανε από την λύπη του με καρκίνο στον πνεύμονα. Απέμεινε μόνη η μητέρα του Χρυσούλα με προβλήματα αναπνευστικά και με κλονισμένη υγεία.

Με ευλογία του σεβαστού Γέροντός μας ο π. Νικόδημος επί πολλά έτη με υπομονή και προθυμία διηκόνησε στον Πειραιά την απλουστάτη και εναρέτη κ. Χρυσούλα μέχρι το ευλογημένο τέλος της.

Η εύαισθητη καρδιά του που είχε από χρόνια προβλήματα σταμάτησε να κτυπά στις 23-1-2000(Π. Ημ.) στο Ωνάσειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν συχνά κι όπου όλοι τον αγαπούσαν πολύ. Καλή αντάμωση π. Νικόδημε!

Ο υποτακτικός σου στην Τραπεζαρία της Ιεράς Μονής μας:

Μοναχός Ισαάκ Γρηγοριάτης

http://anavaseis.blogspot.gr/2011/02/blog-post_8981.html

https://simeiakairwn.wordpress.com