Το πως, όμως, αντιμετωπίζεις τα στερεότυπα, φαίνεται μόνο όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τη διαφορετικότητα.
Όπως ακριβώς, δηλαδή, έγινε και Ιστορία που θα σας διηγηθούμε ευθύς αμέσως.Ένας γιος δειπνούσε με τον πατέρα του σε ένα πολυσύχναστο εστιατόριο. Ο πατέρας, καθώς ήταν πολύ μεγάλος και αδύναμος, ενώ έτρωγε, έριχνε το φαγητό του στα ρούχα του. Όσοι ήταν εκεί τον παρακολουθούσαν με αηδία. Ο γιος, όμως, παρέμενε ήρεμος.
Αφού τελείωσαν με το φαγητό τους, ο γιος χωρίς να νιώσει καθόλου ντροπή, ήσυχα, πήγε τον πατέρα στην τουαλέτα. Εκεί, σκούπισε το φαγητό από πάνω του, καθάρισε τους λεκέδες, χτένισε τα μαλλιά του και σταθεροποίησε τα γυαλιά του. Όταν βγήκαν, ολόκληρο το εστιατόριο τους κοιτούσε. Κανείς δε μιλούσε.
Ο γιος πλήρωσε το λογαριασμό και προχώρησε να φύγει με τον πατέρα του.
Ξαφνικά, ένας ηλικιωμένος ανάμεσα στον κόσμο φώναξε στον γιο και τον ρώτησε, “Μήπως άφησες κάτι πίσω;”
Κι ο γιος απάντησε ήρεμος: “Όχι κύριε, δεν άφησα”.
Τότε εκείνος του αποκρίθηκε:
“Κι όμως άφησες παιδί μου! Ένα μάθημα ζωής για κάθε γιό και για κάθε πατέρα.”
Και πάλι κανείς δε μίλησε στο εστιατόριο. Αλλά είχαν καταλάβει.
Μέσα από αυτούς τους δύο άνδρες που τους συνέδεε η αγάπη και ο σεβασμός είχαν πάρει ένα δυνατό μάθημα ζωής:
Πως το να μπορείς να νοιάζεσαι για εκείνους που νοιάστηκαν για σένα, είναι η μεγαλύτερη τιμή.
πηγή: www.pentapostagma.gr
Όπως ακριβώς, δηλαδή, έγινε και Ιστορία που θα σας διηγηθούμε ευθύς αμέσως.Ένας γιος δειπνούσε με τον πατέρα του σε ένα πολυσύχναστο εστιατόριο. Ο πατέρας, καθώς ήταν πολύ μεγάλος και αδύναμος, ενώ έτρωγε, έριχνε το φαγητό του στα ρούχα του. Όσοι ήταν εκεί τον παρακολουθούσαν με αηδία. Ο γιος, όμως, παρέμενε ήρεμος.
Αφού τελείωσαν με το φαγητό τους, ο γιος χωρίς να νιώσει καθόλου ντροπή, ήσυχα, πήγε τον πατέρα στην τουαλέτα. Εκεί, σκούπισε το φαγητό από πάνω του, καθάρισε τους λεκέδες, χτένισε τα μαλλιά του και σταθεροποίησε τα γυαλιά του. Όταν βγήκαν, ολόκληρο το εστιατόριο τους κοιτούσε. Κανείς δε μιλούσε.
Ο γιος πλήρωσε το λογαριασμό και προχώρησε να φύγει με τον πατέρα του.
Ξαφνικά, ένας ηλικιωμένος ανάμεσα στον κόσμο φώναξε στον γιο και τον ρώτησε, “Μήπως άφησες κάτι πίσω;”
Κι ο γιος απάντησε ήρεμος: “Όχι κύριε, δεν άφησα”.
Τότε εκείνος του αποκρίθηκε:
“Κι όμως άφησες παιδί μου! Ένα μάθημα ζωής για κάθε γιό και για κάθε πατέρα.”
Και πάλι κανείς δε μίλησε στο εστιατόριο. Αλλά είχαν καταλάβει.
Μέσα από αυτούς τους δύο άνδρες που τους συνέδεε η αγάπη και ο σεβασμός είχαν πάρει ένα δυνατό μάθημα ζωής:
Πως το να μπορείς να νοιάζεσαι για εκείνους που νοιάστηκαν για σένα, είναι η μεγαλύτερη τιμή.
πηγή: www.pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.