Η αγάπη ως πρόταση ζωής

Η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί το βασικό στοιχείο οικοδόμησης μιας σχέσης, όποιας μορφής κι αν είναι αυτή.

Συνήθως μέσα σ’ αυτήν περικλείονται οι έννοιες του σεβασμού, της τιμής, της αναγνώρισης προς το πρόσωπο του άλλου.

Είναι ελεύθερη επιλογή, μα συνάμα και δεσμευτική, διότι δεν είναι λίγες οι φορές που πίσω από την φαινομενική αγάπη, κρύβεται το συμφέρον, ο φόβος, η εξάρτηση και η ανταμοιβή.

Η αγάπη χαρακτηρίζεται από αμοιβαιότητα, δεν μπορεί ν’ αγαπήσεις αυτόν που σου φέρεται άσχημα, δεν είναι δυνατόν να την δώσεις εκεί που γνωρίζεις πως δεν θα την πάρεις πίσω και μάλιστα με το παραπάνω. 

Όπως για παράδειγμα οι δανειστές, δεν μπορούν να δώσουν χρήματα σε αφερέγγυους δανειολήπτες, διότι είναι βέβαιο πως δεν θα τα λάβουν ποτέ.

Η αγάπη μας λοιπόν, έχει πάντοτε υπολογισμούς και χαρίζεται εκεί που μπορεί να υπάρξει ανταπόδωση.

Κατά βάθος, εξυπηρετεί την φιλαυτία μας, επιδιώκουμε μέσα από την σχέση μας να δοξασθούμε από τους άλλους, να γίνουν εκείνοι οι υπηρέτες του εγωισμού μας. 

Ο κόσμος λέγει χαρακτηριστηκά, ότι δεν θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι, μην το κάνεις σ’ αυτούς.

Έτσι εξυπηρετείται η ισορροπία μέσα στην κοινωνία, αφού κάθε άνθρωπος σκέφετεται με βάση τον εαυτό του και δρα αναλόγως, αποφεύγοντας να βλάψει τον συνάνθρωπο του.

Ωστόσο, ο Χριστός μας δίνει στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Β’ Κυριακής του Λουκά μια άλλη διάσταση της αγάπης.

Αλλάζει κάπως την φιλοσοφία των ανθρώπων γι’ αυτό και προτρέπει χαρακτηριστικά, όπως θέλετε να σας φέρονται οι άλλοι, το ίδιο να φέρεστε και σ’ αυτούς.

Μας καλεί λοιπόν, σε μια έξοδο από το εγώ μας, να βάλουμε το πρόσωπο του άλλου στην δική μας θέση, ν’ ανοιχτούμε στην αγάπη χωρίς υπολογισμούς και κρατούμενα. 

Σε τι διαφέρουμε όταν δείχνουμε αγάπη σ’ όλους αυτούς που μας αγαπούν, όταν προσφέρουμε τον πλούτο της καρδιάς μας σ’ όλους εκείνους που μπορούν να μας αντιπροσφέρουν τον δικό τους;

Αυτή είναι μια φοβική αγάπη γεμάτη ανασφάλειες, που δεν μπορεί να κενώσει τον εαυτό της, να γίνει συγκαταβατική και ανεκτική προς τον άλλον, αλλά μονάχα θίγεται και προσβάλλεται, όταν δεν εισπράττει αυτό που δίνει. 

Ο Χριστός, μας προτείνει έναν άλλο τρόπο ζωής, μια εντελώς διαφορετική θεώρηση της αγάπης.

Επιθυμεί να γίνουμε όπως Εκείνος, να μιμηθούμε τον πλούτο της κενώσεως του, που άνοιξε τους ουρανούς κι ήλθε στη γη για να συναντήσει τον άνθρωπο, αυτόν που τον πρόδωσε, που αρνήθηκε την αγάπη Του, που δεν δίστασε να προσβάλλει τον Ίδιο τον Δημιουργό της ζωής του.

Η αγάπη δεν παρέχει ποτέ ασφάλεια και σιγουριά, έχει μέσα της πόνο, αμφισβήτηση, προδοσία και στο τέλος σταύρωση.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση κι όταν δεν τα έχει αυτά, τότε είναι ιδιοτέλεια και συμβιβασμός, μια απλή σχέση συναλλαγής και φόβου. 

Ο χριστιανός, ο φίλος του Χριστού ξεχωρίζει μέσα στο κόσμο από την αγάπη που προσφέρει, εξάλλου είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό που μας κάνει όμοιους με τον Θεό, καθώς όλοι είμαστε ίδιοι ως εικόνες του, αλλά διαφέρουμε όταν η ζωή μας αρχίζει και ομοιάζει μ’ αυτόν.

Κι αυτό πραγματοποιείται στην συγνώμη και στην συγκατάβαση, στο άδειασμα του εγώ και στο πέρασμα στο εσύ, στον κάθε άνθρωπο που μας περιβάλλει. 

Είναι δύσκολο, ακόμα κι αν γράφεις κι αν μιλάς για αγάπη κι αν φωνάζεις δυνατά, δεν μπορείς να την δώσεις, την ώρα του σταυρού πονάς και ξεχνάς, εύκολά ξεχνάμε οι άνθρωποι.

Η δοκιμασία, η χλεύη, τα ραπίσματα, η διαπόμπευση είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση, ένα αληθινό μαρτύριο.

Να σε σταυρώνουν και συ ν’ αγκαλιάζεις, να σε ραπίζουν και συ να γυρνάς κι από την άλλη, να σε φτύνουν και συ να φιλάς, μοιάζει ακατόρθωτο.

Κι όμως μπορεί να συμβεί όταν ο Χριστός πάψει να είναι κάτι γενικό κι αφηρημένο μέσα στην ζωή μας και γίνει η ίδια η Ζωή μας, τότε η αγάπη αποτελεί το βίωμα μας, τον τρόπο που ζούμε κι αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα. 

Τότε αρχίζουμε να ενεργούμε όπως ο Χριστός, συγχωρούμε πάνω στον σταυρό, μακροθυμούμε προς στους αδελφούς μας, γινόμαστε ανεκτικοί στα λάθη τους και τους αγκαλιάζουμε έχοντας απλωμένα τα χέρια στον σταυρό, όπως του Χριστού που αγκάλιασαν κάθε άνθρωπο, που χάρισαν την γιατρειά σε κάθε πονεμένο.

Άλλωστε ας μην ξεχνούμε, ότι αυτή η σταυρική αγάπη του Χριστού έγινε για ολόκληρο τον κόσμο απαρχή Ανάστασης και Ζωής.

Γεώργιος Τρυφωνόπουλος, Θεολόγος Α.Π.Θ

Πηγή: romfea.gr