Μια παλιά ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για την έρημο της Αιγύπτου, με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό!Τελικά, συναντήθηκε με το σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας μεγάλο κομμάτι της ερήμου!
Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι, ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στην άμμο, έναν σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.
Γύρισε τότε προς τον σοφό, και γεμάτος απορία τον ρώτησε:
– Πού είναι τα έπιπλά σου;
Ο γέροντας, κοίταξε τον καμηλιέρη, και του απάντησε με μια ερώτηση:
– Τα δικά σου πού είναι;
– Μα, εγώ δεν έχω! Είμαι περαστικός…
– Μα, κι’ εγώ, περαστικός είμαι! ...
Είχα διαβάσει κάπου παλαιότερα: «Είμαστε σαν τα διαβατάρικα πουλιά, ταξιδιώτες περαστικοί από της επίγειας ζωής την περιπέτεια. Αλλού είναι η αληθινή μας πατρίδα, από αυτήν φύγαμε και προς αυτήν πηγαίνουμε».
Η ζωή είναι προσωρινή.
Λίγοι όμως το έχουν καταλάβει. Οι περισσότεροι ζούμε λες και θα μείνουμε για πάντα εδώ!
Ξεχνάμε να γίνουμε ευτυχισμένοι! Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται απ’ το χρόνο που διαρκούν, αλλά από την ένταση με την οποία γίνονται! Γι’ αυτό, υπάρχουν στιγμές αλησμόνητες, πράγματα ανεξήγητα, και πρόσωπα ασύγκριτα!
Λοιπόν τι λες; Είσαι έτοιμος ν’ αρχίσεις να ζεις ευτυχισμένος;
Ζήσε, ξέροντας το νόημα της πρόσκαιρης παραμονής μας. Ας θυμηθούμε: «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις»!
Πηγή: Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού
Εικόνα από: YouTube
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.