Η γιαγιά μου καλή της ώρα, είχε ένα χάρισμα. Με λόγια απλά, κατανοητά, σαν παιχνίδι, μου μάθαινε όλα αυτά που δεν είχα προλάβει ακόμα να μάθω στο σχολείο.
Την αριθμητική την έμαθα κάτω από μια μουριά, κρατώντας στα χέρια μου την αγαπημένη μου κούκλα. Η γιαγιά μου, μεγάλο σχολείο, μ’ ένα κλαδί στο χέρι χάραζε αριθμούς πάνω στο χώμα.
Κάποια μέρα τη ρώτησα: «γιαγιά ποια είναι η πατρίδα μου;»
«Η Θεσσαλονίκη!» μου απάντησε. «Είσαι μία Μακεδόνισσα!»
Πολύ μου άρεσε το είσαι μια Μακεδόνισσα, αν και τότε δεν το πολυκατάλαβα.
«Και τι είναι η Ελλάδα γιαγιά;»
Χαμογέλασε, με πήρε αγκαλιά και…
«Η Ελλάδα παιδί μου είναι μια μητέρα που έχει πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα». Και έτσι έμαθα Γεωγραφία. Θυμάμαι πόσο πολύ προσπάθησε να θυμηθεί όλα τα ονόματα των «παιδιών», Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος, Κρήτη,……
Εκείνη την ημέρα έμαθα τόσα πολλά, έμαθα για τον Μέγα Αλέξανδρο, για τον Κάσσανδρο, για τον Παύλο Μελά, για τις δασκάλες που σκότωσαν οι κακοί, και πολύ στεναχωρήθηκα, έμαθα… έμαθα…
«Γιατί όλο πολεμούσανε γιαγιά;» τη ρώτησα.
«Αχ παιδάκι μου», αναστέναξε η γιαγιά μου. «Πολεμούσαν γιατί πάντα κάποιοι ήθελαν να πάρουν ένα παιδί της.» Κάθε μέρα ρουφούσα σαν σφουγγάρι τα λόγια της γιαγιάς μου. Και έτσι έμαθα ιστορία.
Γελάσαμε και κλάψαμε παρέα όταν φτάσαμε στον αδικοχαμένο παππού μου. Εθελοντής στον πόλεμο, άφησε την γιαγιά μου με έξι παιδιά στην αγκαλιά. «Αναστασία» της είπε «η πατρίδα με χρειάζεται και δεν μπορώ να της το αρνηθώ, κάνε τον σταυρό σου».
Τα χρόνια πέρασαν, μπορεί να μεγάλωσα, αλλά τα λόγια της γιαγιάς μου δεν μπορώ να τα ξεχάσω.
«Παιδί μου» μου είπε κάποια στιγμή πολύ συγκινημένη, «αυτός το τόπος είναι ευλογημένος αλλά και πονεμένος. Αυτός ο τόπος βγάζει ήρωες που με τρύπιο τσαρούχι πολεμάει τον εχθρό, που με σαπισμένα τα πόδια από τα κρυοπαγήματα, σφίγγει τα δόντια και μάχεται μέχρι να πέσει νεκρός, υπέρ πατρίδος… με το χαμόγελο στα χείλη»
Έσκυψε γέμισε τις χούφτες της με χώμα, «καμμένο» χώμα του Χορτιάτη και μου είπε: «αυτό το χώμα αχνίζει, στάζει αίμα, αν το βάλεις κοντά στ’ αυτί σου θα ακούσεις φωνές αδικοχαμένων. Όλη η Ελλάδα είναι σπαρμένη με τα παιδιά της που δεν δίστασαν να πολεμήσουν για την λευτεριά της… και που δεν κηδεύτηκαν ποτέ!»
Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2019. Πλησιάζει η μεγάλη μέρα, η μέρα που θα ανταμώσουμε όλοι σαν αδέλφια, ενωμένοι βροντοφωνάζοντας: «δεν θα την πάρουνε ποτέ την γη των Μακεδόνων…»
Η φωτογραφία είναι «τραβηγμένη» από το προηγούμενο συλλαλητήριο στη Σύνταγμα
για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.