της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου
Γεννήθηκα σε μια πόλη της Μακεδονίας πριν από κάποιες δεκαετίες. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρή να νιώθει περηφάνια και ευγνωμοσύνη για την Ελληνική καταγωγή.
Μεγαλώνοντας και ερχόμενη στην Αθήνα, κάθε φορά που με ρωτούσαν από πού είμαι, με το κεφάλι ψηλά απαντούσα "είμαι Μακεδόνισσα".
Χωρίς να ξέρω πολλά για την ιστορία της πατρίδας μου, κυριαρχούσε μέσα μου ένα συναίσθημα απέραντης χαράς και τιμής που είμαι Μακεδόνισσα.
Μόλις άρχισα να μαθαίνω την ιστορία της Ελλάδας μας κατάλαβα πόσο πονεμένος λαός είμαστε, αλλά και πως μέσα από τον πόνο, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες πάντα τα καταφέρναμε. Μας αγαπάει ο Θεός. Μας προστατεύει η Παναγία με τις φτερούγες της.
Μετά από κάθε πτώση πάντα σηκωνόμασταν ξανά με το κεφάλι ψηλά όσο και αν ήθελαν να μας εξαφανίσουν από τον χάρτη. Θαύμαζα αυτό το συναίσθημα του Έλληνα που, ακόμα και αν διαφωνούσε με τον συμπατριώτη του, σε περίοδο πολέμου ενωνόταν μαζί του σαν μια γροθιά. Όλα για την πατρίδα, τη δική μας, των προγόνων μας, των απογόνων μας. Έδιναν τη ζωή τους, την ψυχή τους. Ξεχνούσαν το εγώ και τη βολή τους.
Σήμερα τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Εκτός από αγανάκτηση και στενοχώρια νιώθω την δική μας ευθύνη που αφήσαμε την πονεμένη αυτή πατρίδα σε ανάξια χέρια. Μας επιτρέπει ο Θεός να πονέσουμε μήπως και μετανοήσουμε και ενωθούμε αληθινά. Μήπως και την επόμενη φορά ψηφίσουμε για το καλό της χριστιανοσύνης και της πατρίδας μας και όχι της τσέπης μας.
Γιατί ό,τι και να κάνουν, όσο φθηνά κι αν τα πουλήσουν όλα, στην ψυχή μου θα νιώθω πάντα Μακεδόνισσα, τα παιδιά μας θα είναι Μακεδόνες και θα νιώθουν το ίδιο δυνατό συναίσθημα που πρωτονιώσαμε και εμείς στα παιδικά μας χρόνια.
Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ελληνική.
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
Για το ιστολόγιο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.