Πως ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ ως μικρός μαθητής έλαβε το θαυμαστό δώρο της γνώσης και της μάθησης, με τη χάρη του Θεού!
«Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λόγιά σου, υπέρ μέλι τώ στόματί μου» Δηλ., πόσο γλυκά είναι τα λόγια σου, Κύριε, στον λάρυγγά μου, πιο πολύ και από το μέλι στο στόμα μου. (Ψαλμ. ριη΄ [118] 103)
«Φάγε μέλι, υιέ, αγαθόν γαρ κηρίον ίνα γλυκαθή σου ο φάρυγξ, ούτως αισθήση σοφίαν τη ση ψυχή» Φάγε μέλι, παιδί μου, διότι η κηρήθρα είναι ωραία και ωφέλιμη για να γλυκαθεί ο φάρυγγάς σου, έτσι θα αισθανθείς στην ψυχή σου την γλυκύτητα της θείας σοφίας. (Παροιμ. κδ΄ [24] 13-14).
Όταν έγινε εφτά χρονών ο Βαρθολομαίος (Άγιος Σέργιος), οι γονείς του τον έστειλαν, μαζί με τον αδερφό του τον μεγαλύτερο, στο σχολείο της εκκλησίας. Ο πιο μεγάλος αδερφός του, ο Στέφανος, προχωρούσε καλά στα μαθήματα, μα ο Βαρθολομαίος δεν προόδευε καθόλου. Παρ’ όλη την επιμέλεια και την επιμονή πού έβαζε ο Βαρθολομαίος σε όλα του, τα μαθήματα του δεν πήγαιναν καθόλου καλά υπέφερε πολύ γι’ αυτό, κι ο δάσκαλος τον τιμωρούσε από πάνω, ενώ οι γονείς του τον μάλωναν, στενοχωρημένοι. Όταν έμενε μόνος του έβαζε τα κλάματα, μα ολ’ αυτά ήταν δίχως κανένα όφελος.
Ιδού και μια σκηνή άπ’ την αγροτική ζωή του σπιτιού, πού έμεινε ζωντανή στη μνήμη του λαού, παρόλον ότι έχουνε περάσει εξακόσια χρόνια από τότε. Είχαν αφήσει τα νέα πουλάρια ελεύθερα στο δάσος, οπού και χάθηκαν. Ο πατέρας του Βαρθολομαίου τον έστειλε να βρει τα χαμένα, πράγμα βέβαια πού δεν θα συνέβαινε για πρώτη φορά. Το παιδί θα είχε μάθει, οπωσδήποτε, να διατρέχει τα λειβάδια και τα δάση, ή να περπατάει στις άκρολιμνιές του Ροστώβ, φωνάζοντας τα πουλάρια του, χτυπώντας τον αέρα με το καμτσίκι του πού σφύριζε, και κουβαλώντας ίσως χαλινάρια και σκοινιά μαζί του. Παρά τη μεγάλη αγάπη και προτίμηση του στη μοναξιά, στον θεωρητικό βίο και στην ονειροπόληση μέσα στους κόλπους της φύσεως, εκτελούσε πολύ ευσυνείδητα την εργασία πού του είχαν αναθέσει. Αυτό ήταν πού χαρακτήριζε πάντα τον βίο του αγίου Σεργίου.
Εκεί που περπατούσε, βυθισμένος ο Βαρθολομαίος στους κάπως θλιμμένους στοχασμούς του, εξαιτίας των μαθημάτων του πού δεν προχωρούσαν, βρίσκει ξαφνικά έναν γέροντα Μοναχό να κάθεται κάτω από μια βελανιδιά. Δεν περίμενε μια τέτοια συνάντηση εδώ. Ο Γέροντας αυτός, που ήταν ιερεύς, τον κατάλαβε από την πρώτη κιόλας ματιά και τον ρώτησε τί τον απασχολούσε. Τότε ο Βαρθολομαίος πήρε θάρρος και, με δάκρυα στα μάτια, του διηγήθηκε το προσωπικό του πρόβλημα με τα μαθήματα, ικετεύοντάς τον να παρακαλέσει τον Κύριο να τον βοηθήσει.
Κάτω από την ίδια κείνη βελανιδιά, ο γέρων ιερέας γονάτισε και προσευχήθηκε γι’ αρκετή ώρα, έχοντας το πονεμένο παιδί στο πλάι του, πού απ’τους ώμους του κρέμονταν πάντα σκοινιά και χαλινάρια. Όταν τελείωσε η προσευχή, ο άγνωστος Γέροντας έβγαλε από την τσέπη του ράσου του ένα κομμάτι ευλογημένο πρόσφορο και του το έδωκε να το φάει: «Σου το δίνω —του λέει— ως ένα σημάδι της χάριτος, πού θα σε κάμει να κατανοείς βαθιά την Αγία Γραφή. Με τη χάρη του Θεού, θα ξεπεράσεις τ’ αδέρφια σου και τους φίλους σου!»
Όλη τους η άλλη συζήτηση, πέρ’ απ’ αυτό, μένει ένα μυστικό για όλους εμάς. Μα, στη συνέχεια, ο Βαρθολομαίος προσκάλεσε τον άγιο Γέροντα να επισκεφθεί το πατρικό σπίτι, οπού, κατά τη συνήθεια της οικογένειας, τον υποδέχτηκαν και τον φιλοξένησαν πολύ φιλόφρονα. Σε κάποια στιγμή ο επισκέπτης φώναξε το παιδί στο εκκλησάκι του σπιτιού και του είπε να διαβάσει μεγαλόφωνα τους
ψαλμούς του Δαβίδ. Το παιδί αρνήθηκε,
Από κείνη την ημέρα, ο Βαρθολομαίος άρχισε να διαβάζει, δίχως καμία δυσκολία, όποιο βιβλίο ή κείμενο και να του δίνανε. Ο βιογράφος του, μάλιστα, μας βεβαιώνει, πώς άφησε πολύ πίσω τους άλλους συμμαθητές τoυ
Από το βιβλίο του Π.Β.Πάσχου: ”Ο μεγάλος άγιος της Ρωσιάς” εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ
ICONANDLIGIT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.