Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Ο άνθρωπος, το αγαπημένο πλάσμα του Θεού, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, ως είναι γνωστόν, είναι η αιτία της όλης δημιουργίας. Με την παρακοή όμως των πρωτοπλάστων, κάνοντας χρήση του αυτεξουσίου και της ελευθερίας, ο άνθρωπος, στο προχριστιανικό παρελθόν, όσο κι αν προσπάθησε με τις δικές του δυνάμεις και θυσίες να επανορθώσει και ν’ απαλλαγεί από το βάρος των αμαρτιών και να ενωθεί και πάλι με τον Θεό, δεν τα κατάφερε. Ο Θεός όμως, με το άγρυπνο βλέμμα του, παρακολουθώντας την προσπάθεια του πλάσματός Του, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε το Μονογενή Του Υιό για να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα σχέση.

Έρχεται ο Χριστός στη γη, και δεν κάνει μια απλή περιοδεία, ένα απλό κήρυγμα, αλλά θυσιάζεται εκούσια, ένεκα της άπειρης ευσπλαχνίας Του. Δέχεται και υπομένει τα φρικτά πάθη, τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τους ήλους τις βρισιές, τους γέλωτες, το φραγγέλωμα, το ακάνθινο στεφάνι και τον πλέον για την εποχή εκείνη ατιμωτικό θάνατο, τον σταυρικό. Κι αφού ήταν Θεάνθρωπος και είχε δύο φύσεις, η ανθρώπινη φύση πόνεσε όπως ακριβώς πονάμε και εμείς . Είναι να απορεί κανείς πώς ανθρώπινος νους συνέλαβε ιδέες και τρόπους για να βασανίζουν τους κατάδικους. Ήταν δε τόσο φρικτά τα μαρτύρια τότε, που πολλοί κατάδικοι κατέρρεαν, μην αντέχοντας τον πόνο.

Μετά από μια παράνομη δίκη, ξεκινά λοιπόν, και το μαρτύριο του Χριστού. Κι ως κατάδικο πλέον, οι βασανιστές στρατιώτες, εκτός των άλλων, τοποθετούν κι ένα ακάνθινο στεφάνι στην τίμια κεφαλή Του.

Το ακάνθινο στεφάνι ήταν κατασκευασμένο από ένα φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, είχε αγκάθια μήκους 3 - 5 εκατοστά και τοποθετήθηκε στο τριχωτό της κεφαλής για δύο λόγους

1) για να τον περιπαίξουν τον Χριστό βάζοντάς του «στέμμα» ως βασιλέα, και

2) για να προκαλέσουν τα αγκάθια φοβερούς πόνους. Η περιοχή αυτή της κεφαλής είναι πολύ ευαίσθητη και η αιμορραγία στο σημείο αυτό είναι η χειρότερη που μπορεί να συμβεί.

Άλλο μαρτύριο, εξίσου επώδυνο που υπέστη ο Χριστός, ήταν το φραγγέλωμα, όπου δένοντας τον κατάδικο σε έναν χαμηλό στύλο με το κεφάλι γερμένο προς τα κάτω, τον χτυπούσαν με το φραγγέλιο στην πλάτη. Το φραγγέλιο αποτελείτο από πολλές λουρίδες δέρματος ζώου, συνήθως βοδιού, όπου η μία άκρη ήταν δεμένη σε μία λαβή και η άλλη άκρη κατέληγε σε ένα αγκίστρι. Καθώς ακουμπούσε στην πλάτη τού κατάδικου, σκάλωνε μέρος της σάρκας και την ξέσχιζε. Αυτό δημιουργούσε αφόρητους πόνους και λέγεται ότι , αν χτυπούσαν σαράντα φορές τον κατάδικο, υπήρχε πιθανότητα να καταλήξει. Έτσι, όταν αιμορραγεί σε κάποιο σημείο ο ανθρώπινος οργανισμός, η καρδιά ανεβάζει παλμούς, παθαίνει σοκ, ανεβαίνουν οι σφυγμοί και μπορεί να παρουσιαστεί το φαινόμενο της κολπικής μαρμαρυγής και να φθάσει κανείς στο θάνατο.

Κατά την διάρκεια του φραγγελώματος, ο Χριστός έπαθε αιματοΐδρωση , δηλαδή μαζί με το αίμα, από τον πόνο, έτρεχε και ιδρώτας. Ο ιδρώτας από τη φύση του είναι αλμυρός και καθώς έπεφτε στις ανοιχτές πληγές που δημιουργούσε το φραγγέλιο, ο πόνος γινόταν αφόρητος, αφού η αιματοΐδρωση κάνει χίλιες φορές περισσότερο ευαίσθητο το δέρμα λειτουργώντας σαν να ρίχνουμε αλάτι σε ανοιχτή πληγή. Όταν πλέον έγινε η σταύρωση και το πληγωμένο πανάγιο σώμα του Χριστού ακουμπούσε πάνω στο Σταυρό, ο πόνος ήταν αβάσταχτος, διότι το ξύλο του Σταυρού δεν ήταν λείο, ήταν άγριο επίτηδες. Και καθώς ακουμπούσε ο Χριστός επάνω στο Σταυρό για να στηριχθεί, οι ανθρώπινες δυνάμεις μετά από τόση ταλαιπωρία τον εγκατέλειψαν. Έπεφτε κατακόρυφα προς τα κάτω και ξεσχίζονταν οι σάρκες, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ ο πόνος.

Επικρατεί η άποψη στους ιατρικούς κύκλους ότι , κατά την σταύρωση δεν κάρφωσαν τα καρφιά στις παλάμες του Χριστού, αλλά στον καρπό. Ο Γάλλος Dr Barbet έκανε πειράματα κρεμώντας ανθρώπινα πτώματα. Κάρφωνε τα πτώματα στην παλάμη και μετά από 1 – 2 ώρες, αυτά έπεφταν, διότι σχίζονταν οι παλάμες, επειδή δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα σώματα. Λέγεται ότι, τα καρφιά κτυπήθηκαν στον καρπό τού Χριστού για δύο λόγους 1) για να συγκρατήσουν το σώμα και 2) διότι από το σημείο αυτό περνούν πολλά νεύρα, τα οποία απολήγουν στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στο κέντρο των αισθημάτων. Έτσι τα καρφιά αγγίζοντας τα νεύρα που περνούν από τον καρπό, προκαλούσαν πόνο φρικτό, παρατείνοντας κι άλλο το μαρτύριο. Για να γίνει κατανοητή η διαφορά του πόνου από ένα σημείο του σώματος με κάποιο άλλο, θα αναφέρω το εξής παράδειγμα: Είναι διαφορετικός ο πόνος, εάν τρυπηθούμε με μια καρφίτσα στο δάκτυλο, ακριβώς κάτω από το νύχι, από τον πόνο που προκαλείται από το τσίμπημα στην παλάμη μέσα, κι αυτό συμβαίνει, διότι στο σημείο αυτό κάτω από το νύχι περνάνε πολλά νεύρα και μέσω της αφής, μεταφέρουν στον εγκέφαλο μηνύματα. Ο θάνατος του Χριστού προήλθε από ασφυξία. Μετά από τόση ταλαιπωρία ο οργανισμός εξαντλήθηκε . Πίεζε με τα πόδια να ανέβει προς τα επάνω για να δημιουργήσει λίγο χώρο στο πνευμόνι, να ανασάνει, παράλληλα αισθανόταν και τον πόνο από τα καρφιά στα πόδια και από την πλάτη, που ακουμπούσε πάνω στο κάθετο μέρος του Σταυρού. Όποια κίνηση κι αν έκανε ο Χριστός, πονούσε. Αυτή η κίνηση του σώματος του Χριστού έγινε αρκετές φορές , ώσπου πλέον δεν είχε τη δύναμη , ανθρωπίνως, να ξανανέβει προς τα επάνω, δεν μπόρεσε να εισπνεύσει και ακούστηκε το « τετέλεσται».

Ακούγοντας την τελευταία λέξη του Χριστού πάνω στο Σταυρό, ίσως θα μας κυρίευε θλίψη, στεναχώρια, απόγνωση. Αλλά όχι, αμέσως αρχίζει το σωτήριο έργο του Χριστού. Διδάσκει στον Άδη και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ανάσταση. Το σχήμα του Σταυρού συμβολίζει το άπειρο. Όση είναι και η αγάπη του Θεού. Η Σταυρική θυσία του Θεανθρώπου δεν αποκάλυψε μόνο την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, αλλά φανέρωσε την πίστη, την υπακοή και την αγάπη του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα. Διδάσκει η Σταυρική θυσία, για το πώς πρέπει να είναι και η δική μας ζωή. Σταυροαναστάσιμη πρέπει είναι η ζωή του Ορθόδοξου χριστιανού. Να σταυρώνουμε τα πάθη και τις επιθυμίες, για να κερδίσουμε την αιωνιότητα.

Ζούμε σήμερα σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το αντισταυρικό πνεύμα. Μια κοινωνία που ορίζει ως ιδανικά την ικανοποίηση των παθών και τις ανέσεις για να τρέφεται ο εγωισμός. Ο κόσμος αυτός δεν θέλει να ακούει για εγκράτεια, για κυριαρχία στα πάθη, για νηστεία και άσκηση, κι έτσι κατά βάθος αρνείται το Σταυρό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συναντηθεί με τον Χριστό. Μένει στη φθορά , τον θάνατο και το αδιέξοδο. Σήμερα, δυστυχώς, οι κοσμικοί άνθρωποι θέλουν να φτιάξουν έναν επίγειο παράδεισο, χωρίς Σταυρό. Μας καλούν κι εμάς τους Χριστιανούς να εγκαταλείψουμε το σταυρικό τρόπο ζωής. Πώς όμως μπορεί να υπάρξει παράδεισος χωρίς αγάπη και πως μπορεί να υπάρξει αληθινή αγάπη χωρίς το σταύρωμα του εγωισμού; Και πώς μπορεί εξάλλου να υπάρξει ανάσταση χωρίς να προηγηθεί η σταύρωση; Οι μοναχοί αποδεχόμενοι τη σωτήρια κλήση, αφήνουν την πολυκύμαντη θάλασσα των παθών και ακολουθούν τον Σωτήρα Χριστό, σταυρώνοντας τη σάρκα με τα πάθη και τις επιθυμίες. Νεκρώνουν το προσωπικό τους θέλημα στην υπακοή, στην θεληματική δουλεία, που οδηγεί στην αληθινή ελευθερία.

Ας ζητήσουμε σήμερα κιόλας, τη χάρη από τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, να μην παρασυρθούμε από το διάβολο. Να μην αρνηθούμε το Σταυρό Του και το σταυρό μας, την αγάπη, το πνεύμα της θυσίας και προσφοράς, την ταπείνωση, την υπομονή στις δοκιμασίες, την εγκράτεια και την άσκηση. Τις στιγμές που ο εγωισμός τείνει να μας κυριαρχήσει, ας ατενίσουμε τον Εσταυρωμένο και ας σταυρώσουμε κάθε εγωιστική μας διάθεση και επιθυμία, κάθε αμαρτωλό πάθος, κάθε μνησικακία, οργή και θυμό μας.

Αυτό το Πάσχα μάς καλεί ο Κύριος διά του Σταυρικού Του Πάθους να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε με Εκείνον«τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου» . Και αν από ανθρώπινη αδυναμία πέφτουμε και ενεργούμε αντισταυρικά, έχουμε τη δυνατότητα να μετανοήσουμε και δια της μετανοίας, ας επανέλθουμε στη σταυρική ζωή, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και τη μεσιτεία πάντων των αγίων, ως γνήσια τέκνα του Θεού. Ενθυμούμενοι πως τη ζωή των χριστιανών τη συνοδεύει πάντα ο σταυρός, από την στιγμή της βάπτισής μας, φορώντας τον κι έχοντάς τον καύχημα και δύναμη και προστασία έως την ώρα του θανάτου μας, που και τότε πάνω στον τάφο μας, θα μαρτυρεί τη σταυρική ζωή μας, μέχρι να έρθει η ευλογημένη ώρα της ανάστασής μας και όλων των νεκρών, για την αιώνια ζωή Βασιλεία.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤH



ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ



Ο άνθρωπος, το αγαπημένο πλάσμα του Θεού, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, ως είναι γνωστόν, είναι η αιτία της όλης δημιουργίας. Με την παρακοή όμως των πρωτοπλάστων, κάνοντας χρήση του αυτεξουσίου και της ελευθερίας, ο άνθρωπος, στο προχριστιανικό παρελθόν, όσο κι αν προσπάθησε με τις δικές του δυνάμεις και θυσίες να επανορθώσει και ν’ απαλλαγεί από το βάρος των αμαρτιών και να ενωθεί και πάλι με τον Θεό, δεν τα κατάφερε.

Ο Θεός όμως, με το άγρυπνο βλέμμα του, παρακολουθώντας την προσπάθεια του πλάσματός Του, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε το Μονογενή Του Υιό για να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα σχέση.

Έρχεται ο Χριστός στη γη, και δεν κάνει μια απλή περιοδεία, ένα απλό κήρυγμα, αλλά θυσιάζεται εκούσια, ένεκα της άπειρης ευσπλαχνίας Του. Δέχεται και υπομένει τα φρικτά πάθη, τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τους ήλους τις βρισιές, τους γέλωτες, το φραγγέλωμα, το ακάνθινο στεφάνι και τον πλέον για την εποχή εκείνη ατιμωτικό θάνατο, τον σταυρικό. Κι αφού ήταν Θεάνθρωπος και είχε δύο φύσεις, η ανθρώπινη φύση πόνεσε όπως ακριβώς πονάμε και εμείς . Είναι να απορεί κανείς πώς ανθρώπινος νους συνέλαβε ιδέες και τρόπους για να βασανίζουν τους κατάδικους. Ήταν δε τόσο φρικτά τα μαρτύρια τότε, που πολλοί κατάδικοι κατέρρεαν, μην αντέχοντας τον πόνο.

Μετά από μια παράνομη δίκη, ξεκινά λοιπόν, και το μαρτύριο του Χριστού. Κι ως κατάδικο πλέον, οι βασανιστές στρατιώτες, εκτός των άλλων, τοποθετούν κι ένα ακάνθινο στεφάνι στην τίμια κεφαλή Του.

Το ακάνθινο στεφάνι ήταν κατασκευασμένο από ένα φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, είχε αγκάθια μήκους 3 - 5 εκατοστά και τοποθετήθηκε στο τριχωτό της κεφαλής για δύο λόγους

1) για να τον περιπαίξουν τον Χριστό βάζοντάς του «στέμμα» ως βασιλέα, και

2) για να προκαλέσουν τα αγκάθια φοβερούς πόνους. Η περιοχή αυτή της κεφαλής είναι πολύ ευαίσθητη και η αιμορραγία στο σημείο αυτό είναι η χειρότερη που μπορεί να συμβεί.

Άλλο μαρτύριο, εξίσου επώδυνο που υπέστη ο Χριστός, ήταν το φραγγέλωμα, όπου δένοντας τον κατάδικο σε έναν χαμηλό στύλο με το κεφάλι γερμένο προς τα κάτω, τον χτυπούσαν με το φραγγέλιο στην πλάτη. Το φραγγέλιο αποτελείτο από πολλές λουρίδες δέρματος ζώου, συνήθως βοδιού, όπου η μία άκρη ήταν δεμένη σε μία λαβή και η άλλη άκρη κατέληγε σε ένα αγκίστρι. Καθώς ακουμπούσε στην πλάτη τού κατάδικου, σκάλωνε μέρος της σάρκας και την ξέσχιζε. Αυτό δημιουργούσε αφόρητους πόνους και λέγεται ότι , αν χτυπούσαν σαράντα φορές τον κατάδικο, υπήρχε πιθανότητα να καταλήξει. Έτσι, όταν αιμορραγεί σε κάποιο σημείο ο ανθρώπινος οργανισμός, η καρδιά ανεβάζει παλμούς, παθαίνει σοκ, ανεβαίνουν οι σφυγμοί και μπορεί να παρουσιαστεί το φαινόμενο της κολπικής μαρμαρυγής και να φθάσει κανείς στο θάνατο.

Κατά την διάρκεια του φραγγελώματος, ο Χριστός έπαθε αιματοΐδρωση , δηλαδή μαζί με το αίμα, από τον πόνο, έτρεχε και ιδρώτας. Ο ιδρώτας από τη φύση του είναι αλμυρός και καθώς έπεφτε στις ανοιχτές πληγές που δημιουργούσε το φραγγέλιο, ο πόνος γινόταν αφόρητος, αφού η αιματοΐδρωση κάνει χίλιες φορές περισσότερο ευαίσθητο το δέρμα λειτουργώντας σαν να ρίχνουμε αλάτι σε ανοιχτή πληγή. Όταν πλέον έγινε η σταύρωση και το πληγωμένο πανάγιο σώμα του Χριστού ακουμπούσε πάνω στο Σταυρό, ο πόνος ήταν αβάσταχτος, διότι το ξύλο του Σταυρού δεν ήταν λείο, ήταν άγριο επίτηδες. Και καθώς ακουμπούσε ο Χριστός επάνω στο Σταυρό για να στηριχθεί, οι ανθρώπινες δυνάμεις μετά από τόση ταλαιπωρία τον εγκατέλειψαν. Έπεφτε κατακόρυφα προς τα κάτω και ξεσχίζονταν οι σάρκες, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ ο πόνος.

Επικρατεί η άποψη στους ιατρικούς κύκλους ότι , κατά την σταύρωση δεν κάρφωσαν τα καρφιά στις παλάμες του Χριστού, αλλά στον καρπό. Ο Γάλλος Dr Barbet έκανε πειράματα κρεμώντας ανθρώπινα πτώματα. Κάρφωνε τα πτώματα στην παλάμη και μετά από 1 – 2 ώρες, αυτά έπεφταν, διότι σχίζονταν οι παλάμες, επειδή δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα σώματα. Λέγεται ότι, τα καρφιά κτυπήθηκαν στον καρπό τού Χριστού για δύο λόγους 1) για να συγκρατήσουν το σώμα και 2) διότι από το σημείο αυτό περνούν πολλά νεύρα, τα οποία απολήγουν στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στο κέντρο των αισθημάτων. Έτσι τα καρφιά αγγίζοντας τα νεύρα που περνούν από τον καρπό, προκαλούσαν πόνο φρικτό, παρατείνοντας κι άλλο το μαρτύριο. Για να γίνει κατανοητή η διαφορά του πόνου από ένα σημείο του σώματος με κάποιο άλλο, θα αναφέρω το εξής παράδειγμα: Είναι διαφορετικός ο πόνος, εάν τρυπηθούμε με μια καρφίτσα στο δάκτυλο, ακριβώς κάτω από το νύχι, από τον πόνο που προκαλείται από το τσίμπημα στην παλάμη μέσα, κι αυτό συμβαίνει, διότι στο σημείο αυτό κάτω από το νύχι περνάνε πολλά νεύρα και μέσω της αφής, μεταφέρουν στον εγκέφαλο μηνύματα. Ο θάνατος του Χριστού προήλθε από ασφυξία. Μετά από τόση ταλαιπωρία ο οργανισμός εξαντλήθηκε . Πίεζε με τα πόδια να ανέβει προς τα επάνω για να δημιουργήσει λίγο χώρο στο πνευμόνι, να ανασάνει, παράλληλα αισθανόταν και τον πόνο από τα καρφιά στα πόδια και από την πλάτη, που ακουμπούσε πάνω στο κάθετο μέρος του Σταυρού. Όποια κίνηση κι αν έκανε ο Χριστός, πονούσε. Αυτή η κίνηση του σώματος του Χριστού έγινε αρκετές φορές , ώσπου πλέον δεν είχε τη δύναμη , ανθρωπίνως, να ξανανέβει προς τα επάνω, δεν μπόρεσε να εισπνεύσει και ακούστηκε το « τετέλεσται».

Ακούγοντας την τελευταία λέξη του Χριστού πάνω στο Σταυρό, ίσως θα μας κυρίευε θλίψη, στεναχώρια, απόγνωση. Αλλά όχι, αμέσως αρχίζει το σωτήριο έργο του Χριστού. Διδάσκει στον Άδη και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ανάσταση. Το σχήμα του Σταυρού συμβολίζει το άπειρο. Όση είναι και η αγάπη του Θεού. Η Σταυρική θυσία του Θεανθρώπου δεν αποκάλυψε μόνο την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, αλλά φανέρωσε την πίστη, την υπακοή και την αγάπη του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα. Διδάσκει η Σταυρική θυσία, για το πώς πρέπει να είναι και η δική μας ζωή. Σταυροαναστάσιμη πρέπει είναι η ζωή του Ορθόδοξου χριστιανού. Να σταυρώνουμε τα πάθη και τις επιθυμίες, για να κερδίσουμε την αιωνιότητα.

Ζούμε σήμερα σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το αντισταυρικό πνεύμα. Μια κοινωνία που ορίζει ως ιδανικά την ικανοποίηση των παθών και τις ανέσεις για να τρέφεται ο εγωισμός. Ο κόσμος αυτός δεν θέλει να ακούει για εγκράτεια, για κυριαρχία στα πάθη, για νηστεία και άσκηση, κι έτσι κατά βάθος αρνείται το Σταυρό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συναντηθεί με τον Χριστό. Μένει στη φθορά , τον θάνατο και το αδιέξοδο. Σήμερα, δυστυχώς, οι κοσμικοί άνθρωποι θέλουν να φτιάξουν έναν επίγειο παράδεισο, χωρίς Σταυρό. Μας καλούν κι εμάς τους Χριστιανούς να εγκαταλείψουμε το σταυρικό τρόπο ζωής. Πώς όμως μπορεί να υπάρξει παράδεισος χωρίς αγάπη και πως μπορεί να υπάρξει αληθινή αγάπη χωρίς το σταύρωμα του εγωισμού; Και πώς μπορεί εξάλλου να υπάρξει ανάσταση χωρίς να προηγηθεί η σταύρωση; Οι μοναχοί αποδεχόμενοι τη σωτήρια κλήση, αφήνουν την πολυκύμαντη θάλασσα των παθών και ακολουθούν τον Σωτήρα Χριστό, σταυρώνοντας τη σάρκα με τα πάθη και τις επιθυμίες. Νεκρώνουν το προσωπικό τους θέλημα στην υπακοή, στην θεληματική δουλεία, που οδηγεί στην αληθινή ελευθερία.

Ας ζητήσουμε σήμερα κιόλας, τη χάρη από τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, να μην παρασυρθούμε από το διάβολο. Να μην αρνηθούμε το Σταυρό Του και το σταυρό μας, την αγάπη, το πνεύμα της θυσίας και προσφοράς, την ταπείνωση, την υπομονή στις δοκιμασίες, την εγκράτεια και την άσκηση. Τις στιγμές που ο εγωισμός τείνει να μας κυριαρχήσει, ας ατενίσουμε τον Εσταυρωμένο και ας σταυρώσουμε κάθε εγωιστική μας διάθεση και επιθυμία, κάθε αμαρτωλό πάθος, κάθε μνησικακία, οργή και θυμό μας.

Αυτό το Πάσχα μάς καλεί ο Κύριος διά του Σταυρικού Του Πάθους να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε με Εκείνον«τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου» . Και αν από ανθρώπινη αδυναμία πέφτουμε και ενεργούμε αντισταυρικά, έχουμε τη δυνατότητα να μετανοήσουμε και δια της μετανοίας, ας επανέλθουμε στη σταυρική ζωή, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και τη μεσιτεία πάντων των αγίων, ως γνήσια τέκνα του Θεού. Ενθυμούμενοι πως τη ζωή των χριστιανών τη συνοδεύει πάντα ο σταυρός, από την στιγμή της βάπτισής μας, φορώντας τον κι έχοντάς τον καύχημα και δύναμη και προστασία έως την ώρα του θανάτου μας, που και τότε πάνω στον τάφο μας, θα μαρτυρεί τη σταυρική ζωή μας, μέχρι να έρθει η ευλογημένη ώρα της ανάστασής μας και όλων των νεκρών, για την αιώνια ζωή Βασιλεία.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤH



ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ