Σχόλιο: Συγχωρέστε με για την πρόβλεψη, αλλά τώρα που έκλεισαν οι εκκλησίες αισθάνομαι ότι πολλοί αρχιερείς και ιερείς θα νοσήσουν... Μία αίσθηση είναι. Ο Θεός ας με βγάλει ψεύτη.
Μέχρι τώρα δεν είναι πολλοί, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα (αν και τα ΜΜΕ κάνουν υπερπροσπάθεια να εντοπίσουν τις λίγες περιπτώσεις και να τις αναδείξουν). Θα έπρεπε βέβαια το προηγούμενο διάστημα (Μάιος-Οκτώβριος) όλοι σχεδόν οι ιερείς και αρχιερείς να νοσήσουν, αν βέβαια δεχόμασταν την βλάσφημη και αυθαίρετη παραδοχή των απίστων ότι ο κορωνοϊός κολλάει εντός των ναών ή και ακόμα και με τη θεία κοινωνία. Κι επειδή μεγάλο ποσοστό ιερέων και αρχιερέων ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (κυρίως λόγω προχωρημένης ηλικίας) θα έπρεπε να θρηνούμε πολλούς από αυτούς στα θύματα του κορωνοϊού. Έχω την αίσθηση ότι το ποσοστό θανάτων κληρικών είναι σκανδαλιστικά μικρό έως αυτή τη στιγμή. Αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη αποδεικνύει ότι οι συγκεκριμένοι κληρικοί αρρώστησαν σε κάποια άλλη δραστηριότητα (εκτός ναού), όπως οι περισσότεροι από εμάς (κοινωνικές δραστηριότητες, επισκέψεις, μάρκετ, μέσω κάποιου συγγενούς τους κτλ.). Διαφορετικά αν δεν δεχτώ τη θεία βοήθεια και προστασία, "δεν καταλαβαίνω" πώς κατάφεραν να την γλιτώσουν τους τελευταίους 6 μήνες που κοινωνούσαν και λειτουργούσαν με τόσο κόσμο γύρω τους...
Ο Γέροντας αρνήθηκε να γίνει επίσκοπος παρά τις επίμονες πιέσεις φίλων του αρχιερέων. Έχουμε αναφέρει ότι αυτή ή άρνηση οφείλετο σε καθαρά πνευματικούς Λόγους. Ό Γέροντας παρά το γεγονός ότι πράγματι ήταν άξιος και ικανός να διακονήσει την Εκκλησία από αυτή τη θέση προτιμούσε από ταπείνωση να παραμείνει στη θέση του πρεσβυτέρου.
Θεωρούσε ότι έχει μεγάλη ευθύνη ο ιερεύς σαν διάκονος του Θεού. Όμως πολύ μεγαλύτερη αποστολή αναλαμβάνει ο επίσκοπος και έχει τεράστιο έργο να φέρει εις πέρας. Γι' αυτό κινδυνεύει και ή σωτηρία του αν δεν διακονήσει σωστά τον Εσταυρωμένο. Κινδυνεύει να αλλοιωθεί από την γλυκύτητα της εξουσίας και τις δημόσιες εκδηλώσεις.
Μας έλεγε λοιπόν αστειευόμενος ένα ανέκδοτο. Συγχρόνως περνούσε και το μήνυμα στα πνευματικά του τέκνα πού σαν άγαμοι κληρικοί μπορούσαν νά καταληφθούν από την ασθένεια της «δεσποτομανίας». Σε αυτή την περίπτωση μπορείς να φαντασθείς τί φοβερό πράγμα είναι να προσπαθείς να γίνεις επίσκοπος. Τρομάζεις όταν σκεφθείς τι εξευτελισμούς περνάς, πόσα φαρμάκια καταπίνεις, πόσες φορές αναγκάζεσαι να πουλήσεις τις αρχές σου και την ευπρέπεια της προσωπικότητας σου.
Πήγε, έλεγε ο Γέροντας, κάποιος Ιερεύς στο παράδεισο. Τον υπεδείχθησαν με απλότητα και τον πήγαν στο διαμέρισμα πού θα έμενε.
Μία μέρα άκουσε πολύ θόρυβο και βγήκε να δει τι συμβαίνει. Είδε να γίνονται προετοιμασίες πολλές, να στρώνεται κόκκινο χαλί για να υποδεχθούν κάποιον με δόξες και τιμές. Σε λίγο με συνοδεία φιλαρμονικής και πολλές επευφημίες φάνηκε να μπαίνει στον παράδεισο κάποιος δεσπότης πού είχε πεθάνει πριν από λίγο. Πέρασε από τους δρόμους με πολλές επευφημίες και τιμές.
Ό ιερεύς στεναχωρήθηκε, και ρώτησε κάποιον Άγγελο:
- Μα καλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν είναι άδικο να υπάρχουν διακρίσεις και ανισότητα και εδώ στον παράδεισο;
- Πάτερ, δεν έχετε δίκαιο, άκουσε την απάντηση. Ξέρετε πόσο σπάνια έρχεται δεσπότης εδώ; Αυτό είναι ή αιτία της πολυθόρυβης υποδοχής.
άκουσε ο Ιερεύς εκείνος την απάντηση και έμεινε εμβρόντητος!
'Αλλά και εμείς με ένα ανέκδοτο παίρναμε το πνευματικό μας μήνυμα...
Φυσικά ο Γέροντας δεν πίστευε ότι ελάχιστοι επίσκοποι θα εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού.
Μαρτυρία π. Ιερόθεου Αργύρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.