Από τη μία ένας νομοταγής πολίτης. Ένας άνθρωπος με πρόσωπο. Τίμιος. Ηθικός. Δεν έκλεψε. Δεν αδίκησε. Δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Ήταν εγκρατής. Νήστευε. Έκανε ελεημοσύνες. Βοηθούσε κόσμο…
Και από την άλλη. Ένα ρεμάλι και μισό. Δεν ξέρω τι έκανε. Σημασία έχει, ότι ούτε τα μάτια του δεν μπορούσε να σηκώσει. Ποιος ξέρει τι τον βάραινε…
Ξέρεις γιατί;
Γιατί ο πρώτος περηφανεύθηκε. Γιατί δικαίωσε ο ίδιος τον εαυτό του. Θέλησε θεός να γίνει, στη θέση του Θεού. Γιατί κατέκρινε. Γιατί έριξε άσπλαχνο, στον αδερφό του βλέμμα.
Ενώ ο άλλος. Είδε τα χάλια του. Και αφέθηκε. Έγινε λιώμα. Χαλί. ‘’Πάρε με Θεέ και κάνε με το χάλι μου ό,τι Εσύ νομίζεις…’’.
Ξέρεις τι με τρομάζει;
Ότι με τον πρώτο έχω πιο πολλά κοινά... Αυτό.
Εσύ αδερφέ μου;
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.