Νηπιάζεις προς το κακό;

Ἀγ. Ἰωάννη Κροστάνδης

Πρέπει ν᾿ ἀγαπᾶμε τόν ἀδελφό μας πάντα καί μάλιστα περισσότερο ὅταν ἁμαρτάνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἤ βλάπτει ἐμᾶς τούς ἴδιους, γιατί τότε εἶναι ἄρρωστος, βρίσκεται σέ κίνδυνο, σέ κατάσταση πνευματικῆς ἀποχαύνωσης. Τότε πρέπει νά νιώσουμε περισσότερη συμπάθεια γιά ἐκεῖνον, νά προσευχηθοῦμε, νά βάλουμε στήν καρδιά του ἕνα θεραπευτικό ἐπίθεμα, δηλαδή νά τοῦ ποῦμε ἕνα λόγο καλοσύνης, παρηγοριᾶς, ἀγάπης, συγχωρητικότητας, μιά συμβουλή. « Γίνεσθε δέ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, καθώς καί ὁ Θεός ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ὑμῖν» (Ἐφεσ. Δ΄ : 32).

Ὅλες οἱ ἁμαρτίες καί τά πάθη, οἱ ἔριδες κι οἱ φιλονικίες, στήν πραγματικότητα εἶναι πνευματικές ἀσθένειες. Ἔτσι πρέπει νά τίς ἀντιπετωπίζουμε. Ὅλα τά πάθη εἶναι φωτιά τῆς ψυχῆς, μεγάλη φωτιά, πού μαίνεται μέσα μας. Εἶναι μιά φωτιά πού βγαίνει ἀπό τή γέεννα. Τή φωτιά αὐτή πρέπει νά τή σβήσουμε μέ τό νερό τῆς ἀγάπης, πού εἶναι τόσο δυνατό, ὥστε μπορεῖ νά σβήσει κάθε ἐσωτερική φωτιά τῆς κακίας καί τῶν ἄλλων παθῶν. Ἀλίμονό μας ὅμως! Ἀλίμονο στή φιλαυτία μας ἄν τροφοδοτοῦμε τή φωτιά αὐτή μέ ἄλλη, καινούργια φωτιά, μέ τήν κακία καί τόν ἐκνευρισμό μας. Ἔτσι γινόμαστε βοηθοί τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ἐπειδή δυναμώνουμε τή φωτιά στίς ψυχές μας μέ διάφορα πάθη. Ἄν ἐνεργοῦμε ἔτσι, εἴμαστε κι ἐμεῖς ἄξιοι τῆς φωτιᾶς τῆς γέεννας. Κι ἄν δέ μετανοήσουμε καί δέ γίνουμε στό μέλλον «τῇ κακίᾳ νηπιάζοντες καί τέλειοι ταῖς φρεσί», θά καταδικαστοῦμε μαζί μέ τό διάβολο καί τούς ἀγγέλους του στό πῦρ τό ἐξώτερο.

Ἄς μήν ἀφήσουμε τήν κακία νά μᾶς καταβάλλει, ἀλλ᾿ ἄς νικήσουμε τό κακό μέ τό καλό. Πόσο κολασμένοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι! Δέ μάθαμε ἀκόμα νά λογαριάζουμε μεγάλο ψυχικό ὄλεθρο κάθε ἁμαρτία καί νά λυπόμαστε καρδιακά, εἰλικρινά κι ὁλόψυχα ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν. Δέν ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία ὅπως τό δηλητήριο ἤ τό φίδι. Χρονοτριβοῦμε. Δέ λυπόμαστε τόν ἑαυτό μας ὅταν ἐπιμένουμε στήν ἁμαρτία. Δέ θρηνοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τοῦ δημιουργοῦ μας.

Πηγή: hristospanagia.gr

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/